หนึ่งด้าวฟ้าเดียว

ขันทองเดินเร็วๆนำแมงเม่าออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย แมงเม่าตัดพ้อลอยๆว่า

“บางคนก็แปลกพิกล เคยพบเจอกันมาก่อนแท้ๆแต่กลับทำเป็นจำกันไม่ได้” แต่ขันทองไม่สนใจ

เดินนำลิ่วไป  แมงเม่าทนไม่ได้ถามว่า “ออกหลวงศรีขันทินใช่หรือไม่เจ้าคะ”

ขันทองตอบหน้าเครียดขรึมว่าใช่ แมงเม่าหาเหตุเจรจาต่อ ถามว่าทราบหรือไม่ว่าเหตุใดเสด็จท่านถึงให้ออกหลวงมาส่งทางหลังวัง ขุนทองตอบหน้าตึงว่าตน

ไม่ควรรู้ หน้าที่ของบ่าวไพร่คือทำตามที่นายสั่งไม่ใช่ถาม

“หรือเจ้าคะ” แมงเม่าน้ำเสียงประชดในที ถามว่า “หากเสด็จท่านทรงใช้ให้ออกหลวงฆ่าตัวตาย ออกหลวงก็คงจะทำโดยไม่ถาม” แมงเม่าปั้นหน้ายิ้ม รำพึงสมเพช “พุทโธ่...ช่างตายโดยไม่รู้กระไรเลย”

ขันทองถูกยั่วจนสุดทน หันขวับจ้องหน้าเอาเรื่อง บอกว่าตนคาดเดาว่าเสด็จคงไม่อยากให้เจ้านายพระองค์อื่นทอดเนตรเห็นเจ้าจึงให้กลับมาทางหลังวัง แมงเม่าลอยหน้าถามอีกว่า เหตุใดจึงไม่อยากให้ทอดพระเนตรเห็นตน ขันทองถอนใจพรืด ตอบเสียงกระด้างว่า

“ฉันบอกแล้วว่าคาดเดา จะให้ตอบทั้งหมด

ไม่ได้ดอก เข้าเฝ้าเสด็จเมื่อใดก็ทูลถามเอาเองก็แล้วกัน ช่างถามนักไม่ใช่รึ”

“การถามเป็นสิ่งดีนะเจ้าคะ” แมงเม่าตีหน้าตายยอกย้อน “ไม่รู้สิ่งใดก็ไต่ถาม ปัญญาก็จะพอกพูนขึ้น หากทำตามอย่างเดียวโดยไม่ถาม ก็คงดักดานไม่ได้รู้สิ่งใดใหม่เพิ่มขึ้นมาเลยนะเจ้าคะ”

ขันทองยิ่งหน้าเครียด เบี่ยงตัวเดินนำลิ่วไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ แมงเม่ามองตามขำๆ รู้สึกสนุกที่ได้แกล้งหลวงศรีขันทิน ยิ้มขี้เล่นแล้วเร่งเดินตามไปติดๆ

ooooooo