หนึ่งด้าวฟ้าเดียว

“จะมากไปแล้วนะโว้ยนังแมงเม่า ถึงกับจะให้ข้าคลานไปกราบเอ็งเชียวรึ” กล้าโมโหมาก

ม่วงชิงตัดบทว่าเมื่อกล้าไม่ทำก็ถือว่าสิ้นสุดการดูตัวไล่ให้กลับเรือนไปได้แล้ว กล้าเสียหน้าหันพึ่งคุณท้าวว่า พวกมันทำเช่นนี้เท่ากับไม่ไว้หน้าคุณท้าวเลย ถึงจะร่ำรวยเพียงใดก็เป็นแค่ไพร่ โอหังบังอาจนัก

แมงเม่าลุกยืนพรวดเสียงเข้มเฉียบขาดว่า

“รู้หรือไม่ว่าชื่อแมงเม่าของฉันมาจากผู้ใด เมื่อตอนยังเล็กฉันป่วยหนักเจียนตาย กรมขุนวิมลภักดีท่านทรงเมตตาให้ฉันชื่อเดียวกับพระนามเดิมของท่านเป็นการแก้เคล็ด ฉันจึงรอดมาได้ คิดจะสำแดงอำนาจบาตรใหญ่ก็ไปเข้าเฝ้ากรมขุนท่านพร้อมกันเลย”

“จริงรึพ่อมิ่ง” คุณท้าวตกใจหน้าเสีย มิ่งพยักหน้ารับ

กล้าแค้นมากแต่อยู่เรือนคนอื่นทำอะไรไม่ได้

ชี้หน้าแมงเม่ากล่าวอาฆาตก่อนผลุนผลันลงจากเรือน

“เอ็งจำไว้นะนังแมงเม่า ชาตินี้ข้าต้องได้เอ็ง

เป็นเมียให้จงได้”

แมงเม่าเรียกไว้ พอกล้าหันมาก็เดินเข้าไปหา มองเลยไปข้างหลังกล้าทำหน้าตกใจ กล้าเอะใจหันมอง แมงเม่าถือจังหวะนั้นถีบก้นกล้าจนเซถลากลิ้งตกบันไดเรือนไป ม่วงหัวเราะสาแก่ใจในขณะที่มิ่งกับชื่นตกใจแทบช็อก แมงเม่าหันมายิ้มระรื่นให้พ่ออย่างมีความสุข

มากที่ได้ถีบกล้ากลิ้งตกบันไดอย่างหมดท่า

ooooooo

เมื่อทำผิดมหันต์แล้ว แมงเม่ารีบไปหากรมขุนวิมลที่หอพระในวัง กรมขุนวิมลกราบพระแล้วพูดกับแมงเม่าที่นั่งพับเพียบอยู่ใกล้ๆอย่างรู้ทันว่า

“พอก่อเรื่องเสร็จก็วิ่งมาหาฉัน ป่านฉะนี้ฉัน

มิถูกนินทาป่นปี้ไปแล้วรึว่าให้ท้ายเจ้าจนเป็นเช่นนี้”

“ใครจะกล้านินทาเสด็จกันเพคะ แลที่หม่อมฉันมาเข้าเฝ้าก็เพราะเสด็จทรงเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรแก่สัตว์ผู้ยาก หม่อมฉันไม่เห็นใครอีกแล้วที่จะมีเมตตาให้หม่อมฉันเหมือนที่เสด็จทรงมี”

แมงเม่าออดอ้อนจนกรมขุนวิมลบอกว่า

“เอาเถิด กลับไปบอกพ่อเจ้าว่า ครานี้ถึงเจ้าจะทำเกินเลยไป แต่ถือว่าฉันขอ ให้พ่อเจ้ายกโทษให้เจ้าก็แล้วกัน” แมงเม่าดีใจก้มกราบแต่ยังไม่อยากกลับขออยู่ถวายรับใช้เสร็จก่อน “วันนี้ไม่ได้ดอก เจ้ารีบกลับไปเถิด”

“ทำไมเล่าเพคะ หม่อมฉันไม่ได้อ่านกลอนถวายมานานแล้วนะเพคะ ไม่หมือนตอนที่เสด็จทรงบวชเป็นรูปชี หม่อมฉันอยากเข้าเฝ้าที่วัดเมื่อใดก็ได้ ได้ฟังเสด็จทรงสอนเรื่องกาพย์กลอนเป็นสุขเหลือเกินเพคะ”

กรมขุนวิมลลูบหัวแมงเม่าอย่างเอ็นดูบอกว่า

“มีเรื่องอีกมากที่เจ้ายังไม่รู้ เชื่อฉันเถิด กลับไปเสีย

อย่าดื้อดึงอีกเลย”

แมงเม่าหน้าจ๋อย เดินตามกรมขุนวิมลออกจากหอพระ ก็เจอขันทองกับพวกนางข้าหลวงมายืนรออยู่

ขันทองกับพวกนางข้าหลวงเห็นกรมขุนวิมลก็หมอบกราบทันที ขันทองจำแมงเม่าได้ สงสัยว่ามาอยู่กับกรมขุนวิมลได้อย่างไร

กรมขุนวิมลถามขันทองว่ามาได้อย่างไรกัน ขันทองบอกว่าตนออกเวรผ่านมาทราบว่าเสด็จทรงไหว้พระอยู่ จึงรอเพื่อถวายรับใช้ กรมขุนวิมลขอบน้ำใจ

เหล่มองแมงเม่าแล้วขอไหว้วานออกหลวงสักนิดเถิด

กรมขุนวิมลให้ขันทองไปส่งแมงเม่าแต่ให้ส่ง

ที่หลังวังซึ่งอ้อมกว่าออกทางหน้าวังมาก