หนึ่งด้าวฟ้าเดียว

แมงเม่าตวัดตาขวับมองไปที่หน้าร้าน พูดบึ้งตึงไม่พอใจว่า

“กระไรวะ ห้ามคนซื้อของก็ว่าแย่แล้ว ยังดุด่าคนที่จะเข้าไปซื้ออีก วางอำนาจบาตรใหญ่นัก”

พูดพลางแมงเม่าเดินดุ่มเข้าไปหาทหารทั้งสอง ทหารยกดาบกั้นทันที แต่พอเห็นเป็นสาวสวยก็กะลิ้มกะเหลี่ย พูดหวานตาเชื่อมว่า

“ยังเข้าไม่ได้จ้ะน้องสาว พระเดชพระคุณท่านกำลังเลือกซื้อของอยู่ พี่ว่าแม่น้องสาวกลับไปก่อน เถิดจ้ะหรือถ้าอยากจะได้เครื่องหอมกระไรก็บอกพี่ ประเดี๋ยวพี่จะเอาไปให้ถึงเรือนเอง”

แมงเม่าแกล้งยิ้มแย้ม “ขอบน้ำใจ แต่อย่าเลย ฉันขี้เกียจล้างเรือนตอนพ่อกลับไป” ทหารโมโห

ชี้หน้าที่ถูกหาว่าเป็นตัวเสนียด ถูกแมงเม่าปัดมือที่ชี้หน้าอย่างแรงพูดสวนไปทันควันว่า

“นี่รึพูดด้วยดีๆ ยืนขวางหน้าร้าน คนอื่นจะซื้อของก็ดุด่าไล่ส่งไป พระเดชพระคุณจากไหนกัน ฉันเคยพบเจอผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่มามากนัก แต่ยังไม่เคยเห็นใครเหิมเกริมเท่านี้เลย”

ทหารอีกคนเห็นท่าไม่ดี รีบเข้ามาขอร้องว่า

“อย่ามีเรื่องเลยว่ะ หากรู้ถึงหูออกหลวงศรีขันทินเข้าเรื่องใหญ่เชียวนา” แมงเม่าได้ยินแว่วๆก็เย้ยทันทีว่า

“ออกหลวง อ้อ...ที่วางอำนาจปิดร้านอยู่เป็นคุณหลวงเองดอกรึ พุทโธ่เอ๊ย...ฉันก็นึกว่าพระยานาหมื่นหรือเจ้าประคุณจากไหน ที่แท้ก็...”

แมงเม่าเย้ยไม่ทันจบ ขันทองก็ผลักประตูออกมาถามว่าเกิดอะไรขึ้นเสียงเอะอะมะเทิ่งได้ยินไปถึง

ในร้าน แมงเม่ามองอย่างสำรวจถามว่าเป็นนายของทหารพวกนี้หรือ ถ้าใช่ก็ดี แล้วกล่าวโทษฉอดๆ ว่า

“ทหารพวกนี้กันหน้าร้านไว้ไม่ให้คนเข้าไป แล้วยังใช้กิริยาวาจาโอหังอีก”

ขันทองปรายตามอง ทหารทั้งสองตกใจมากก้มหน้างุด ขันทองจึงพูดกับแมงเม่าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ฉันต้องขอประทานโทษแทนคนของฉันด้วย ฉันเป็นคนสั่งให้กั้นหน้าร้านไว้เอง ด้วยฉันรับคำสั่งจากฝ่ายในให้มาเลือกเครื่องหอม แลเครื่องหอมร้านนี้ก็

ดีที่สุดในอโยธยา เพียงแต่ข้าวของมีมากนัก ฉันต้องค่อยๆ เลือกเพื่อไม่ให้ผิดพลาด ขอเจ้าอย่าถือสาเลย แลจงมาใหม่ในวันพรุ่งนี้เถิด”

“พูดจาอย่างนี้ค่อยระรื่นหูหน่อย ช่างเถิดเจ้าค่ะพระคุณ ฉันไปซื้อร้านอื่นก็ได้ แลฉันต้องขอประทานโทษพระคุณด้วยที่ทำให้เสียงานเจ้าค่ะ” แมงเม่ายกมือไหว้ขอประทานโทษแล้วเดินเลี่ยงไป ติ่นกับผลโล่งใจ

ที่ไม่มีเรื่องรีบตามแมงเม่าไป

ขันทองยิ้มบางๆ มองตามแมงเม่าไปด้วยความสนใจที่กล้าผิดหญิง ฉะฉาน และมีสัมมาคารวะดี แต่พอแมงเม่าเดินไปซื้อของร้านอื่น ขันทองก็ตามไปเรียก แมงเม่าเตรียมมีเรื่องเต็มที่ แต่ขันทองถือหีบเข้ามาถึงเสียก่อน บอกว่า

“ฉันทำให้เจ้าไม่ได้ซื้อของรู้สึกผิดนัก จึงเอาของมาให้เจ้าเลือก อยากได้กระไรก็เอาไปเถิด”

แมงเม่าผิดคาด ถามว่าให้ตนเลือกหรือ เมื่อขันทองยืนยันแมงเม่ารีบเอ่ย “เป็นพระคุณเจ้าค่ะ” แล้วให้ติ่นรับหีบจากขันทอง

“เลือกได้แล้ว ก็เอาที่เหลือไปคืนฉันที่ร้าน ราคาค่างวดเท่าใดฉันจะออกให้ถือเป็นการไถ่โทษที่คนของฉันทำกิริยาไม่งามกับเจ้า”