นางบาป

“มันทำให้ผมเข้าใจว่าสิ่งที่ตัวเองเป็นในวันนี้ มันมีที่มาอย่างไร ทำไมผมจึงทำร้ายผู้หญิงทุกคนในชีวิต ทำไมผมถึงเป็นในสิ่งที่ผมเองก็ไม่ได้อยากเป็น”

หลวงพ่ออธิบายว่าคนเราเข้าใจทุกอย่าง ทุกเรื่อง แต่ที่เรายังทุกข์ใจเพราะยังทำใจยอมรับความจริงไม่ได้ วิษณุโต้แต่ความจริงมันก็ยากที่จะยอมรับได้

“นั่นแหละที่เขาเรียกว่ากฎของความจริง ถ้าโยมยอมรับไม่ได้โยมก็จะต่อกำแพงในใจโยมสูงขึ้นวันละนิดจนวันหนึ่งมันก็สูงเกินกว่าที่โยมจะเอาชนะมัน แต่หากโยมค่อยๆรื้อกำแพงที่โยมเคยสร้างไว้ออกวันละนิด จิตของโยมสักวันก็ย่อมเป็นอิสระ”

“แล้วกรรมที่ผมทำไว้ในอดีตมันพอจะเปลี่ยนแปลงได้บ้างไหมครับ”

“โยมอย่าทุกข์ร้อนไปเลย กรรมที่โยมทำไว้ไม่ใช่สิ่งที่ขังวิญญาณแม่หยดไว้ดอก”

“หลวงพ่อหมายความว่ายังไงครับ”

“คำตอบที่โยมพบมันยังไม่สิ้นสุด คำตอบที่แท้จริงกำลังรอเวลาปรากฏ” คำพูดของหลวงพ่อทำให้วิษณุยิ่งสับสน...

ระหว่างที่วิษณุยังคงคุยอยู่กับหลวงพ่อ ยุพดีเดินมาสงบสติอารมณ์ใต้ต้นไม้ต้นนั้น หน้าซีดเผือดเพราะเริ่มระลึกชาติได้มากขึ้น แหงนมองขึ้นไปบนต้นไม้เพ้อออกมาเบาๆ

“หยาด ทุกอย่างเป็นความผิดของแม่เอง”

ผีหยาดปรากฏตัวขึ้นโดยที่ยุพดีมองไม่เห็นแต่สัมผัสได้ ท่านขอให้ผีหยาดอภัยให้ท่านที่ท่านทำให้เธอต้องทุกข์ทรมาน ทันใดนั้นมีเสียงผีหยดดังขึ้น “แล้วข้าล่ะ” คราวนี้ยุพดีได้ยินเสียงเต็มสองหู มองไปรอบๆ สีหน้าประหวั่นพรั่นพรึง ลมพัดกระโชกเข้ามา บันไดที่พาดกับกิ่งไม้โคลงตามแรงลม ยุพดีลุกขึ้นจะกลับเข้าข้างใน ผีหยดเคืองแค้นคิดว่าแม่ตั้งใจปลิดชีพเธอ บันดาลให้ลมพัดแรงขึ้น บันไดที่พาดอยู่ล้ม

ผีหยาดเอาตัวเองบังบันไดให้แม่แต่ไม่สามารถบังได้ บันไดล้มใส่ท่านอย่างจัง...

ปาล รินกับเดือนที่เคลียร์งานกันอยู่ได้ยินเสียงกรีดร้องของยุพดี ต่างตกใจรีบวิ่งไปยังต้นเสียง...

วิษณุยังคงถามหลวงพ่อถึงคำตอบที่ว่าจะมาถึงเมื่อไหร่ ท่านตักน้ำจะราดบนอิฐที่ท่านเพิ่งก่อเสร็จแต่ต้องชะงัก บอกกับเขาว่าเกิดเรื่องร้ายแล้ว ให้เขารีบกลับไปที่กองถ่าย เขายังไม่ทันขยับรินโทร.เข้ามือถือของเขาแจ้งข่าวร้ายเรื่องยุพดี...

ที่ใต้ต้นไม้ ยุพดีนอนหมดสติในสภาพถูกบันไดล้มฟาดที่คอ เดือนปรี่เข้าไปประคองแม่ไว้เขย่าตัวอย่างเบามือเพื่อให้ท่านรู้สึกตัว ผีหยาดเงยหน้ามองผีหยดสีหน้าเต็มไปด้วยคำถาม “บอกฉันสักคำว่าพี่มิได้ตั้งใจ”

“เอ็งจักคิดอย่างไรก็แล้วแต่เอ็ง”

จากนั้นไม่นาน ยุพดีถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉิน ญาติต้องนั่งรอด้านหน้าเนื่องจากไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าข้างใน รินคอยปลอบเดือนให้ใจเย็น คุณแม่ถึงมือหมอแล้วไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง สักพักวิษณุตามมาสมทบ เดือนโผกอดเขาแน่น ขอร้องให้ช่วยแม่ของเธอด้วย วิษณุถามปาลว่าอาการของท่านเป็นอย่างไรบ้าง ได้ความว่าหมอพบมีเลือดออกในสมองต้องผ่าตัด

“พี่ณุ เดือนขอโทษ ความผิดเดือนเอง เดือนทำให้แม่เป็นอย่างนี้”

ooooooo