นางบาป

ปาลจอดรถหน้าโรงแรมบางบาปแล้วลงมาพร้อมริน เจอพายกำลังจะขึ้นรถพอดีถามว่าจะกลับแล้วหรือ

“ค่ะ...วันนี้หมดคิวพายแล้วน่ะค่ะ”

“งั้นเดี๋ยวรินขอตัวก่อนนะคะ” รินขยับจะไป พายรีบบอกว่าไม่มีอะไรแล้วจริงๆ ต่อจากนี้นางหยาดจะไม่รักนายปั้นอีกต่อไป ปาลขอโทษเธอด้วยหากเขาทำให้เธอเข้าใจผิด

“พี่ปาลไม่ต้องพูดแล้วค่ะ พี่ปาลทำดีที่สุดแล้ว พายไปก่อนนะคะ” พายยิ้มให้ทั้งคู่แล้วขึ้นรถขับออกไป พอพ้นสายตาคนอื่น น้ำตาเจ้ากรรมไหลอาบแก้ม...

ผีหยาดเป็นห่วงแม่เยื้อนในคราบยุพดี หายตัวจากห้องใต้ดินมาโผล่ที่ปลายเตียงคนป่วย มองแม่ที่อาการไม่ค่อยดีนักด้วยความเป็นห่วง เดินมาจับมือแม่อีกข้างหนึ่งคนละข้างกับที่เดือนจับ...

ที่มุมลับตาคนของโรงแรมบางบาป วิษณุมานั่งทอดอารมณ์อยู่ตามลำพัง ต้นเดินเข้ามาถามว่ายุพดี

เป็นอย่างไรบ้าง เขาได้รับแจ้งจากหมอว่าอาจต้องผ่าตัดสมอง ต้นเห็นสีหน้าไม่สู้ดีนักของเขาปลอบให้ใจเย็นๆ

“บางทีพี่ก็รู้สึกเหมือนพี่ไม่ไหวแล้วอ่ะต้น มันเรื่องอะไรเต็มไปหมดก็ไม่รู้”

ต้นมองไปรอบๆไม่เห็นมีใคร ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เอื้อมมือไปบีบมือวิษณุเอาไว้

“พี่เหนื่อยจังเลยต้น”

“อดทนอีกนิดนะครับพี่ แล้วไว้เดี๋ยวปิดกล้อง เราไปยุโรปกันสักสิบวันแบบตอนนั้นนะครับ”

“ขอพี่ดูอาการแม่เดือนก่อนนะต้น”

ต้นพยักหน้ารับคำ สองคนกุมมือกันไว้ กิฟท์เดินบ่นมาจากอีกด้านหนึ่งว่าต้นไม่รอทั้งที่บอกแล้วจะกลับโรงแรมที่พักด้วย พลันเหลือบไปเห็นต้นกับผู้ชายคนหนึ่งไม่เห็นหน้าเพราะเขายืนหันหลังให้ ทั้งคู่ยืนกุมมือกันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ กิฟท์แทบลงไปดิ้นตายตรงนั้น

ooooooo

วิษณุเอามือมาสัมผัสกับต้นไม้ในตำนาน มองไปรอบๆเหมือนหาใครบางคน ก่อนจะเรียกผีหยาดให้ออกมาหา เงียบไม่มีเสียงใดๆ เขาตัดสินใจลงไปที่ห้องใต้ดิน ร้องเรียกหาหยาดอยู่ที่นี่หรือเปล่า

“ออกมาหาฉันหน่อยเถิด ฉันมีเรื่องที่อยากจะคุยกับเธอ” วิษณุไม่เห็นผีตนไหนออกมาขยับจะไป 

ผีหยดปรากฏตัวขึ้นด้านหลังเขา พอเห็นเป็นคุณพระหน้าหมองเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นยิ้มแย้ม “คุณพระ มาตามหาบ่าวรึเจ้าคะ”

“ถึงฉันจะไม่เห็นเธอ แต่ฉันรู้ว่าเธออยู่ที่นี่”

“จริงรึเจ้าคะ คุณพระสัมผัสได้ถึงดวงใจของบ่าวใช่รึไม่”