นางบาป

คำสาปแช่งของคุณกำไลดังก้องในหูวิษณุ แม้จะตื่นจากภวังค์แล้ว เขาตระหนักแล้วว่าทำไมตัวเองถึงมีปัญหากับผู้หญิงไม่ว่าจะเป็นฝน ริน หรือแม้แต่เดือน ทั้งที่พวกเธอรักเขาหมดใจ เป็นเพราะคำสาปแช่งของคุณกำไลนี่เอง คิดได้ดังนั้น เขารีบเขียนบทเพิ่มให้เหมือนกับเรื่องจริงแล้วกลับไปที่ฉาก ยื่นบทที่เขียนเพิ่มให้กิฟท์

“กิฟท์ครับเดี๋ยวกิฟท์พูดไลน์นี้นิดนึงนะครับ”

“อ้าว ฉากนี้กิฟท์แค่นอนตายไม่ใช่เหรอคะ”

“พี่มีเพิ่มคำสาปตามที่กิฟท์แนะนำไปน่ะครับ” วิษณุโกหกเนียนๆ ต้นที่ยืนฟังอยู่ด้วยตั้งข้อสังเกต ถ้ามีเพิ่มคำสาปคุณพระวนาเทพคงต้องรู้สึกผิดมากใช่ไหม วิษณุพยักหน้า

“ใช่ เราเสียทุกอย่าง เสียเมียรักเสียลูกสาวทั้งสองคนและลูกชายในท้อง ทั้งหมดเราเป็นคนทำด้วยมือตัวเอง เพราะเราผิดสัญญาที่ให้ไว้กับเขา”

“พี่ณุเล่นใหญ่เป็นพระวนาเทพซะเองเลยนะคะ” กิฟท์กระเซ้า...

ปล่อยให้กิฟท์กับต้นทำความเข้าใจกับบทที่เพิ่งเขียนเพิ่มสักพัก วิษณุเริ่มถ่ายทำต่อไปโดยเริ่มจาก

คุณพระวนาเทพขึ้นมาบนเรือนเจอคุณกำไลที่กำลังจะตาย ปราดเข้าไปประคองไว้

“ชาติหน้ามีจริง น้องขอเกิดมาไม่รู้จักความรัก ไม่มอบความรักให้ใคร มากกว่าตัวเอง”

“กำไลพี่ขอโทษ กลับมาหาพี่เถิดหนา จักให้พี่ทำอย่างไรเพื่อไถ่โทษ ทุกอย่างเป็นความผิดของพี่ที่ทำให้ชีวิตกำไลต้องเป็นเยี่ยงนี้”

“ชาติหน้าน้องขอให้พี่ไม่พานพบรักที่สมหวัง ไม่สามารถที่จะรักหญิงใดอีกเลย”

หมดบทพูดทั้งของกิฟท์และต้น วิษณุกลับใจลอยอินไปกับฉากตรงหน้าไม่สั่งคัตสักที บอลก็เลยต้องสั่งคัตเสียเอง วิษณุลุกออกไปจากหน้าจอมอนิเตอร์ทันที...

ในเวลาเดียวกัน ยุพดีขับรถมาตามทางใกล้ถึงกองถ่ายแล้ว เดือนรีบโทร.แจ้งนักข่าวว่าอีกสิบนาทีจะถึงปรากฏว่านักข่าวไม่รอจะกลับกันแล้ว

“ขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้อยู่ต้อนรับ ค่ะเดี๋ยวมีอะไรเดือนส่งข่าวอีกทีนะคะ” เดือนวางสายแล้วหันมองแม่ “เดือนไปไม่ทันนักข่าวแล้วล่ะแม่”

“ไม่เป็นไรหรอก ก็ตามไปดูงานที่เหลือแล้วกัน” ยุพดีขับรถต่อไปผ่านวัดบางบาปเห็นวิษณุขับรถเลี้ยวเข้าไปก็ร้องเอะอะพลางชี้ชวนให้ลูกดูเขา สงสัยจะแวะมาคุยกับหลวงพ่อ ยุพดีชวนไปหาเขาก่อนไหม

“เอ่อ เดี๋ยวก่อนดีกว่าค่ะแม่ เดือนขอไปเคลียร์งานก่อน เดือนยังไม่พร้อมเจอพี่ณุน่ะค่ะ”...

ด้านวิษณุยืนตีระฆังในวัดด้วยความเครียดเหมือนไม่อยากยอมรับความจริงที่คำสาปของคุณกำไลส่งผลกับความรักของตัวเองในชาตินี้

ooooooo