นางบาป

“บอล พี่ขอพักกินกาแฟแป๊บนะ” พูดจบวิษณุเดินลิ่วออกไป ครู่ต่อมาเขาถือแก้วกาแฟมานั่งอยู่ใต้ต้นไม้ พลันมีเสียงกรีดร้องของคุณกำไล ตามมาด้วยเสียงเอะอะ ทาสชายคนหนึ่งเอามีดพร้ามาเฉาะต้นไม้

“มึงจะมาเรียกร้องอะไรอีหยาด มึงมันนังคนบาป อีทาสใจบาป”

วิษณุจะเข้าไปห้ามทาสเหล่านั้น แต่ไม่ทัน ร่างของหยาดถูกแขวนคอห้อยต่องแต่ง วิษณุเหมือนถูกดึงดูดกลับไปยังเหตุการณ์ในชาติที่แล้ว คุณพระวนาเทพวิ่งมาที่เรือนเห็นคุณกำไลที่ถูกวางยาพิษกำลังจะสิ้นใจ ปราดเข้าไปประคองไว้ กวาดตามองไปรอบๆใจแทบขาดเมื่อเห็นคุณแดงกับคุณวาดนอนตายอยู่ไม่ห่าง เขาปลอบให้เธอเข้มแข็งไว้ หมอกำลังมา เธอจะต้องไม่เป็นอะไร

“น้องทรมานมานานเหลือเกินกับวาจาที่พี่เคยให้สัญญาจะรักเพียงน้องคนเดียว ไม่เหลียวแลหญิงอื่น แต่คุณพระก็ผิดสัญญาซ้ำแล้วซ้ำเล่า นับจากนี้ขอให้เราสิ้นสุดต่อกัน อย่าเหลือแม้แต่รอยอาลัย น้องจักไม่จดจำชีวิตและความรักที่เคยมอบให้คุณพี่อีก แม้นชาติหน้ามีจริง น้องขอเกิดมาไม่รู้จักความรัก ไม่มอบความรักให้ใคร มากกว่าตัวเอง เพราะน้องได้รับรู้ความเจ็บปวดของมันในชาตินี้อย่างแสนสาหัสแล้ว”

“กำไลพี่ขอโทษ พี่ผิดเอง แม้นเจ้าจักให้พี่ทำอันใด พี่จะยอมทุกอย่างให้สมกับที่ทำเจ้าเจ็บ”

“ขอให้เราสิ้นรัก สิ้นสุขสิ้นทุกข์ สิ้นวาสนาต่อกันเสียที หากชาติหน้ามีจริง น้องขอให้พี่ไม่สามารถที่จะรักหญิงใดอีกเลย” พูดไปเลือดทะลักออกจากปากจากจมูกคุณกำไลจากนั้นก็สิ้นใจ คุณพระวนาเทพใจสลายที่ต้องเสีย ทั้งเมียและลูกอีกสามคนในคราวเดียวกัน

ooooooo

คำสาปแช่งของคุณกำไลดังก้องในหูวิษณุ แม้จะตื่นจากภวังค์แล้ว เขาตระหนักแล้วว่าทำไมตัวเองถึงมีปัญหากับผู้หญิงไม่ว่าจะเป็นฝน ริน หรือแม้แต่เดือน ทั้งที่พวกเธอรักเขาหมดใจ เป็นเพราะคำสาปแช่งของคุณกำไลนี่เอง คิดได้ดังนั้น เขารีบเขียนบทเพิ่มให้เหมือนกับเรื่องจริงแล้วกลับไปที่ฉาก ยื่นบทที่เขียนเพิ่มให้กิฟท์

“กิฟท์ครับเดี๋ยวกิฟท์พูดไลน์นี้นิดนึงนะครับ”

“อ้าว ฉากนี้กิฟท์แค่นอนตายไม่ใช่เหรอคะ”

“พี่มีเพิ่มคำสาปตามที่กิฟท์แนะนำไปน่ะครับ” วิษณุโกหกเนียนๆ ต้นที่ยืนฟังอยู่ด้วยตั้งข้อสังเกต ถ้ามีเพิ่มคำสาปคุณพระวนาเทพคงต้องรู้สึกผิดมากใช่ไหม วิษณุพยักหน้า

“ใช่ เราเสียทุกอย่าง เสียเมียรักเสียลูกสาวทั้งสองคนและลูกชายในท้อง ทั้งหมดเราเป็นคนทำด้วยมือตัวเอง เพราะเราผิดสัญญาที่ให้ไว้กับเขา”

“พี่ณุเล่นใหญ่เป็นพระวนาเทพซะเองเลยนะคะ” กิฟท์กระเซ้า...

ปล่อยให้กิฟท์กับต้นทำความเข้าใจกับบทที่เพิ่งเขียนเพิ่มสักพัก วิษณุเริ่มถ่ายทำต่อไปโดยเริ่มจากคุณพระวนาเทพขึ้นมาบนเรือนเจอคุณกำไลที่กำลังจะตาย ปราดเข้าไปประคองไว้

“ชาติหน้ามีจริง น้องขอเกิดมาไม่รู้จักความรัก ไม่มอบความรักให้ใคร มากกว่าตัวเอง”