นางบาป

แม่เยื้อนไม่เคยคิดอย่างนั้น นายแม่ไม่เชื่อสั่งให้บ่าวเอาตัวหยดมาจะได้ไปถ่วงน้ำให้สิ้นซาก แม่เยื้อนเข้าไปกราบแทบเท้าท่าน ในฐานะที่เรามีหัวอกเดียวกันเป็นแม่เหมือนกัน ความโกรธเกลียดที่ท่านมีโปรดมาลงที่ตนแต่เพียงผู้เดียว ตนให้สัญญาจะเก็บเรื่องใครเป็นพ่อหยดไว้เป็นความลับ ตัวเด็กเองก็จะไม่รู้ว่าเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของใครและจะอบรมไม่ให้มันทะเยอทะยาน ขอเพียงแม่นายไว้ชีวิตมันด้วย

“เอ็งจงจำคำเอ็งไว้ หากแม้นเอ็งผิดคำพูด ชีวิตของลูกเอ็งไม่มีทางอยู่รอดปลอดภัยเป็นแน่”...

เพื่อเป็นการกันข้อครหา แม่เยื้อนอุ้มหยดไปขอให้ชดรับเป็นพ่อ เขารักเธอหมดใจอยู่แล้วจึงยอมรับเป็นพ่อให้ เธอยังขอให้เขาปิดบังเรื่องหยดเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของใครไว้เป็นความลับ

ooooooo

ผีหยดถึงกับอึ้งเมื่อรู้ความจริงที่เกิดขึ้น หลวงพ่อรู้ว่าเธอไม่ยินดีที่มีท่านเป็นพ่อ แต่หากท่านไม่รับเป็นพ่อคงรักษาชีวิตเธอไว้ไม่ได้

“ที่โยมหยดคิดว่านางเยื้อนไม่เคยรัก โปรดเชื่ออาตมาเถิดว่าไม่มีแม่คนไหนรักลูกเท่านางเยื้อน

อีกแล้ว ยิ่งห่วงโยมหยดมากเท่าใดกลับยิ่งตั้งข้อแม้ ยิ่งรักมากเท่าใดกลับยิ่งทำเสมือนไม่แยแส”

หลวงพ่อเล่าเพิ่มเติมว่ามีอยู่ครั้งหนึ่งหยดลงไปเล่นน้ำแล้วว่ายไปเด็ดดอกบัว แต่โดนน้ำวนดูดจมหายมีคนช่วยไว้ได้พาขึ้นมาบนท่าน้ำ นายแม่มาเห็นเข้า

พอรู้ว่าเป็นหยดลูกแม่เยื้อนสั่งให้บ่าวเอาไปโยนทิ้งน้ำ โชคดีที่แม่เยื้อนตามมาขวางไว้ทัน สั่งห้ามใครแตะต้องลูกของตน นายแม่ถึงได้ล่าถอยไป

ครั้นหยดฟื้นคืนสติ แม่เยื้อนทั้งหยิกทั้งเฆี่ยน

ฐานสั่งห้ามไม่ให้ไปเล่นน้ำที่ท่ายังฝ่าฝืนคำสั่ง เธอแค่อยากไปเก็บบัวให้แม่ แม่เยื้อนตวาดแว้ดว่าไม่ต้อง ตนไม่ได้อยากได้ดอกบัวจากเธอ

“ใช่สิ ลูกอย่างฉันมันไม่มีดีเท่าอีหยาดของแม่หรอก คนอย่างฉันมันคงต่ำตมเสียยิ่งกว่าบัวใต้น้ำ เฆี่ยนฉันสิ ฆ่าฉันเลยสิ เอาให้ตายสาใจแม่ไปเลย” หยดมองแม่ด้วยความแค้นโดยไม่รู้ว่าท่านพยายามปกป้องไม่ให้เธอต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่จะโดนนายแม่เอาไปทิ้งน้ำอีก...

ยิ่งได้ฟังความจริงจากปากของหลวงพ่อหรือชดในชาติปางก่อน ผีหยดยิ่งเสียใจร้องไห้ตัวโยน หลวงพ่อมองอย่างสงสารก่อนจะขอตัวกลับก่อน หมดหน้าที่ของท่านแล้ว เธอร้องเรียกไว้ อยากรู้ว่าแม่ตายอย่างไร

“แม่เอ็งสิ้นใจตายที่ห้องใต้ดินนั่นแล”...

ขณะที่ผีหยดได้รับรู้ความจริงเกี่ยวกับแม่เยื้อน วิษณุที่กำลังตัดต่อเทปละครสี่ตอนแรกตามคำสั่งช่อง เริ่มหงุดหงิดต้องกดปุ่มพอสค้างไว้แล้วเดินออกไปสงบสติอารมณ์นอกห้องเจอต้นกำลังยืนมองรูปตัวเองในบทคุณพระวนาเทพก็คลายความหงุดหงิดลง เดินไปตัดพ้อจะมาทำไมไม่บอก

“บอก...ก็กลัวพี่ไม่ให้มา พี่เก็บตัวเลยตั้งแต่แม่เดือนเสีย”