นางบาป

ลูกหมีกับแอมแปร์ยังคงรอคำตอบจากริน

ปาลเห็นเธอเอาแต่เงียบจึงเป็นคนตอบคำถามนี้เอง

“ก็...อย่างที่ทุกคนรู้นะครับว่าพี่ณุเป็นคนบางบาป แล้วเราก็มีปัญหาเยอะกันมากระหว่างทางกว่าละครเรื่องนี้จะจบ”

“ก็จริงนะคะ พูดแล้วยังสงสารน้องเดือนไม่หาย” ลูกหมีนึกถึงยุพดีแล้วอดน้ำตาซึมไม่ได้

“ครับ...พี่ณุก็เลยถือโอกาสนี้บวชเพื่ออุทิศให้กับละครเรื่องนี้น่ะครับ”

ทุกคนต่างตกใจคาดไม่ถึงก่อนจะยกมือไหว้ท่วมหัว อนุโมทนาบุญด้วย บอลเห็นบรรยากาศเริ่มเครียด ชวนทุกคนตบมือให้กับผู้กำกับจำเป็นของเราหน่อย เสียงตบมือดังสนั่น ปาลโค้งตัวให้กับทุกคน

“ขอโทษด้วยนะครับ เทกหลายรอบไปหน่อย” คำพูดของปาลเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคน บรรยากาศพลอยผ่อนคลายไปด้วย...

แสงแดดหมดไปแล้ว ความมืดคืบคลานเข้ามาปกคลุม พระวิษณุยังคงนั่งทำสมาธิไม่สำเร็จสักที เหงื่อผุดออกมาจนจีวรเปียก เทียนไขที่จุดให้ความสว่างตรงหน้าดับพึ่บ ท่านค่อยๆลืมตาขึ้น หลวงพ่อที่นั่งสมาธิอยู่ข้างๆ ถามว่ามีอะไรรบกวนจิตใจหรือ พระวิษณุถอนหายใจสีหน้าหนักใจ

“โยมหยดน่ะครับ เหตุใดกรรมของโยมหยดจึงยังไม่หมดครับท่าน ในเมื่อโยมหยดก็สำนึกแล้วแล้วผมต้องทำยังไงถึงจะช่วยให้โยมหยดเขาหลุดพ้นได้ การบวชของผมไม่สามารถลบล้างคำสาป ไม่มีความหมายใดเลยหรือครับหลวงพ่อ”

“ใจไม่ปล่อย ตัวก็ย่อมไม่ไป” พูดพลางหลวงพ่อต่อเทียนไขของตัวเองกับเทียนไขอีกเล่มให้พระวิษณุ

“หลวงพ่อหมายความว่าอย่างไรครับ”

“ท่านเชื่อในเรื่องคำสาปจริงหรือ”

“เหตุที่ผมเป็นแบบนี้หากมิใช่เพราะคำสาปจะเพราะอะไรครับ” พระวิษณุมองหลวงพ่อสีหน้าจริงจัง

“ท่านเห็นเปลวเทียนนี่ไหม มันก็บิดเบี้ยวไปตามสิ่งที่อยู่ในความคิด มีเกิดมีดับ ชีวิตเราก็เช่นกัน มันก็เป็นไปตามภาพความคิดในใจที่เราสร้างมันขึ้นมา สิ่งที่ทำให้ท่านเป็นท่านในวันนี้หรือแม้แต่สิ่งที่ขังโยมหยดไว้ ไม่ใช่คำสาปดอก”

“แล้วคืออะไรครับหลวงพ่อ”

“ความคิด...ความคิดคือสิ่งที่ขังเราไว้ ว่าเราเป็นเรา ว่าเราคือทาส ต่อให้ท่านบวชตลอดชีวิต แต่หากความคิดที่โยมหยดเขามีต่อตัวเองไม่เปลี่ยน เขาก็จะยังเป็นลูกทาสอยู่วันยังค่ำ ท่านเองก็เช่นกัน หากท่านยังขังตัวเองไว้กับคำสาปนั้น การบวชก็จะไม่มีความหมายอะไรเลย” คำสอนของหลวงพ่อทำให้พระวิษณุได้คิด ยิ้มออกมาอย่างผ่อนคลายขึ้น...