นางบาป

ขณะที่พระวิษณุเริ่มพบทางสว่างในจิตใจ ปาลจอดรถส่งรินที่หน้าคอนโดฯที่พัก บอกให้เธอพักผ่อนเยอะๆ พรุ่งนี้จะพาไปฉลองแบบพิเศษๆหน่อย เธอยิ้มเจื่อน ส่ายหน้าพรุ่งนี้คงไปไม่ได้ ต้องไปช่วยบอลตัดต่อ

“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น ผมบอกแล้วผมเริ่มเข้าใจคุณแล้ว ถ้าอย่างนั้นผมไปช่วยดูตัดต่อนะ”

“ส่งเทปช่องเสร็จเมื่อไหร่ฉันว่าจะกลับภูเก็ต”

“ก็ดีนะ คุณจะได้ไปพักบ้าง งั้นผมขอหลบบ้านคุณด้วยคนนะ” ปาลเห็นรินยิ้มๆ ถามว่าไม่อยากให้ไปด้วยหรือ เธอปฏิเสธว่าเปล่า แค่คราวนี้ไม่ได้ไปพัก แต่จะเป็นการกลับตลอดไป เขาแปลกใจอะไรทำให้อยู่ๆเธอเปลี่ยนความคิดได้

“ฉันคงเหนื่อยเต็มทีแล้วล่ะมั้ง อยากมีชีวิตง่ายๆ สบายๆแบบคนอื่นบ้าง” รินเห็นปาลหน้าเครียดก็งง “คุณควรดีใจไม่ใช่เหรอที่ฉันคิดแบบนี้”

ปาลถอนใจหนักใจ ก่อนหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลยื่นให้ “พี่ณุฝากสิ่งนี้มาให้คุณ ผมตั้งใจว่ารอให้คุณได้ พักก่อนแล้วค่อยบอก แต่...พอคุณพูดมาแบบนี้ ผมก็เลย...”

รินหยิบซองมาเปิดดู ถึงกับอึ้งเมื่อเห็นว่าเป็นเอกสารยกบริษัทเบญจกายแปลงให้เธอดูแล

“พี่ณุเขาแค่ต้องการตอบแทนคุณ ผมก็ไม่อยากจะก้าวก่ายอะไรเพราะก็ไม่รู้ว่าคุณจะตัดสินใจยังไงกับเรื่องนี้”

ooooooo

เช้าวันต่อมารินขับรถไปคุยบลูทูธไปหน้าตาเคร่งเครียด

“บอล ไอ้ก้อนตอนจบที่พี่ปาลกำกับ บอลลองเรียงได้เลยนะ เดี๋ยวพี่ไปเช็กซาวด์กับพี่สามแป๊บนึง แล้วเดี๋ยวเข้าไปช่วยดู” รินวางสาย โยนมือถือไปทับบนซองเอกสาร ที่เพิ่งได้จากปาลเมื่อคืน มีเสียงสายเรียกเข้ามือถือของเธออีกครั้ง เธอกดรับสายโดยไม่ได้ดูชื่อคิดว่าเป็นบอล แต่ปรากฏว่าเป็นพ่อโทร.มา

“อ้าวพ่อ โทษทีรินไม่ได้ดู พอดีเมื่อกี้คุยงานค้าง พ่อมีอะไรหรือเปล่า”

“เออ รินพอจะว่างไหมลูก พ่ออยากให้รินกลับมาบ้านหน่อย”

“โหพ่อ ตอนนี้รินยุ่งมากเลยอ่ะ ละครจะออนแอร์อาทิตย์หน้าแล้ว ขอส่งเทปช่องแล้วรินค่อยไปนะ แค่นี้ก่อนจ้ะพ่อ สายเข้าน่ะ” รินจะตัดสายแต่ต้องชะงักเมื่อมีเสียงพ่อดังสวนขึ้น

“ริน แม่เรารถล้ม”

รินตกใจมาก พอตั้งสติได้รีบโทร.หาปาล...

กว่ารินกับปาลจะไปถึงบ้านฝ่ายหญิงที่ภูเก็ต พระอาทิตย์ตกทะเลไปนานแล้วเห็นแม่ในสภาพใส่เฝือกที่แขนข้างหนึ่งมีพ่อคอยป้อนข้าวอยู่ รินโผเข้าไปกอดท่านทั้งสอง แล้วถามแม่ว่าเป็นอย่างไรบ้าง แม่ไม่ยอมตอบคำถาม

“ริน...หิวไหมกินอะไรหรือยัง แม่แกงไตปลาไว้ตั้งแต่เมื่อวานน่ะลูกเดี๋ยวแม่ไปตักให้” แม่จัดแจงจะลุก พ่อร้องห้ามเสียงหลงอยู่ในสภาพนี้ยังจะลุกไปไหนอีก

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย”