ลูกไม้ลายสนธยา

“หนูเอายาแก้ปวดหัวไปวางให้ท่านตรงเก้าอี้รับแขก หนูก็กลับเข้าห้องนอน ตอนเช้าหนูกำลังจะมาทำความสะอาด เห็นท่านนั่งหลับอยู่ที่เก้าอี้ หนูก็เลยเข้าไปปลุกก็พบว่าท่านเสียแล้ว พูดถึงหนูก็ยังขนลุกอยู่เลย”

ศิถีเล่าในส่วนของตัวเองว่าพอได้รับโทรศัพท์จากปลาทูก็รีบจองตั๋วเครื่องบินบินกลับมาเลย เมื่อมาถึงตำรวจก็เคลียร์พื้นที่เรียบร้อยแล้ว เหมหิรัญญ์ยืนฟังอยู่ที่โถงบันไดชั้นบนด้วยสีหน้าไม่ค่อยสบายใจนัก เดือนพัตรารู้สึกเหมือนมีใครจ้องอยู่ ครั้นเงยหน้าขึ้นมอง พบแต่ความว่างเปล่า ศิถีเห็นไม่มีอะไรแล้วขอตัวไปพักผ่อน เช่นเดียวกันกับปลาทู

ooooooo

มรุตมารายงานตัวต่อทัศน์เทพ ผู้เป็นสารวัตรที่โรงพักแต่เช้า จากการได้คุยกันเบื้องต้นและอ่านประวัติการทำงานคร่าวๆของลูกน้องคนใหม่ที่เป็นคนมุ่งมั่นในการทำงานแล้ว ทัศน์เทพอดเป็นกังวลไม่ได้ว่าเขาน่าจะควบคุมยาก กำชับกับจ่าสนิททีเล่นทีจริงว่ามีอะไรก็ให้ช่วยแนะนำมรุตด้วยว่าคนที่นี่อยู่กันอย่างไร

“จะเดินจะเหินก็ให้ระวังอย่าไปเหยียบเท้าใครเข้า”...

ด้านเดือนพัตราเจอสมุดบันทึกของคุณยายที่โต๊ะทำงานในห้องนอน ยิ่งได้อ่านข้อความที่ท่านจดเอาไว้ว่ามีคิวต้องทำอะไรบ้างในอาทิตย์นี้ ทั้งมีนัดประชุมชมรมรักษ์รุมิหรา ทั้งมีนัดคุยเรื่องผ้าโบราณ และยังจดวันเวลาที่เธอจะกลับจากเมืองนอกมาเยี่ยมท่าน ทำให้เธอยิ่งมั่นใจว่าไม่มีทางที่ท่านจะกินยาฆ่าตัวตายอย่างที่ตำรวจสรุป เดือนพัตราค้นดูตามตู้และส่วนต่างๆของห้องเผื่อจะมีหลักฐานอะไรที่ท่านทิ้งไว้

ทุกการกระทำของเดือนพัตรา เหมหิรัญญ์ที่อยู่ในอุตรกุรุทวีปจับตาดูผ่านทางประตูกาล ระหว่างนั้นเรขรุจีเดินถือดอกบัวขาวพับกลีบสวยงามเข้ามาชวนเขาไปงานบูชาต้นกัลปพฤกษ์ด้วยกัน เขาไม่อยากขัดใจเธอจึงยอมไปงานนี้ด้วยแต่ไม่วายหันกลับมามองที่ประตูกาลสีหน้าเป็นกังวล...

ค้นจนทั่วห้องไม่เจออะไรที่เป็นหลักฐานสักอย่าง เดือนพัตรานึกถึงคำพูดของคุณยายที่พูดกับเธอตอนที่เป็นเด็กน้อยได้ว่าท่านเก็บกล่องใส่กุญแจห้องลับเอาไว้ให้เธอซึ่งอยู่ในช่องลับบนหัวเตียง เธอลองคลำที่หัวเตียงดูมีช่องลับจริงๆ และในนั้นมีกล่องเก็บกุญแจห้องลับและจดหมายฉบับหนึ่ง รีบเปิดออกอ่าน

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอย่าให้ใครเข้าไปในห้องใต้ดินเด็ดขาด อย่าไว้ใจใคร ยายหวังว่าหลานจะจำได้ ทุกอย่างต้องเป็นความลับของยายกับหลานเท่านั้น จงเก็บรักษากุญแจนี้รวมถึงบ้านรัชดาพิพัฒน์ไว้ให้ดี”...