ลูกไม้ลายสนธยา

ขณะที่เดือนพัตราค้นหาข้อมูลของเหล่าผู้ต้องสงสัย มรุตกำลังหาทางช่วยเธอรื้อฟื้นคดีประพิม...

ในเวลาเดียวกัน ฝนเริ่มตกหนาเม็ดขึ้น เดือนพัตราลุกขึ้นไปปิดหน้าต่าง ได้ยินเสียงเหมือนมีคนอยู่ในบ้าน ร้องถามว่าใคร เงียบไม่มีเสียงตอบ เธอใจคอไม่ดีรีบโทร.หามรุตแต่ไม่มีใครรับสาย ตัดสินใจลุยเองคว้าแจกันขึ้นมากระชับในมือเดินไปยังต้นเสียง ทันทีที่ก้าวพ้นประตูห้องนอน

คนร้ายเอามีดจี้คอเธอไว้ส่วนอีกมือหนึ่งปิดปากไม่ให้ส่งเสียง “ไปจากที่นี่ซะถ้ายังไม่อยากตาย”

เดือนพัตราสู้สุดฤทธิ์กัดมือคนร้ายจนต้องปล่อยมือ เธอเป็นอิสระวิ่งหนีลงไปข้างล่างพร้อมกับร้องขอความช่วยเหลือ แต่ฝนตกหนักกลบเสียงทุกอย่าง คนร้ายไล่ตามทันจับเธอกระแทกกับผนังห้อง แล้วตามมาบีบคอซ้ำ ก่อนเธอจะขาดอากาศหายใจ เหมหิรัญญ์มาช่วยไว้ทัน เหวี่ยงคนร้ายล้มกลิ้งแล้วย่างสามขุมเข้าหา คนร้ายชักปืนยิง เขาเซถลาก่อนจะล้มลง เดือนพัตรากรีดร้องด้วยความตกใจที่เห็นเขาโดนยิง คนร้ายสบช่องวิ่งหนี เธอรีบเข้าไปดูคนที่ช่วยชีวิตเธอไว้ แต่ปรากฏว่าเขาไม่เป็นอะไรไม่มีแม้แต่รอยเล็บข่วน

“ฉันว่าเมื่อกี้ฉันไม่ได้ตาฝาดฉันเห็นคุณถูกยิงตรงนี้” เดือนพัตราจับที่กลางอกเหมหิรัญญ์

“ท่านไม่ควรสัมผัสตัวของเรา” เหมหิรัญญ์ขยับตัวออกห่างจากเดือนพัตรา แล้วมองไปที่หน้าผากเธอซึ่งมีแผลแตก วางมือบนแผลที่นั่น ครั้นเอามือออกแผลแตกเมื่อครู่หายไปราวกับไม่เคยเป็นแผลมาก่อน เธอจ้องเขาเขม็ง ตกลงเขาเป็นใครกันแน่ มองชุดที่เขาสวมก็ถึงบางอ้อ

“คุณคือคนที่ฉันเห็นในกระจกคืนก่อน...ใช่ ต้องใช่แน่ๆ คุณเข้ามาที่นี่ได้ยังไง คุณเป็นใคร ต้องการอะไร”

เหมหิรัญญ์ยังไม่ทันตอบคำถาม มีเสียงมรุตตะโกนเรียกพร้อมกับเคาะประตูบ้าน เธอบอกให้เขารอตรงนี้ก่อน แล้วเดินไปเปิดประตู มรุตถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า เห็นโทร.หาเขาพอเขาโทร.กลับก็ไม่รับสาย

“มีคนบุกเข้ามาที่นี่ ฉันโทร.หาคุณ แต่คุณก็ไม่รับ แต่โชคดีที่...” เดือนพัตราจะบอกมรุตว่ามีคนมาช่วยไว้ทัน แต่ต้องยั้งปากไว้เมื่อหันไปมองในห้องโถงอีกครั้งเหมหิรัญญ์หายไปแล้ว แปลกใจเขาหายไปไหนเร็วนัก

ooooooo