ลูกไม้ลายสนธยา
ตอนที่ 1
ณ ดินแดนอุตรกุรุทวีป เหมหิรัญญ์เดินอยู่ท่ามกลางทุ่งดอกวิกสิตาเล่าถึงเรื่องราวในอดีตเมื่อหนึ่งพันปีมาแล้ว
“อุตรกุรุทวีป ดินแดนแห่งเรา...เราคือส่วนหนึ่งของจักรวาลที่อยู่ร่วมกันกับชมพูทวีป อุตรกุรุทวีป บุรพวิเท่อมรโคยานทวีป อย่างสงบและมีความสุขมาหลายพันปี
แต่เมื่อกาลเวลาผ่านไป มนุษย์แห่งชมพูทวีปถูกกิเลสเข้าครอบงำ เกิดความโลภ โทสะ โมหะ จิตใจเริ่มมีความมืดดำ แยกตัวออกไปเป็นก๊กเป็นเหล่า ฆ่าฟันกันเอง ศีลที่เคยมีถูกบั่นทอนด้วยจิตอันมืดบอด สร้างความเดือดร้อนในทวีปของตัวเองไม่พอ หากยังลุกล้ำนำความชั่วร้ายเหล่านั้นมายังทวีปต่างๆ จักรวาลจึงไม่สงบสุขอย่างที่เคยเป็นมา การต่อสู้เพื่อขับไล่มนุษย์แห่งชมพูทวีปจึงเกิดขึ้น
เราและอีกสองทวีปจึงตกลงที่จะปิดประตูแห่งกาลของแต่ละทวีป และเราคือตระกูลที่คอยปกป้องประตูแห่งกาลของอุตรกุรุทวีป เพื่อไม่ให้มนุษย์แห่งชมพูทวีปล่วงล้ำเข้ามายังทวีปของเราได้อีก”...
ด้วยความผิดที่ได้ก่อขึ้น เหมหิรัญญ์ถูกจองจำอยู่ในป่าแห่งศีล ดินแดนแห่งนี้เต็มไปด้วยไม้น้อยใหญ่รกครึ้ม ไร้แสงสีทองต่างจากเขตอื่นของอุตรกุรุทวีป มีเพียงสัตว์ป่าอาศัยอยู่ พลันเกิดแสงระยิบระยับสีทองสาดจ้าเข้ามา เหมหิรัญญ์ที่นั่งสมาธิอยู่บนรากของต้นไม้ใหญ่เงยหน้ามองไปบนท้องฟ้า มีเสียงอัศวเทวาดังขึ้น
“ครบกำหนดในการลงโทษจองจำท่านไว้ในป่าแห่งศีลนี้แล้ว เหมหิรัญญ์”
เหมหิรัญญ์ยิ้มดีใจ โดดลงจากรากไม้ เดินไปที่ชายป่าแห่งศีล เจออัศวเทวา เรขรุจี และทหารเหล่าผู้คุมกฎของเมืองยืนรออยู่ เรขรุจีดีใจแทบเก็บอาการไม่อยู่ ที่ได้เจอเขาอีกครั้ง เขาทำความเคารพอัศวเทวา
“ท่านพ้นโทษแล้วเหมหิรัญญ์ เราคิดว่า 1 ปีที่ผ่านมา ท่านคงได้ตระหนักแล้วว่าไม่ควรทำผิดเช่นนี้อีก ท่านเป็นผู้คุมกฎมีหน้าที่ดูแลประตูแห่งกาล เพื่อที่จะไม่ให้มีใครเข้ามาในดินแดนอุตรกุรุทวีปของเรา ท่านควรทำหน้าที่ของท่านให้จงดี” อัศวเทวากำชับเสียงเข้ม
“เราเพียงป้องกันประตูกาล หากมนุษย์ผู้นั้นเป็นมนุษย์ที่ชั่วช้า ประตูแห่งกาลก็จะเป็นอันตรายเช่นกัน”
“โดยพาเขามาที่นี่งั้นเหรอ แล้วท่านต้องพามนุษย์เหล่านั้นมาอีกสักกี่คน เหมหิรัญญ์”
“เราเพียงต้องการให้มนุษย์ผู้สิ้นหวังในความดี กลับมาศรัทธาในความดีอีกครั้งให้มาเห็นความจริงว่าดินแดนที่เต็มไปด้วยความบริสุทธิ์และงดงามนั้นมีอยู่จริง”
อัศวเทวาเหนื่อยใจกับความดื้อรั้นของเหมหิรัญญ์ หากมนุษย์ในดินแดนชมพูทวีปไม่ใจบาปหยาบช้า มีแต่ความโลภ โทสะ และโมหะ ดินแดนแห่งนั้นคงไม่วุ่นวายเช่นที่เป็นอยู่
“เราคงเดินทางไปหาสู่กันได้เหมือนเมื่อหลายพันปีก่อน ท่านคงรู้ถึงเหตุนี้ดี มนุษย์แห่งชมพูทวีปไม่ควรย่างกรายเข้ามาในดินแดนแห่งเรา ศีลของมนุษย์เหล่านั้นไม่มีวันเสมอกับเราได้ เราหวังว่าท่านจะเข้าใจ มิเช่นนั้นท่านอาจจะต้องอยู่ในป่าแห่งศีลนี้ไปชั่วกาล” พูดจบอัศวเทวาผละจากไปพร้อมกับคนอื่นยกเว้นเรขรุจี
ooooooo
