ลูกไม้ลายสนธยา

เหมหิรัญญ์จับตามองผ่านกระจกโบราณบานนั้น ด้วยความอยากรู้เหลือเกินว่าเธอคือใคร...

ดึกคืนเดียวกัน เดือนพัตรานอนไม่หลับครุ่นคิดว่าใครกันที่เกี่ยวข้องกับการตายของคุณยายบ้าง ลองไล่ดูทีละคนตั้งแต่ศิถี นายหัววรงค์ หันตรา แก้วเพชร ทองมาตย์และปลาทู ดูแล้วไม่รู้จะไว้ใจใครได้ เธอหันไปจะดื่มน้ำแต่น้ำในเหยือกหมด จึงเดินไปที่ห้องนั่งเล่นชั้นบน

เพื่อหยิบน้ำมาดื่ม ด้านนอกฝนเริ่มเทกระหน่ำ ทันใดนั้นไฟฟ้าดับ แสงฟ้าแลบแปลบปลาบส่องเข้ามา เธอเห็นเงาใครบางคนเคลื่อนไหวอยู่ในบ้าน

“ใครน่ะ” เดือนพัตราวิ่งลงมาจากชั้นบนตามเงานั้นไปติดๆ ฟ้าแลบอีกครั้งทำให้เธอเห็นเงาเหมหิรัญญ์สะท้อนกับกระจกภายในบ้าน “นั่นใคร หยุดนะ ฉันบอกให้หยุด”

เงาดำวิ่งไปทางห้องเก็บของซึ่งอยู่สุดทางเดิน เดือนพัตราวิ่งตามไปถึงห้องนั้นจะเปิดประตูเข้าไปแต่มันล็อก เธองงมาก คนที่เธอตามหายไปได้อย่างไรในเมื่อไม่มีทางออก ลองขยับลูกบิดประตูห้องอีกครั้งมันเปิดไม่ได้ พลันมีมือมาจับไหล่ เธอตกใจร้องเสียงหลง หันขวับไปมองถึงกับถอนใจโล่งอกที่เห็นศิถียืนอยู่

“คุณศิถีนี่เอง มาทำอะไรตรงนี้คะ”

“พอดีศิถีเห็นว่าไฟดับก็เลยเอาตะเกียงมาให้คุณเดือนน่ะค่ะ แล้วนี่ดึกมากแล้วคุณเดือนมาทำอะไรแถวนี้”

เดือนพัตราบอกด้วยน้ำเสียงตื่นๆว่าเห็นคนเข้ามาในห้องนี้ ศิถีส่ายหน้าจะเป็นไปได้อย่างไร ห้องนี้ล็อกอยู่ตลอด เธอยืนยันว่ามีคนจริงๆและคนนั้นอาจเป็นคนร้ายที่ทำร้ายคุณยายก็ได้ สั่งให้โทร.ตามตำรวจ ศิถีโทร.หาตำรวจไม่ได้ เนื่องจากจ่าสนิทซึ่งเป็นจ่าเวรวางหูโทรศัพท์ไม่ตรงกับแป้นวาง แถมยังหลับคาโต๊ะอีกต่างหาก มรุตต้องมาปลุกและหยิบบัตรตำรวจให้ดู จ่าสนิทลุกพรวดขึ้นยืนทำความเคารพผู้กองคนใหม่แทบไม่ทัน...

ในเวลาต่อมา ระหว่างที่เดือนพัตรานอนหลับสบายอยู่บนเตียง เหมหิรัญญ์เข้ามานั่งข้างๆ มองร่างเธอที่มีแสงเรืองรองด้วยความสงสัยว่ามนุษย์แห่งชมพูทวีปผู้นี้เป็นใครกันแน่

ooooooo

เช้าวันต่อมา เดือนพัตราดูเอกสารที่นายหัววรงค์เอามาให้อย่างไม่ค่อยจะเชื่อถือนัก แม้ผลการชันสูตรจะสรุปว่าประพิมกินยาเกินขนาด เนื่องจากในเลือดพบยานอนหลับจำนวนมากก็ตาม จึงอยากให้เขาช่วยเธอรื้อฟื้นคดีนี้ขึ้นมาใหม่ เขานิ่งคิดอึดใจก่อนจะตอบตกลง ศิถีนั่งฟังอยู่ด้วยตกใจที่เขารับปาก

“ลุงขอตัวกลับก่อน ถ้าหนูเดือนมีอะไรด่วนก็โทร.หาได้ตลอด” นายหัววรงค์ว่าแล้วลุกออกไป ศิถีจะลุกตาม เดือนพัตราร้องเรียกไว้ จะขอคุยด้วยรวมทั้งปลาทูเช่นกัน เรื่องที่เดือนพัตราต้องการคุยไม่พ้นเหตุการณ์ในวันที่ประพิมเสียชีวิต อยากรู้ว่าวันนั้นศิถีไปไหน ปลาทูเป็นคนเล่าให้ฟังว่าตนเป็นคนไปส่งศิถีที่สนามบินเองเพราะเธอมีธุระที่กรุงเทพฯ ตอนที่ตนกลับถึงบ้านเย็นนั้น ประพิมบ่นปวดหัว