ลูกไม้ลายสนธยา

ณ ฮอลล์จัดงานแฟชั่นวีก กรุงนิวยอร์ก เดือนพัตรา ดีไซเนอร์ดาวรุ่งพุ่งแรงเพิ่งแสดงแฟชั่นโชว์เสื้อผ้า คอลเลกชันใหม่ของตัวเองเสร็จ ท่ามกลางเสียงชื่นชมของผู้คนที่มาร่วมงาน เธอยิ้มแก้มแทบปริ แต่แล้วความสุขก็อยู่ได้แค่ชั่วครู่เมื่อเธอได้รับโทรศัพท์ทางไกลแจ้งข่าวร้ายว่าประพิมคุณยายของเธอฆ่าตัวตาย

เดือนพัตราบินด่วนจากนิวยอร์กถึงสนามบินนานาชาติ จ.กระบี่ ในวันถัดมา ศิถี แม่บ้านของประพิมเป็นคนมารอรับ หลังจากแนะนำตัวกันเสร็จสรรพ ศิถีพาเดือนพัตรามาขึ้นรถที่นายหัววรงค์ส่งมาบริการ เธอสงสัยนายหัวที่ว่าคือใคร

“นายหัววรงค์เป็นเพื่อนกับคุณประพิมค่ะ คอยดูแลคุณประพิมทุกอย่างรวมถึงเป็นธุระจัดการงานศพ” ศิถีมองเดือนพัตราที่ไม่แสดงอาการใดๆ อดทึ่งไม่ได้ที่เธอเข้มแข็งกว่าที่คาดไว้...

ขณะเดือนพัตรามุ่งหน้าสู่เมืองรุมิหรา เหมหิรัญญ์ที่อยู่ในอุตรกุรุทวีปซึ่งอยู่อีกมิติหนึ่งคู่ขนานกับโลกมนุษย์มีเพียงประตูแห่งกาลกั้นไว้ กลับมายังค่ายทหารของตัวเอง ราเมศกำลังซ้อมการต่อสู้อยู่หันมาเห็นเขา ละมือจากการต่อสู้เดินเข้ามาหาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“ยินดีต้อนรับท่านเหมหิรัญญ์ เราดีใจที่ได้เจอท่านอีกครั้ง”

“เราก็เช่นกัน” เหมหิรัญญ์ทักตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้มไม่ต่างกัน หัวหน้าทหารเข้ามาทักทายเขาเช่นกัน

“ท่านเหมหิรัญญ์ไม่ได้เจอท่านเสียนาน ท่านรู้หรือไม่ว่าพวกเราคิดถึงฝีมือการต่อสู้ของท่านเพียงใด ท่านจะแสดงฝีมือของท่านให้แก่เหล่าทหารทั้งหลายได้ชมสักหน่อยได้หรือไม่”

“ได้สิ...ท่านจะว่าอย่างไรท่านราเมศ” เหมหิรัญญ์มองราเมศอย่างรอคำตอบ ฝ่ายหลังยิ้มรับคำท้า จากนั้นเหล่าทหารล้อมกันเป็นวงกลม โดยมีเหมหิรัญญ์กับราเมศอยู่ตรงกลาง สองคนตั้งการ์ดเตรียมต่อสู้ ก่อนจะพุ่งเข้าหากัน ผลัดกันรุกผลัดกันรับไม่มีใครยอมใคร...

หลังสนุกสนานกับการต่อสู้ เหมหิรัญญ์กับราเมศพากันมานั่งทอดอารมณ์อยู่ที่เนินเขาเบื้องล่างเป็นทุ่งดอกวิกสิตา ราเมศชมเขาไม่หยุดปากว่าฝีมือการต่อสู้ไม่ตกเลย สมกับเป็นแม่ทัพที่ยิ่งใหญ่แห่งอุตรกุรุทวีป

“ท่านคงลืมไปแล้วราเมศ เราเป็นเพียงอดีตแม่ทัพเท่านั้น หน้าที่ของเราคือเฝ้าประตูกาลมิให้ใครล่วงล้ำเข้ามา” เหมหิรัญญ์ว่าแล้วมองไปยังประตูกาลที่อยู่เบื้องล่าง ท่ามกลางทุ่งดอกวิกสิตา ราเมศมั่นใจหากเขาไม่ทำผิดซ้ำ อีกไม่นานก็จะได้กลับมาเป็นแม่ทัพของพวกเราเช่นเดิม