หัวใจลูกผู้ชาย

“ก็เพราะฉัน...ฉันไม่อยากเริ่มต้นใหม่กับใคร” สารภาพจบแดนเดินลิ่วออกไป กระเจี๊ยบยิ้มดีใจที่รู้ว่าเขาเป็นห่วงและยังต้องการตัวเธอ...

ครู่ต่อมาแดนเข้ามาขอเงินแม่เล็กไปซื้อตำราเรียน ไม่อย่างนั้นจะเรียนไม่ทันเพื่อน เธอหยิบเงินซึ่งเหลืออยู่ไม่มากมาให้ บอกให้ซื้อเฉพาะที่จำเป็น หนังสือเล่มอื่นยืมเพื่อนอ่านไปก่อน แดนสงสารแม่ก็เลยไม่เอาเงิน ให้ท่านเก็บไว้ใช้เองก็แล้วกัน

“แล้วลูกจะเอาเงินที่ไหนซื้อหนังสือ”

“แดนจะลองถามชาวบ้านว่ามีงานอะไรให้ทำบ้าง”

“ลูกยังไม่แข็งแรง เดี๋ยวจะเจ็บหนักอีก แม่ขอยืมเงินพี่นพก็ได้”

“อย่านะแม่ แดนทำงานหาเงินได้” แดนพูดจบผละจากไป นพกับปิ่นปักได้ยินการสนทนาของสองแม่ลูก ปิ่นปักเสนอจะเอาเงินเก็บของตัวเองให้นพเอาให้แดนไปใช้ก่อน เขาไม่ยอมรับเงินของเธอ เรื่องเงินค่าหนังสือกับค่าเล่าเรียนของแดนปล่อยให้เป็นหน้าที่เขาเอง

ooooooo

แดนตั้งใจจะทำงานหาเงินมาเป็นค่าเล่าเรียนของตัวเองจึงไปขอให้เพิ่มช่วยหางานให้ เพิ่มมีงานเก็บผักพอดี บังเอิญเจ้าของป่วยเก็บเองไม่ไหว กำลังหาคนรับจ้างเก็บ แดนอาสาทำงานนี้เอง

“แกจะไหวเหรอ” เพิ่มเป็นห่วง

“ฉันทำได้ เก็บเสร็จฉันจะยกไปส่งถึงหน้าบ้านเลย” แดนว่าแล้วคว้าเข่งตรงไปยังแปลงผัก เก็บผักอย่างตั้งอกตั้งใจแม้อากาศจะร้อนแค่ไหน เขาก็ไม่ย่อท้อ ผ่านไปพักใหญ่ แดนเก็บผักจนเต็มเข่ง เนื่องจากไม่เคยทำงานหนักมาก่อนทำให้เขาแทบหมดเรี่ยวแรง ยกเข่งใส่ผักขึ้นไหล่อย่างทุลักทุเล นพสงสารน้องเข้ามาห้าม

“ไม่ไหวก็หยุดเถอะ” นพยื่นซองใส่เงินให้แดน “เอาเงินนี่ไปซื้อหนังสือซื้อของที่ต้องใช้”

แดนไม่สนใจ แบกเข่งผักเดินออกไป นพตามมาขอให้น้องเลิกดื้อได้แล้ว เขาเต็มใจให้เงินจำนวนนี้ แดนยืนกรานไม่ขอรับเงินจากเขา

“ฉันอยากช่วย อยากรับผิดชอบกับชีวิตของทุกคน”

“อย่าคิดเอาเงินมาฟาดหัวฉัน...ฉันเคยบอกแล้วไง ฉันไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณแก” แดนยกเข่งต่อไป มุ่งมั่นจะทำงานหนักเพื่อหาเงินใช้เอง กระเจี๊ยบมองอยู่ที่มุมหนึ่ง คิดหาทางช่วยเขา...

เนื่องจากคิดมากเรื่องถูกธนูไล่ล่า ปิ่นปักเก็บไปฝันร้ายว่าตัวเองเข้าไปในดงกล้วยเพื่อตามหานพที่เข้าไปตัดใบตอง แต่ไม่เจอเขา กลับเจอเฮียดักรออยู่ เธอหันหลังวิ่งหนี เฮียวิ่งไล่พร้อมกับยิงปืนใส่ไปด้วย เธอวิ่งหนีมาถึงหน้าบ้านเพิ่มร้องตะโกนเสียงลั่น

“นพ...ช่วยด้วย”

จังหวะนั้นธาราวิ่งหน้าตื่นมาหา “ปิ่น...ช่วยแม่ด้วย”