หัวใจลูกผู้ชาย

“นี่ถ้าไม่ติดว่าไอ้นพต้องเตรียมงาน ฉันไม่ยอมให้ไปจริงๆนะ”

ปิ่นปักแปลกใจกับคำพูดของเพิ่ม นพรีบตัดบทกลัวเพิ่มจะทำให้แผนการที่วางไว้พัง

“ฉันลานะน้า” นพสบตาเพิ่มไม่ให้พูดอะไรอีก เขารู้งานรับลูกทันที

“โชคดีๆ” เพิ่มตัดบท ทุกคนยกมือไหว้ลาเขาเพื่อกลับกรุงเทพฯ

ooooooo

เอ๋นัดนิคกี้มาพบ ทันทีที่เจอหน้าเอ๋ปรี่เข้าประชิดตัวจนอีกฝ่ายตกใจผงะถอยหลัง

“นิคกี้ช่วยหน่อยนะ ไม่มีใครช่วยฉันได้ นอกจากนิคกี้”

“ช่วยอะไร”

“ไม่ยากหรอก นิคกี้ช่วยได้ ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆขอแค่ครั้งเดียว”

“ครั้งเดียว!! ฉันไม่ใช่สายนี้ ฉันชอบผู้หญิงฉันช่วยไม่ได้” ไม่พูดเปล่านิคกี้ถอยอีกก้าว

“ฉันไม่ได้หมายถึงอย่างว่า ฉันแค่ให้นัดกิ๊บให้ฉัน”

“แค่เนี้ย...เล่นเอาเหงื่อแตกพลั่ก”

“นะ...นัดกิ๊บให้ฉันหน่อย ฉันไม่อยากเก็บไว้แล้ว นัดให้ฉันหน่อย”

“ได้”

“ขอบใจนะ” เอ๋จะเข้าไปกอด นิคกี้ถอยกรูด

“ไม่ต้องประชิดก็ได้มั้ง แต่ต้องแลกเปลี่ยนกัน” นิคกี้ยิ้มเจ้าเล่ห์ เอ๋แปลกใจว่าเขาจะให้แลกเปลี่ยนอะไร

ooooooo

สิ่งแลกเปลี่ยนของนิคกี้คือวานให้เอ๋ช่วยนัดเมย์ออกมาเจอกับเขาหน่อย เอ๋ไม่ขัดข้องจัดการให้ตามที่เขาขอ จากนั้นไม่นาน เมย์เข้ามานั่งในร้านกาแฟพร้อมกับคุยโทรศัพท์กับเอ๋ไปด้วย

“ฉันถึงร้านแล้ว เมื่อไหร่แกจะมา” เมย์ยังไม่ทันได้คำตอบจากเอ๋ มีเสียงนิคกี้ดังขึ้นจากด้านหลัง

“มาแล้วครับ”

เมย์หันมองตามเสียงต้องแปลกใจที่เห็นนิคกี้เดินถือกาแฟสองถ้วยเข้ามา ถามว่ามาได้อย่างไร

“ขี่มอเตอร์ไซค์มา”

“ฉันไม่ได้ถามเรื่องเดินทาง นายมาร้านนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญใช่ไหม”

“ไม่มีคำว่าบังเอิญ มีแต่บังเอิ๊ญบังเอิญใจตรงกัน” นิคกี้ยื่นถ้วยกาแฟที่ทำฟองนมเป็นรูปหัวใจไปตรงหน้าเมย์ “เรามาชนใจกันครับ”

เมย์หยิบถ้วยกาแฟขึ้นมาทำให้นิคกี้ยิ้มอย่างมีความหวัง “นายจีบฉันเหรอ”

“อายจัง...จีบได้หรือเปล่าล่ะ”

“ได้...แต่ไม่ติดนะ”

นิคกี้หุบยิ้มแทบไม่ทัน “ฉันไม่ดีเหรอ”

“ตอนแรกคิดว่าไม่ดี แต่พอรู้จักแล้ว นายก็เป็นคนดีคนหนึ่ง รักเพื่อน เต็มที่กับทุกสิ่ง”

“ฉันดีขนาดนี้ เธอไม่ชอบฉันเหรอ”