หัวใจลูกผู้ชาย

“ปิ่นจะล่อให้มันไปอีกทาง ปิ่นจะถ่วงเวลาให้” ปิ่นปักเห็นแม่เล็กสีหน้าเป็นกังวลจับมือมากุมไว้ “เราไม่เคยทำร้ายใคร เราต้องปลอดภัย” พูดจบเธอออกจากที่ซ่อน แม่เล็กกับกระเจี๊ยบมองตามเป็นห่วง...

ปิ่นปักพยายามเดินให้ห่างจากที่กระเจี๊ยบกับแม่เล็กซ่อนตัวอยู่ล่อให้ธนูสนใจเพื่อเปิดทางให้ทั้งคู่

หนีไปได้ เดินยกมือเข้ามาหาธนูที่ถือปืนเล็งอยู่ “ฉันยอมแล้ว”

“สองคนนั่นอยู่ไหน”

“เขาแยกหนีไปทางโน้นแล้ว” ปิ่นปักหลอกให้ธนูไปอีกทางแต่เขาไม่หลงกลเดินผ่านเธอตรงไปยังจุดที่กระเจี๊ยบกับแม่เล็กซ่อนตัว เธอเห็นเขาใกล้พวกนั้นเข้าไปทุกทีตัดสินใจกระชากแขนเขา พร้อมกับร้องบอกกระเจี๊ยบให้พาแม่เล็กหนี

กระเจี๊ยบไม่รอช้าดึงตัวแม่เล็กวิ่งหนี ธนูจะยิง ปิ่นปักเข้าไปยื้อแย่งปืนสุดกำลังไม่ให้เขาทำร้ายทั้งคู่ เขาผลักเธออย่างแรงจนล้มก้นจ้ำเบ้า

“เสียสละอยากตาย ฉันก็จะให้ตายสมใจ” ธนูส่องปืนใส่ปิ่นปักจะเหนี่ยวไก นพวิ่งเข้ามาจากอีกทางพุ่งเอาตัวขวางทางกระสุนปกป้องปิ่นปัก พลันมีเสียงปืนดังขึ้น แดนที่วิ่งตามมากับเพิ่มตกตะลึง เหมือนกับทุกคนคิดว่านพโดนยิง แต่เขากลับไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน เขาแปลกใจหันกลับไปดู เห็นธนูทรุดฮวบถูกยิงขา ตำรวจกรูกันล้อมกรอบไว้

“นี่ตำรวจ...วางอาวุธ” ตำรวจเข้ามาล็อกตัวธนูที่บาดเจ็บและหมดทางต่อสู้ไว้

ธาราตามหลังกลุ่มตำรวจเข้ามาโล่งใจที่ทุกคนปลอดภัย ปิ่นปักโผกอดนพปลื้มใจที่เขาช่วยชีวิตไว้อีกครั้ง แดนเข้าไปกอดแม่เล็ก กระเจี๊ยบร่วมวงกอดด้วยคน ตำรวจใส่กุญแจมือพาธนูออกไป นพดีใจที่คนชั่วถูกจับไม่ต้องเป็นกังวลว่าจะมีใครตามฆ่าอีก

ooooooo

ตั้งแต่ธนูถูกตำรวจจับทุกอย่างดีขึ้น เช้านี้นพชวนปิ่นปักมาใส่บาตรที่ชุมชนแถวบ้านเพิ่ม

“เวลาฉันไม่สบายใจ เธอเคยให้ฉันร่วมใส่บาตรกับเธอ วันนี้ฉันอยากให้เธอมีความสุข เรามาใส่บาตรร่วมกันนะ” นพพูดขาดคำ พระสงฆ์เดินเข้ามา นพยกมือไหว้

“นิมนต์ครับ” นพส่งถาดใส่อาหารให้ปิ่นปักใส่บาตร แล้วนั่งลงรับพรจากพระ ใส่บาตรเสร็จทั้งคู่พากันเดินกลับบ้านเพิ่ม นพจับมือปิ่นปักมากุมไว้

“หมดเคราะห์หมดโศกแล้วนะ เราจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ สร้างอนาคตด้วยกัน เรามีลูกด้วยกันกี่คนดี สองคนชายหญิง...ไม่เอาน้อยไปเอาสามคนทีมตะกร้อไม่พอหรอกเอาครบทีมฟุตบอลเลย”

“ใจเย็นๆค่ะคุณนพ คิดเองเออเอง ถามฉันสักคำหรือยัง”

“ตกลงนะ”

“คำถามนายนี่ไม่เปิดช่องให้ฉันปฏิเสธเลยนะ”

“ฉันมันสายรวบ...รวบรัดตัดตอน” ว่าแล้วนพโอบเอวปิ่นปักไว้ เธอตีมือเขาเบาๆ

“พอแล้วอายเขา”