หัวใจลูกผู้ชาย

“ไม่ต้องคิดมาก มันผ่านไปแล้ว” เมย์เข้ามาโอบไหล่เพื่อนรักอย่างปลอบใจ ปิ่นปักยอมรับว่าใช่ทุกอย่างผ่านไปแล้วเหมือนสายน้ำไม่มีวันไหลย้อนกลับ พวกที่ก่อเรื่องไม่คิดบ้างเลยใช่ไหมว่าทำให้คนอื่นเดือดร้อน ทีท่าของเธอเหมือนมีปมกับเรื่องที่วัยรุ่นตีกัน เมย์ไม่อยากให้เพื่อนรักคิดมากชวนให้ไปเที่ยวกันต่อ เธอส่ายหน้า ใจเสียไปหมดแล้ว อยากกลับบ้านมากกว่าไว้พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่

ooooooo

เช้าวันรุ่งขึ้น แม่เล็กช่วยกันกับนพเอาผ้าที่เย็บแล้วขึ้นวางบนมอเตอร์ไซค์เพื่อเอาไปส่งให้เฮียเส็ง เธอกำชับลูกว่างวดนี้ไม่ต้องเก็บเงินเพราะเธอเบิกมาล่วงหน้าเป็นค่าหน่วยกิตแดนแล้ว

“แม่อดทนหน่อยนะ ให้นพได้งานดีๆเงินดีๆ แม่ไม่ต้องนั่งเย็บผ้าทั้งวันทั้งคืน”

“แม่ไหวลูก นพล่ะไหวไหม”

“นพเห็นพ่อแม่น้องมีความสุข นพก็มีความสุข” นพเข้าไปหอมแก้มแม่เล็กแล้วขี่มอเตอร์ไซค์ออกไป เธอมองตามภูมิใจที่ลูกเป็นคนดีแต่ก็อดสงสารไม่ได้...

หลังจากส่งเสื้อให้เฮียเส็งเรียบร้อย นิคกี้โทร.มานัดให้นพไปเจอกันที่เก่าเวลาเดิม...

แดดร่มลมตก ปิ่นปักชวนเมย์ไปเดินเที่ยวตลาดรถไฟ นอกจากจะได้เดินดูข้าวของแล้ว เธออยากไปเซอร์ไพรส์เอ๋เพื่อนรักเพื่อนซี้อีกคนที่ไม่ได้เจอกันนานเพราะเธอไปเรียนต่อต่างประเทศ สองสาวไปยังร้านที่เอ๋โพสต์ลงในไลน์กลุ่มสามสาวสันดานเสีย แต่ต้องเซอร์ไพรส์เสียเองเพราะร้านที่ว่า เอ๋แค่ขอยืมสถานที่ของคนอื่นเท่านั้นจนปิ่นปักเกือบมีเรื่องกับเจ้าของร้านตัวจริงเพราะหาว่าเป็นลูกจ้างแต่อยากอวดรวยว่าเป็นเจ้าของ

โชคยังดีที่เอ๋ตามมาแก้ไขสถานการณ์ได้ทัน ปิ่นปักจึงรอดพ้นจากถูกเจ้าของร้านตัวจริงแจ้งความจับ ครู่ต่อมา

ปิ่นปักกับเมย์มายังแผงขายเสื้อแบกะดินของเอ๋ และขอให้เพื่อนช่วยอธิบายทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น พร้อมกับโชว์รูปร้านพร้อมชื่อที่เอ๋โพสต์ลงในไลน์กลุ่ม

“ที่ฉันส่งรูปร้านนั้นเข้ากรุ๊ป ฉันไม่คิดว่าพวกแกจะบุกเซอร์ไพรส์ ฉันตั้งใจขายของพอได้เงินเยอะๆสักวันจะเปิดร้านแบบนั้นอะ” เอ๋ชี้แจงทั้งน้ำตา

“ถ้าพ่อแม่แกไม่เจอพิษต้มยำกุ้ง ธุรกิจไม่ล้มละลายชีวิตแกคงแกรนด์สมใจ” เมย์ปลอบ ปิ่นปักช่วยปลอบอีกแรงว่าไม่ต้องคิดมาก ไม่ว่าจะแกรนด์หรือไม่ เพื่อนไม่ทิ้งเพื่อนอยู่แล้ว พวกเรายังอยู่ข้างเธอเสมอ เอ๋ ปาดน้ำตาทิ้งลุกขึ้นตบหน้าตัวเองเพื่อบิลต์อารมณ์ฮึกเหิม