หัวใจลูกผู้ชาย

ในเวลาต่อมา ระหว่างที่อยู่ในห้องนอนตามลำพัง นพมองรูปถ่ายของครอบครัวตอนตัวเองยังเป็นเด็กซึ่งตั้งเรียงรายอยู่หลายรูป หนึ่งในนั้นเป็นภาพที่ดวงนั่งประคองแดนซ้อนท้ายจักรยานคันใหม่ นพนึกย้อนไปถึงวันนั้น ตอนที่เขากับน้องกลับจากโรงเรียน พ่อซื้อจักรยานคันใหม่ให้น้อง ขณะที่เขาไม่ได้อะไรเลย

ภาพถ่ายที่วางเรียงรายอยู่ส่วนใหญ่เป็นรูปดวงกอดแดนหรือไม่ก็จับนั่งตักแสดงให้เห็นถึงความรักของท่าน ส่วนนพถูกกันให้อยู่ห่างออกมา

แม่เล็กเข้ามาในห้องเห็นนพยืนซึมก็รู้ว่าน้อยใจดวง จึงปลอบว่าอย่าไปถือสา พ่อคงเครียดที่ไม่มีใครจ้างทำงานก็เลยพาลมาลงที่ลูก นพหันมายิ้มให้แม่ ไม่เคยโกรธเคืองอะไรพ่อ โทษตัวเองมากกว่าที่เกิดมาทำให้ทุกคนต้องลำบาก แม่เล็กขอร้องเขาอย่าโทษตัวเอง

“ทุกอย่างที่เกิดขึ้นไม่เกี่ยวกับลูก คนเราจะดีจะชั่วไม่ได้อยู่ที่ดวงชะตา แต่ขึ้นอยู่กับตัวเอง เราเท่านั้นที่จะกำหนดชีวิตของเราให้ไปในสิ่งที่ดี ลูกเองก็เรียนเก่งได้โควตาเรียนวิศวะ แต่ต้องหยุดเรียนหลายปีเพราะแม่ไม่มีปัญญาส่ง แม่ขอโทษลูกด้วย”

“ไม่เป็นไรหรอกแม่ จบ ปวช.ก็เอาตัวรอดได้ นพออกมาหาเงินช่วยแม่ส่งน้องดีกว่า” คำพูดของนพทำให้แม่เล็กซาบซึ้งใจดึงเขามากอด นพรู้สึกอบอุ่นใจที่แม่รักและเป็นห่วงเขาเสมอ เธอค่อยๆดันตัวเขาออก ไล่ไปอาบน้ำ ตนจะไปเย็บผ้าต่อ นพอ้อยอิ่งอยากกอดท่านอีกนานๆ

“โตแล้วหาเมียกอดได้แล้ว” แม่เล็กกระเซ้าจบดันตัวนพออกห่างแล้วลุกออกไป คำพูดของแม่เล็กทำให้นพนึกถึงตอนที่ต่อยตีกับเม้งกระเด็นไปชนกระจกข้างรถเป็นจังหวะเดียวกับปิ่นปักหันมองพอดี ใบหน้าของทั้งคู่ใกล้กันมากแค่มีกระจกกั้นเท่านั้น เขานึกขึ้นมาแล้วอดยิ้มไม่ได้...

ในเวลาไล่เลี่ยกัน ที่สวนสาธารณะริมแม่น้ำ ปิ่นปักนั่งใจลอยนึกถึงเรื่องราวในอดีต ตอนนั้นเธอเป็นเด็กน้อยอายุแค่ 6 ขวบ สะพายกระเป๋านักเรียนจะเดินออกจากโรงเรียนแต่เจอวัยรุ่นตีกัน อาวุธครบมือทั้งมีด ทั้งไม้ทั้งปืน ครูรีบต้อนเด็กๆกลับเข้าโรงเรียนกลัวจะโดนลูกหลง

เด็กนักเรียนปลอดภัยแต่หญิงคนหนึ่งไม่โชคดีอย่างนั้นถูกลูกหลงนอนจมกองเลือดร้องโอดโอย ด.ญ.ปิ่นปักสงสัยจะเข้าไปดูยังไม่ทันถึงร่างหญิงคนนั้นมีเสียงเมย์ร้องเรียก “ปิ่นปัก” ขึ้นมาเสียก่อน ทำให้เธอตื่นจากภวังค์ หันมองไปยังต้นเสียง เมย์ถามว่าคิดถึงเรื่องนั้นอีกแล้วหรือ

“อือ เจอเรื่องแบบนี้หรือมีข่าวแนวนี้ก็อดคิดไม่ได้”