หัวใจลูกผู้ชาย

“คิดบ้าอะไร ฉันมารับเธอกลับบ้าน”

ปิ่นปักได้สติหยุดหนี ทรุดลงนั่งแปะกับพื้นร้องไห้ “ฉันกลัว ปล่อยฉันไว้คนเดียวได้ไง พวกนั้นจะข่มขืนฉัน เพราะนายคนเดียวพาฉันมาทิ้งไว้”

นพเอ็ดเสียงดังกลัวแล้วหนีมาทำไม บอกให้เธอรอที่ศาลานั่นซึ่งปลอดภัย ตรงนั้นมีสายตรวจวิ่งผ่านประจำ แต่เธอดันวิ่งหนีออกมา ปิ่นปักบอกทั้งน้ำตาว่ากลัวก็เลยหนีมา เขาพยายามพูดให้เธอคลายกังวล

“ฉันบอกจะมารับก็ต้องมา ฉันไม่เคยผิดคำพูด”

“ฉันจะเชื่อใจไว้ใจนายได้ไง ฉันไม่เคยรู้จักนายมาก่อน แล้วอีกอย่างฉันต้องโชคร้ายต้องซวยไปด้วยเพราะนาย...นายไปสร้างศัตรูไว้เยอะแยะ มันจะฆ่านายยิงนาย ฉันเกือบโดนลูกหลง เกือบตายก็เพราะนาย เจอกันกี่ทีๆก็เห็นแต่ยกพวกตีกัน พวกกุ๊ยข้างถนน”

ปิ่นปักโวยเป็นชุด นพขอร้องไม่รู้อะไรก็อย่าพูดจะดีกว่า

สองคนมีปากเสียงกัน นพเริ่มไม่พอใจตวาดใส่

ถ้าอยากกลับบ้านก็ให้ปิ่นปักหุบปาก เธอตวาดคืนไปบ้างว่าเขาไม่มีสิทธิ์มาตะคอกใส่ เขาทำให้เธอเดือดร้อนก็ต้องรับผิดชอบ แสดงความเป็นสุภาพบุรุษพาเธอไปส่งขึ้นรถแท็กซี่ เขาขี้เกียจฟังเธอบ่นเดินกลับไปที่รถ

ปิ่นปักคิดว่าเขาจะทิ้งอีกก็โวยวาย

“นายจะไปไหน ทิ้งฉันไว้อีกแล้ว นายทิ้งฉันไม่ได้นะ” ปิ่นปักว่าแล้ววิ่งไปขวางหน้ารถ “นายยังไปไหนไม่ได้ นายต้องพาฉันไปที่ถนนใหญ่ นายไม่ต้องไปส่งฉันที่บ้าน ฉันขึ้นแท็กซี่กลับเองได้” ปิ่นปักเห็นนพสวมหมวกกันน็อก สตาร์ตรถทั้งโกรธทั้งกลัวตวาดเสียงลั่น “ไม่ได้ยินหรือไง ฉันบอกให้นายไปส่งฉัน”

“ยืนแหกปากอยู่ตรงนั้นแล้วจะไปถึงถนนใหญ่ไหม” พูดจบนพยื่นหมวกกันน็อกอีกใบหนึ่งให้ ปิ่นปักรับมามองงงไม่รู้จะใส่ด้านไหน เขาเห็นเธอรีรอก็พอจะเดาออก นี่เธอคงไม่เคยนั่งมอเตอร์ไซค์มาก่อน เธอพยักหน้า

“ครั้งแรกก็ตอนนายพาหนีพวกนั้น ตอนนั้นนายยังไม่มีหมวกนี่”

“ก็เพิ่งซื้อมา” นพหลุดปาก พอรู้สึกตัวทำเป็นโวยวายกลบเกลื่อน “เร็วๆง่วงนอน”

ปิ่นปักขอไม่ใส่หมวกกันน็อกได้ไหม นพไม่ยอม เกิดรถล้มหัวฟาดสมองกระจายเดือดร้อนเจ้าหน้าที่กู้ภัยต้องมาโกยมาล้างถนนอีก จากนั้นลงจากรถไปใส่หมวกให้ ใบหน้าทั้งคู่อยู่ใกล้กันมาก ปิ่นปักเห็นสายตาห่วงใยของเขาก็อดหวั่นไหวไม่ได้ เขาเองก็ใจสั่นรีบใส่หมวกให้ก่อนถอยออกมา

“ตายไปศพไม่เละแล้ว” แหย่เสร็จนพกลับไปขึ้นคร่อมรถถามว่าจะไปหรือไม่ไป เธอไม่รอให้ถามซ้ำรีบวิ่งมาซ้อนท้ายนั่งเอียงข้างไม่ยอมนั่งคร่อม เขาต้องจัดท่าให้เธอนั่งคร่อม รู้สึกหมั่นไส้ตงิดๆคิดว่าเธอเป็นเด็ก สก๊อยแต่แอ๊บเป็นคุณหนูจึงแกล้งออกรถกระชาก ปิ่นปักตกใจรีบกอดเอวเขาไว้แน่น

ooooooo

ด้วยความที่ไม่อยากให้นพรู้ว่าบ้านอยู่ไหน พอใกล้จะถึงปิ่นปักบอกให้เขาจอดที่บ้านหลังหนึ่งทำทีว่านี่เป็นบ้านเธอเอง เห็นเขารีรอไม่ไปสักที