ดวงใจขบถ
ตอนที่ 7
เผ่าเทพสุดจะทนดู เดินเข้ามาจับไหล่พสุ “เรากลับเถอะ ไม่จำเป็นก็อย่ามาเหยียบที่นี่อีก” แล้วมองยุพราชอย่างไม่สบอารมณ์นัก ก่อนหันเดินตามพสุไป
ยุพราชถอนใจออกมาอย่างหนักหน่วง...พสุเกือบทำให้ความลับเรื่องใส่ร้ายป้ายสีของเขาแตกเสียแล้ว
เมื่อเดินห่างออกมา พสุแสดงท่าทีอัดอั้นคับแค้นใจกับความรักที่แปรเปลี่ยนไป บ่นกับเผ่าเทพว่า
“นี่มันไม่ใช่สถานการณ์ปกติ มันต้องมีอะไรบางอย่าง เจ้าจ้อยถึงพูดเหมือนถูกฉันทอดทิ้งไว้ที่ชายแดน”
“ฉันก็ว่าต้องมีอะไร เจ้าหลวงดูไม่ค่อยจะพอใจแกสักเท่าไหร่”
“มันเกิดอะไรขึ้น อยู่ๆฉันก็กลายเป็นผู้ร้ายในสายตาครอบครัวของเจ้าจ้อยไป”
“ฉันว่าคนที่น่าจะรู้ดีที่สุดคือยุพราชเพื่อนแก แต่เมื่อกี้ตอนที่แกสารภาพออกไปว่ารักเจ้าจ้อย มันแทบจะแปลงกายเป็นเสือกระโจนเข้าฉีกร่างแกออกเป็นชิ้นๆเลย”
“ก็แน่ล่ะ มันแอบหลงรักเจ้าหญิงของมันอยู่”
“นั่นไง! องครักษ์หนุ่มกับเจ้าหญิงผู้เลอโฉมที่มีอัศวินหนุ่มรูปงามอย่างแกเข้ามาเกี่ยวข้อง ในที่สุดมันก็กลายเป็นเรื่องรักสามเส้าจนได้”
“ฉันไม่เคยคิดแย่งคนที่เพื่อนรัก”
“แต่แกกับเจ้าจ้อยก็ดันรักกันเข้าไปแล้ว...เอาล่ะๆ ค่อยๆคิด แต่ตอนนี้ฉันว่าแกรีบกลับไปที่รถเถอะ คุณหญิงแม่แกรออยู่ หลังจากเมื่อตะกี้แขวะเจ้าหลวงกับเจ้าจ้อยไปชุดใหญ่”
“ฮะ! ว่าไงนะ” พสุตกใจ จ้องหน้าเผ่าเทพ...
ooooooo
ส่วนเจ้าจ้อยก็หลบมาระบายความรู้สึกกับอ่อนคำห่างจากกลุ่มเจ้าแสงหน่อฟ้าและองครักษ์
“เขาบอกว่ายอมตายเพื่อให้เฮารอด เขาไม่ได้ทิ้งเฮา และที่ยุพราชมาช่วยเฮาก็เพราะเขาเลือกที่จะสู้”
“เดี๋ยวๆๆ ช้าๆหน่อยเจ้าค่า ข้าเฮางงไปหมดแล้ว หมวดพสุพูดอะไรของเขา”
“เขาก็พูดแก้ตัวน่ะสิอ่อนคำ”
“แล้วที่หมวดพสุว่าเลือกที่จะสู้...สู้กับอะไรหรือเจ้าค่า เขาบอกหรือไม่”
“เขาไม่ได้พูดต่อ”
“แล้วกัน ทำไมล่ะเจ้าค่า”
“ยุพราชเข้ามาช่วยหยุดเขาไว้”
“ปัดโธ่เอ๊ย! เลยไม่รู้กัน ดันเข้ามาขัดจังหวะสำคัญ ยุพราชนะยุพราช”
“เจ้าจะไปเอานิยายอะไรกับคำคนแก้ตัวล่ะอ่อนคำ พอเถอะ”
อ่อนคำหยุดพูดอย่างเชื่อฟัง เจ้าจ้อยลุกเดินผละไป หัวใจหวิวเมื่อคิดถึงประโยคนั้นของพสุ...แต่เพราะผมเป็นผีเสื้อขององค์หญิง ไม่ว่าองค์หญิงอยู่ที่ไหน ผมก็หาเจอ
“คุณจะเป็นผีเสื้อของเฮาได้อย่างไร ในเมื่อหัวใจของคุณมีผู้หญิงอีกคน” เจ้าจ้อยพึมพำกับตัวเองอย่างชอกช้ำระกำใจ
