ดวงใจขบถ

“พ่อแม่ของหมวดพสุ” อ่อนคำพูดทวนคำเสียงดังจนวราพรให้ความสนใจ เดินนำดนูกับบัวเข้ามาสมทบ

“ใช่แล้วค่ะ ดิฉันเองค่ะ คุณแม่ของหมวดพสุนี่รู้จักกับลูกชายของดิฉันด้วยเหรอคะ ดีจังเลย”

เจ้าแสงหน่อฟ้ายิ้มตามมารยาท เรื่องที่พสุทิ้งเจ้าจ้อยหนีเอาตัวรอดสร้างความไม่พอใจอยู่ในใจ ขณะที่อ่อนคำมองไปที่บัวก็จำได้ เริ่มใจคอไม่ดีถ้าเจ้าจ้อยมาเจอเข้า

“นี่แหละครับคุณแม่...เจ้าแสงหน่อฟ้าเจ้าหลวงเมืองจาย” เผ่าเทพแนะนำ

“อ๋อ...ที่พสุได้รับภารกิจให้เข้าช่วย”

“ใช่แล้วครับคุณลุง”

“ผมพันตำรวจเอกดนู ปราบไพรี ยินดีที่ได้รู้จักครับเจ้าหลวง” ดนูพูดยิ้มแย้ม แต่วราพรเริ่มหน้าตึงไม่พอใจ

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นเดียวกันครับ เป็นคุณพ่อของหมวดพสุเหรอครับ”

“ใช่ครับ ส่วนนี่คุณหญิงวราพร คุณแม่ของพสุครับ”

“แล้วนี่คือหนูบัว คนรักของพสุค่ะ มีแผนว่าจะแต่งงานกันเร็วๆนี้” วราพรจงใจพูดอย่างนั้น แต่บัวรู้สึกประดักประเดิด ยกมือไหว้เจ้าหลวงอย่างนอบน้อม เจ้าหลวงรับไหว้พร้อมอวยพร

“ผมขอแสดงความยินดีล่วงหน้านะครับ”

“แล้วนี่เจ้าจ้อยธิดาของเจ้าหลวงไม่มาด้วยหรือคะ พอดีว่าดิฉันมาดูไม้สักจะสั่งไปต่อเติมบ้านทำเรือนหอให้กับพสุกับหนูบัวน่ะค่ะ เผื่อเจ้าจ้อยจะลดราคาให้พิเศษ ในฐานะที่พสุเป็นคนไปช่วยเจ้าจ้อยหนีออกมาจากเมืองจายแต่ไม่มีใครโผล่หน้าไปขอบคุณเลยสักคน คำขอบใจสักคำยังไม่มี ทั้งที่ลูกชายของดิฉันเกือบเอาชีวิตไปทิ้ง”

อยู่ๆวราพรก็ต่อว่าออกมา ทำเอาตกใจกันหมด ดนูกระตุกแขนปรามภรรยาก่อนเอ่ยคำขอโทษ แต่วราพรก็ยังไม่หยุดพูด

“นี่หยุดนะคุณ ทำไมต้องขอโทษ ในเมื่อฉันพูดเรื่องจริง น้ำใจน่ะมีบ้างไหม กับชีวิตลูกชายเราทั้งคนที่ต้องเสี่ยงชีวิตฝ่าด่านทหารไปช่วยพวกเขา”

“ผมพร้อมจะแสดงความขอบคุณครับ แต่ผมไม่มีโอกาสได้เจอหน้าลูกชายของคุณหญิงเลย แม้แต่เจ้าจ้อยลูกสาวของผม วันที่หนีข้ามชายแดนออกมาก็ไม่เจอหน้าลูกชายคุณหญิง”

“หมายความว่ายังไงไม่เจอหน้า เจ้าหลวงพูดไม่เคลียร์”

“พอเถอะคุณหญิง ผมว่าเรากลับกันดีกว่า ไปเถอะหนูบัว วันหน้าค่อยมาซื้อ ไปเถอะเผ่าเทพ”

ดนูพูดพลางโอบไหล่วราพรพาเดินไป เผ่าเทพยิ้มเรี่ยราดเกรงใจ บอกลาเจ้าหลวงและทุกคน จังหวะนี้เองเจ้าจ้อยเดินเข้ามาพอดี อ่อนคำถามเจ้าจ้อยว่าไปไหนมา วราพรได้ยินหันขวับกลับมาทันที

“นี่น่ะหรือเจ้าจ้อย เจ้าหญิงที่ร่ำลือว่างามนักหนา”

เจ้าจ้อยงงๆ มองวราพรว่าเป็นใคร อ่อนคำรีบเดินเข้ามากระซิบบอกทางด้านหลัง