ดวงใจขบถ
ตอนที่ 7
“เจ้าพี่อย่าพาลได้มั้ย หลีกเจ้าค่า เฮาจะยิงธนู”
เจ้าจ้อยยกคันธนูทำให้เจ้าขุนแสงเรืองผงะและขยับออกไป...ยุพราชจับตามองมาอย่างขัดใจ ทั้งห่วงและหวงเจ้าจ้อย โดยไม่เห็นอ่อนคำเดินมาข้างหลัง จนกระทั่งได้ยินเสียงเธอทักขึ้น
“มองอะไรอยู่หรือ ท่าทางชอบกล”
ยุพราชหันขวับมาแต่ไม่ตอบ อ่อนคำมองไปเบื้องหน้าไกลๆเห็นเจ้าขุนแสงเรืองก้อร่อก้อติกเจ้าจ้อยก็อดบ่นไม่ได้
“สงสารเจ้าจ้อยจริงจริ๊ง นี่ถ้าเฮาสามารถทำได้ เฮาอยากจะไปกระชากคอเจ้าขุน แล้วก็ตบสั่งสอนเจ้าขุนที่มาทำให้เจ้าจ้อยของเฮาไม่มีความสุข”
“เจ้าจ้อยไม่ได้รักเจ้าขุนหรือ”
“ก็ใช่น่ะสิ พวกเฮายังรู้เลย แล้วเจ้าขุนไม่รู้บ้างหรืออย่างไร”
“รู้ แต่ก็ยังอยากแต่งงานกับเจ้าจ้อยให้ได้ เพราะนั่นหมายถึง...”
“จะได้เป็นว่าที่เจ้าหลวงเมืองจายคนต่อไป ฮึ! บ้านเมืองก็ยังไม่มีจะอยู่ถูกไอ้ทหารซาอูยึดไป ยังจะฝันใฝ่อยากจะเป็นเจ้าหลวงอยู่ได้ พ่อเฒ่าพ่อแก่ช่วยดลใจเจ้าหลวงให้ยอมอนุญาตถอนหมั้นทีเถิด”
“ถอนหมั้นหรือ”
“จุ๊ๆๆ อย่าแพร่งพรายไปเชียว เจ้าจ้อยขอให้มหาเทวีช่วยขอร้องเจ้าหลวงให้ยกเลิกสัญญาหมั้นอยู่ แต่ยังไม่สำเร็จ”
ยุพราชยิ้มมีความหวัง “ขอให้สำเร็จทีเถอะ”
อ่อนคำเห็นสีหน้ายุพราชแล้วเจ็บแปลบ ถามประชดออกไป “ดูเจ้ามีความหวังนะยุพราช คิดว่าถ้าเจ้าจ้อยถอนหมั้นสำเร็จแล้วจะหันมามองเจ้างั้นหรือ”
“ในเมื่อเจ้าจ้อยยังรักพสุได้ ทำไมเจ้าจ้อยจะรักเฮาไม่ได้ ในเมื่อเฮากับพสุก็มีทุกอย่างคล้ายๆกัน”
“เฮาจะเอาใจช่วยนะ ให้เจ้าจ้อยมองเห็นความรักความหวังดีของเจ้า”
“ขอบใจ”
“เปลี่ยนคำขอบใจเป็นคำอธิบายได้หรือไม่”
“ได้ จะให้เฮาอธิบายเรื่องอะไร”
“เฮาสงสัยที่หมวดพสุบอกกับเจ้าจ้อยว่าจำต้องทิ้งเจ้าจ้อย แล้วตัดสินใจที่จะสู้...สู้อะไรหรือ”
“เฮาไม่รู้!”
ยุพราชกระแทกเสียงแล้วเดินหนีไปทันทีด้วยอาการร้อนใจ ทำให้อ่อนคำยิ่งสงสัย ก้าวตามไปคาดคั้นว่าจะไม่รู้ได้ยังไง ในเมื่อเขาอยู่ในเหตุการณ์ด้วย เลยโดนยุพราชตวาดใส่อีก
“เฮาบอกว่าไม่รู้ จะเอาอะไรกับเฮาอีก”
“ความจริงไงล่ะ วันที่เจ้าไปช่วยเจ้าจ้อยหนีข้ามชายแดนมา มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
“ความจริงก็คือไอ้พสุมันขี้ขลาดตาขาว ทิ้งเจ้าจ้อยแล้วก็หนีข้ามชายแดนมาคนเดียวจนเฮาต้องไปช่วยเจ้าจ้อยเอง เจ้าพอใจหรือยัง”
อ่อนคำมองยุพราช แววตาเหมือนมองลึกไปถึงก้นบึ้งจิตใจของเขา...ยุพราชรู้สึกไม่สบายใจจนต้องหลบสายตา
