ดวงใจขบถ
ตอนที่ 7
อ่อนคำวิ่งหนีออกมามุมหนึ่ง ยืนพึมพำด่ายุพราช “คนบ้า เจ้าทำกับเฮาแบบนี้ได้ยังไง ในเมื่อเจ้าไม่ได้รักเฮา”
“ลูกชายเฮาทำอะไรเจ้าหรืออ่อนคำ”
เสียงนั้นทำให้อ่อนคำตกใจหันขวับไปมอง
อกานซิงห์นั่นเอง เขาจ้องหน้าอ่อนคำอย่างรอคอยคำตอบ
ooooooo
เวลาเดียวกันนั้นยุพราชเดินบ่นออกไปอีกมุม “นึกว่าเฮาอยากจะจูบเจ้าหรือ กัดมาได้” บ่นเสร็จเงยหน้าขึ้นก็เจอเจ้าจ้อยที่เพิ่งผละจากการยิงธนูเดินกลับมา ท่าทีตกใจของเขาทำให้เจ้าจ้อยสงสัย
“เป็นอะไรยุพราช เห็นเฮาต้องตกใจขนาดนั้น”
“เอ่อ...ไม่มีอะไรเจ้าค่า เจ้าจ้อยยิงธนูเป็นอย่างไรบ้างเจ้าค่า สนุกไหม”
“เฮาร้างรามานาน ยิงไม่ค่อยจะคล่อง แถมยังมีเจ้าพี่ขุนกวนใจอีก แล้วนี่อ่อนคำไปไหน เห็นบ้างไหม”
“ไม่เห็นเจ้าค่า”
“ไปไหนนะ” เจ้าจ้อยบ่นพร้อมกับก้าวเดินต่อไป ยุพราชพ่นลมหายใจโล่งอกไปที
แต่ตรงบริเวณม้านั่งหน้าที่พักอกานซิงห์ อ่อนคำกำลังยืนหายใจไม่ทั่วท้อง ค่อยๆรับผ้าเช็ดหน้าที่อกานซิงห์ยื่นมาให้ซับน้ำตาที่เอ่อคลอ
“อ่อนคำ เจ้าเป็นนางกำนัลให้เจ้าจ้อยมากี่ปีแล้วนะ”
“ตั้งแต่อายุ 5 ขวบ...ตั้งแต่นั้นมาเฮากับเจ้าจ้อยก็แทบไม่เคยห่างกันเลย”
“เจ้าใกล้ชิดกับเจ้าจ้อยมาก คงรู้ดีว่าใครรู้สึกยังไงกับเจ้าจ้อย รวมถึงยุพราช”
“เฮารู้ว่ายุพราชแอบรักเจ้าจ้อยมานานแล้วค่ะ”
“นอกจากเจ้าจ้อยแล้วก็มีเจ้านี่แหละที่เป็นผู้หญิงที่สนิทกับยุพราชที่สุด เฮาขอถามตรงๆนะ เจ้ารู้สึกยังไงกับลูกชายเฮา”
อ่อนคำอึกอักหน้าแดง ตอบไม่ถูก...อกานซิงห์ดูออกทันทีว่าอ่อนคำชอบยุพราชแน่
“เอาล่ะเจ้าไม่ต้องตอบ...แค่นี้เฮาก็รู้แล้วว่าเจ้ารู้สึกยังไงกับยุพราช”
“ท่านอกานซิงห์ดูออกหรือ น่าอายจริงๆ”
“ไม่เห็นมีอะไรต้องอายเลยอ่อนคำ ในเมื่อความรู้สึกของเจ้าเป็นความรู้สึกที่ดีที่มีให้กับลูกชายคนเดียวของเฮา เฮาดีใจเสียอีกที่เป็นเจ้า เฮาเห็นเจ้ามานานตั้งแต่เด็ก เห็นความน่ารัก ขยัน โอบอ้อมอารีของเจ้า”
“ท่านอกานซิงห์ชมเฮาแบบนี้ เฮาหายเศร้าเลยค่ะ” อ่อนคำยิ้มเขิน ตัวบิดไปมา อกานซิงห์ยิ้มอย่างเอ็นดู
“บอกตามตรงนะ เฮาเป็นห่วงยุพราชมาก เขาควรจะมีคนดีๆเช่นเจ้าคอยดูแล เจ้าจะช่วยดูแลเขาได้ไหมอ่อนคำ”
“ให้เฮาดูแลยุพราชหรือคะ แค่คิดก็คงได้ แต่ทำจริงยุพราชคงไม่ยอมหรอก ท่านเป็นพ่อ ท่านรู้หรือไม่ลูกชายของท่านแอบรักใครอยู่”
“ยุพราชแอบรักเจ้าจ้อยมานานแล้ว”
“ท่านรู้แบบนี้แล้วยังจะมาให้เฮาดูแลยุพราชอีกหรือ”
“ถ้ามีใครสักคนที่ห่วงใยและรักเขาจริงๆ ยุพราชก็น่าจะเลิกรักเจ้าจ้อยได้ เฮาถึงมาขอให้เจ้าช่วยยังไงเล่า”
“เฮาจะทำได้หรือ แม้แต่หน้าของเฮา ยุพราชยังไม่อยากจะมองเลย”
“เจ้าอย่าดูถูกตัวเองเกินไป เจ้ามีสิ่งที่พิเศษที่สุดอยู่ในตัวเจ้า”
“สิ่งพิเศษที่สุดในตัวเฮามันคืออะไรหรือคะ”
“ความดีของเจ้าไงอ่อนคำ เฮาเชื่อว่าความดีของเจ้าจะเอาชนะใจของยุพราชได้ในสักวัน”
อ่อนคำชะงัก...นิ่งคิดตามที่อกานซิงห์พูดด้วยใจที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง
ooooooo
