ดวงใจขบถ
ตอนที่ 7
“คุณหญิงแม่ของหมวดพสุเจ้าค่า”
เจ้าจ้อยยกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม แต่วราพรกลับพูดไม่ดี บอกให้เอากองไว้ตรงนั้น
“คุณหญิง! ไม่ทำอย่างนี้สิ” ดนูเริ่มเสียงเขียว
“ทำไมล่ะ เขาทำกับลูกชายเราอย่างไม่มีค่าขนาดนี้ ยังต้องเกรงใจกันอีกทำไม”
เจ้าหลวงข่มความไม่พอใจ เอ่ยอย่างใจเย็นว่า “ถ้าพวกเฮาทำอะไรให้พวกคุณไม่พอใจ เฮาต้องขอโทษด้วย และขอบคุณที่หมวดพสุเสี่ยงชีวิตเข้าไปช่วยพาเจ้าจ้อยหนีทหารซาอูจนมาถึงชายแดนได้สำเร็จ ถึงแม้จะไม่ได้เป็นคนพาเจ้าจ้อยหนีข้ามชายแดนก็ตาม ถ้ามีอะไรที่พวกเฮาจะตอบแทนได้ เฮาก็ยินดี”
“ขอบคุณค่ะ แต่ดิฉันไม่ยินดีจะรับ ในเมื่อจบภารกิจแล้ว ก็ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีก ลูกชายของดิฉันก็จะได้กลับไปใช้ชีวิตของเขา และเตรียมตัวแต่งงานมีครอบครัวกับผู้หญิงที่เพียบพร้อมอย่างหนูบัวอย่างมีความสุข ลาค่ะ ลาจริงๆ ไปเถอะหนูบัว”
บัวกับเจ้าจ้อยมองหน้ากัน บัวส่งยิ้มและผงกหัวเป็นเชิงลาก่อนเดินตามวราพรกับดนูออกไป
“มีเรื่องอะไรกันหรือ” เจ้าจ้อยถามทุกคนที่อยู่ตรงนั้น
“คุณหญิงแม่ของหมวดพสุแกพูดอะไรคลุมเครือไม่รู้เจ้าค่า หาว่าพวกเราไม่มีน้ำใจไปขอบคุณลูกชายแกสักคำที่อุตส่าห์เสี่ยงชีวิตไปช่วยเจ้าจ้อยออกมาจากเมืองจาย”
ฟังคำตอบจากอ่อนคำแล้ว เจ้าจ้อยได้แต่ถอนใจหน้าเศร้า
ooooooo
อีกมุมในปางไม้ พสุกับยุพราชยืนเผชิญหน้าคุยกัน ยุพราชยังพยายามทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีปกปิดความแค้นที่อยู่ในใจ
“ตอนที่ฉันนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ฉันก็หวังว่าเจ้าจ้อยจะไปเยี่ยม”
“ฉันก็นอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ฉันไม่รู้ว่าเจ้าจ้อยได้ไปเยี่ยมนายรึเปล่า”
“เปล่า ไม่มีคนของเมืองจายโผล่หน้าไปสักคน นายไม่ได้บอกเจ้าจ้อยหรือ”
“ทำไมฉันต้องบอก การปฏิบัติหน้าที่ของเรา ถ้าทำภารกิจสำเร็จนั่นคือรางวัลแล้ว เราไม่ต้องการรางวัลตอบแทนใดๆจากคนอื่น นายลืมไปแล้วหรือ”
“ฉันไม่ได้ต้องการรางวัลตอบแทนมีค่าอะไรจากใครเลย แต่มันน่าแปลกใจที่แม้แต่รอยยิ้มขอบคุณจากเจ้าจ้อยยังไม่มีให้ฉันเลย”
“นั่นแหละนายขอมากไปแล้ว อย่ายุ่งกับเจ้าจ้อย ฉันเคยเตือนนายแล้ว”
ยุพราชขบกรามแล้วหันหลังจะผละไป พสุตัดสินใจพูดความจริงออกมา เป็นจังหวะที่เผ่าเทพเดินมาทางนี้พอดี
“ฉันรักเจ้าจ้อย”
“นายไม่มีสิทธิ์” ยุพราชหันกลับมาสีหน้าเอาเรื่อง
“ทำไม? ฉันไม่คู่ควรงั้นเหรอ”
“เจ้าจ้อยมีคู่หมั้นคู่หมายแล้ว และกำลังจะแต่งงาน”
“นายแน่ใจหรือว่านั่นใช่เหตุผล”
“และนายเองก็มีผู้หญิงที่แม่นายหมายมั่นปั้นมือจะให้แต่งงานแล้วด้วย หยุดฝันใฝ่ถึงเจ้าจ้อยของฉันได้แล้ว อย่าให้ความเป็นเพื่อนของเราต้องจางลงเพราะเรื่องนี้ นายกลับไป และอย่ามาที่ปางไม้นี้อีก ฉันขอร้อง”
