ดวงใจขบถ
ตอนที่ 7
“เฮาเข้าใจ ใครก็ต้องรักชีวิตของตัวเองกันทั้งนั้น ชีวิตของคุณมีค่ามากกว่าจะมาตายพร้อมเฮา”
“องค์หญิงพูดอะไรอย่างนั้น ที่ผมทำ ผมยอมตายเพื่อให้องค์หญิงรอดนะครับ”
“คุณทิ้งเฮาไป คุณยังกล้าพูดยกย่องความดีของตัวเองอีกหรือ” เจ้าจ้อยจะเดินหนี แต่พสุคว้าแขนไว้
“เดี๋ยวครับองค์หญิง ผมไม่ได้ทิ้งองค์หญิงนะครับ แล้วที่ยุพราชไปช่วยองค์หญิงแทนผม ก็เพราะผมเป็นคนเลือก”
“เลือกที่จะหนีใช่ไหม”
“หนีอะไรกันครับ ผมเลือกที่จะสู้...” พสุยังไม่ทันอธิบายให้กระจ่าง ยุพราชก็พรวดพราดเข้ามาขัดจังหวะ
“พอเถอะพสุ หยุดพูดได้แล้ว”
พสุชะงัก เจ้าจ้อยดึงแขนตัวเองออกจากมือพสุแล้วเดินหนี แต่พสุยังเดินตามไม่ลดละ
“เดี๋ยวครับเจ้าจ้อย ผมคิดว่าคุณต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ อย่าเดินหนีสิครับ เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง”
“เฮาไม่อยากคุยอะไรอีกแล้ว คุณไปเสียเถอะ”
“ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าเราจะคุยกันให้เข้าใจ”
ยุพราชไม่พอใจตามมาขวางและดันไหล่พสุไว้ “พอเถอะพสุ เจ้าจ้อยไม่มีอะไรจะคุยกับนาย นายก็ควรจะกลับไปซะ ทำอย่างนี้เท่ากับตามคุกคามชีวิตเจ้าจ้อยนะ”
“คุกคามอะไรวะ ฉันไม่ใช่โจร นายเป็นเพื่อนฉัน นายรู้จักฉันดีไม่ใช่เหรอยุพราช”
พสุปัดมือยุพราชอย่างฉุนๆ แต่ยุพราชยังพยายามยันอกเขาไว้อีก
“เพื่อนก็ส่วนเพื่อน แต่เจ้าจ้อยคือองค์หญิงของฉัน ถ้านายบังอาจมาล่วงเกิน ฉันก็จำเป็นต้องทำหน้าที่ปกป้องในฐานะทหารองครักษ์ ไม่สนหน้าไหนทั้งนั้น”
ยุพราชโวยใส่หน้า ตาลุกวาวราวกับจะขย้ำพสุให้ตาย ทำเอาพสุตะลึง
“ยุพราช!”
“นายไปซะ ถ้ายังเห็นว่าฉันเป็นเพื่อนของนาย อย่าให้ฉันต้องทำอะไรลงไป”
“นายจะทำอะไร นายจะฆ่าฉันหรือไง”
สองหนุ่มยืนจ้องหน้ากันเขม็ง แต่เจ้าจ้อยเดินลิ่วไปจากตรงนั้นแล้ว
ooooooo
อ่อนคำมาที่ปางไม้ด้วย บ่นว่าเจ้าจ้อยหายไปเช็กไม้ตรงไหน ก็พอดีเผ่าเทพเดินผ่านมา สองคนกำลังจะทักทายกัน แต่เจ้าหลวงกับพวกอกานซิงห์ที่เพิ่งประชุมเสร็จออกมาเจอ
“อ้าวคุณหมวด ดีใจจริงๆครับที่เจอกัน”
“สวัสดีครับเจ้าหลวง สวัสดีครับทุกคน ดีใจเช่นเดียวกันครับที่ได้เจอทุกคนอีก” เผ่าเทพไหว้เจ้าหลวง และทักทายอกานซิงห์ คำพูน กาวิน และอ่อนคำไปพร้อมกันเลย
“หมวดมาทำอะไรที่ปางไม้ของผมครับ มาซื้อไม้เหรอครับ”
วราพรกำลังมองมาถึงกับหูผึ่งเมื่อได้ยินอย่างนั้น ดีใจที่เผ่าเทพรู้จักกับเจ้าของปางไม้
“อ๋อครับ มาซื้อไม้ไปทำบ้าน แต่ผมไม่ได้มาซื้อเองหรอกครับ พาคุณพ่อคุณแม่ของหมวดพสุมาซื้อน่ะครับ”
