ดวงใจขบถ

“ปล่อยเจ้าจ้อยมาดีกว่า พวกแกไม่มีทางหนีรอดไปจากที่นี่ได้หรอก ที่นี่เมืองไทย ทหารไทย ตำรวจไทยจะไม่มีวันปล่อยแก”

“เวรเอ๊ย! ตามไม่หยุดเลย! ซาบี ปาแปง อยู่จัดการฆ่าไอ้ทหารไทยที่นี่ให้ได้เสียก่อน แล้วค่อยตามฉันไป”

ซาบีกับปาแปงรับคำ แต่พวกเขาสู้พสุไม่ได้แถมยังมียุพราชตามมาช่วยด้วย สองคนโดนยิงตาย

“ขอบใจมากยุพราชที่มาช่วย”

“นายคือคู่หูของฉัน เราไม่มีวันทิ้งกัน”

สองหนุ่มจับมือกันแน่น มิตรภาพกลับมาเหนียวแน่นเหมือนเดิม หลังจากนั้นพวกเขาก็เร่งตามนายพลอังกูที่พาเจ้าจ้อยขึ้นรถหนีไป โดยยุพราชให้พสุซ้อนท้าย

มอเตอร์ไซค์ซึ่งเขามั่นใจว่านายพลอังกูต้องกลับไปที่

โกดังกลางป่าแน่

นายพลอังกูกับทหารสองคนพาเจ้าจ้อยมาที่โกดังร้างจริงๆ ซึ่งที่นี่ยังมีทหารซาอูอีกจำนวนหนึ่ง เจ้าจ้อยหาทางหนีตลอดเวลา แล้วเธอก็สบโอกาสกระชากปืนจากทหารคนหนึ่งยิงใส่พวกมันจนกระสุนหมดก่อนจะวิ่งหนีไปชั้นบน

นายพลอังกูไล่ตามจับ เป็นจังหวะที่พสุกับยุพราชมาถึง สองหนุ่มต่อสู้กับทหารซาอูอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่พสุจะตามขึ้นไปช่วยเจ้าจ้อย ให้ยุพราชจัดการกับพวกข้างล่างต่อไป...

ขณะเดียวกันนั้นที่คุ้มจันทรา เจ้าขุนแสงเรืองทำท่าจะไม่ยอมให้พวกเผ่าเทพควบคุมตัว

“วางปืนเถอะครับ อย่าคิดต่อสู้หรือขัดขืนอีกเลย มอบตัวกับเจ้าหน้าที่ ผมสัญญาว่าจะดูแลคุณอย่างดี”

“ดูแลในฐานะอะไร นักโทษอย่างงั้นหรือ”

“ฟังนะเจ้าขุน อาสัญญาว่าจะไม่ทอดทิ้งหลาน หลานทำผิดก็ให้เป็นไปตามกระบวนการของกฎหมาย อาจะช่วยประกันตัว ช่วยเรื่องคดี ช่วยทุกอย่าง ถ้าหลานยอมรับสารภาพผิด บางทีศาลไทยท่านอาจเมตตาพิจารณาเนรเทศส่งหลานกลับไปที่เมืองจาย ถ้าหลานสัญญาว่าจะทำตัวดี หลานก็ไม่ต้องติดคุก”

เจ้าขุนแสงเรืองคิดตัดสินใจ กอดศพเจ้าอุ่นคำ

เป็นครั้งสุดท้าย บอกลาทั้งน้ำตา

“ท่านแม่...ลาก่อน ถ้าเกิดชาติหน้าฉันใด ขอให้ลูกได้เกิดมาเป็นลูกเจ้าแม่อีก ไม่มีใครรักลูกเท่าท่านแม่อีกแล้ว”

เผ่าเทพกับตำรวจกระชับอาวุธเตรียมพร้อมหากเจ้าขุนแสงเรืองคิดต่อสู้ แต่เจ้าขุนแสงเรืองยกมือขึ้นยินยอม ส่วนพวกเจ้ากุมปายก็โดนควบคุมไว้หมด และยอมบอกที่ซ่องสุมกำลังของนายพลอังกูด้วย เผ่าเทพจึงจะนำกำลังไปที่โกดังร้างเพราะนายพลอังกูอาจพาตัวเจ้าจ้อยไปที่นั่น เจ้าหลวงจะไปด้วยแต่เผ่าเทพบอกว่า

“อย่าเลยครับ มันอันตราย เจ้าหลวงอยู่ดูแลจัดการแจ้งความเอาผิดกับคนพวกนี้ดีกว่า ไม่ต้องห่วงเจ้าจ้อย ผมเชื่อว่าพสุน่าจะตามไปทัน”

“ตอนนี้ยุพราชก็หายไป เฮาคิดว่ายุพราชก็คงจะตามไปช่วยเจ้าจ้อยอีกคน” อกานซิงห์บอก เจ้าหลวงกับมหาเทวีค่อยคลายความกังวล