ดวงใจขบถ

เจ้าจ้อยทั้งดีใจและตื้นตันจนน้ำตาคลอ “เฮาอยากจะขอบคุณหมวดที่เสี่ยงชีวิตหลายครั้งหลายคราช่วยชีวิตเฮาเอาไว้ ถ้าไม่มีหมวด วันนั้นเฮาอาจจะตายไปแล้วก็ได้ เพราะฉะนั้นชีวิตที่เหลือต่อแต่นี้ของเฮา เฮาก็ขอมอบให้หมวดดูแล เฮาพร้อมและยินดีจะแต่งงานกับหมวด”

พสุสวมแหวนให้เจ้าจ้อยก่อนสวมกอดไว้แน่นท่ามกลางความดีใจของทุกคน...แล้วงานเลี้ยงเฉลิมฉลองงานหมั้นอย่างเป็นทางการระหว่างเจ้าจ้อยกับพสุก็ถูกจัดขึ้นที่หอคำ แน่นอนว่าวราพรกับดนูเดินทางมาร่วมงาน ทุกคนอยู่ในชุดสวยหรูและสง่างาม จับคู่เต้นรำกันอย่างมีความสุข

ยุพราชกับอ่อนคำก็หวานไม่แพ้กัน อ่อนคำมอบผ้าพันคอให้เขาและยอมให้เขาจูบดูดดื่มด้วยความเต็มใจ ครั้นได้ยินเขาพูดความในใจก็แทบจะละลาย

“ที่ผ่านมาเฮาปล่อยให้เจ้ารู้สึกกับเฮาอยู่ฝ่ายเดียว เฮาปิดประตูขวางกั้นมันไว้เพราะในใจของเฮามีแต่เจ้าจ้อยเท่านั้น แต่ตอนนี้ประตูที่ขวางกั้นนั้นได้ถูกเปิดออกแล้วเพราะความแสนดีของเจ้า”

อ่อนคำสุดแสนดีใจถึงกับน้ำตาซึม ซบอกยุพราชอย่างอบอุ่นหัวใจ ส่วนพสุกับเจ้าจ้อยที่เต้นรำอยู่อีกมุมก็กำลังหวานสุดๆ พสุออดอ้อนว่าเขาอยากแต่งงานกับเธอวันนี้พรุ่งนี้เลย เจ้าจ้อยตอบอย่างเอียงอายว่า

“เฮาเข้าใจ คุณยังมีภารกิจต้องทำ”

“รอผมนะ เสร็จภารกิจจากกองทัพเมื่อไหร่เราจะแต่งงานกัน เมื่อถึงวันแต่งงานผมจะเหลือภารกิจเดียวที่ต้องทำคือเป็นองครักษ์ให้เจ้าหญิงไปทั้งชีวิต” พสุก้มลงจุมพิตเจ้าจ้อยอย่างนุ่มนวลอ่อนโยน

วราพรกับดนูยืนมองบรรยากาศงานเลี้ยงฉลองอย่างมีความสุข และมองเลยไปยังคู่ของพสุกับเจ้าจ้อย

“ฉันไม่คิดเลยว่าวันนึงพสุจะกลายมาเป็นเจ้าชายแห่งเมืองจายได้”

“นั่นสินะ ผมดีใจกับลูกที่ได้คู่ชีวิตที่ดีมีความสุข”

“แล้วถ้าพี่ชายของพสุยังมีชีวิตอยู่ล่ะคุณ”

“โธ่คุณ...ไม่สบายใจแล้วจะไปคิดถึงทำไม ไหนๆลูกก็จากไปแล้ว”

“ฉันอยากรู้ค่ะ ถ้าลูกยังมีชีวิตอยู่ โตขึ้นลูกจะเป็นอะไร อนาคตของลูกจะสมหวังในความรัก มีความสุขเหมือนน้องไหม” วราพรรำพึงเสียงอ่อน... สะเทือนใจเมื่อนึกถึงพี่ชายฝาแฝดของพสุ

ooooooo

–อวสาน–