ดวงใจขบถ

“ภารกิจลับสำคัญอะไรหรือ”

“ผมบอกเจ้าจ้อยตอนนี้ไม่ได้หรอกครับ จนกว่าเจ้าหลวงกับมหาเทวีจะรับรู้ด้วย”

เจ้าจ้อยแปลกใจแต่ก็พาพสุเข้าเฝ้าเจ้าหลวงกับมหาเทวีหลังจากนั้น พสุบอกว่าตนไม่ได้มีแค่ภารกิจลับสำคัญ แต่ด่วนมากด้วย เจ้าหลวงจึงเร่งให้รีบพูดมา

“ในชีวิตการเป็นทหารของผมมีหลายภารกิจที่ผมภูมิใจ หนึ่งในนั้นก็คือการที่ได้มีโอกาสช่วยเหลือเจ้าจ้อย เจ้าหญิงแห่งเมืองจาย เป็นภารกิจที่ท้าทายผมมาก”

“นั่นสินะ หมวดต้องเดินหน้าเผชิญกับกองทัพทหารซาอูเพื่อกรุยทางพาเจ้าจ้อยไปส่งถึงชายแดนไทย”

“ไม่ใช่ท้าทายพละกำลังครับเจ้าหลวง แต่ท้าทายหัวใจผม เพราะผมเกิดตกหลุมรักเจ้าหญิงเข้า มันยิ่งทำให้ผมทำงานยากขึ้นเป็นสองเท่า เพราะผมไม่ได้ทำงานแค่ช่วยเหลือเจ้าหญิง แต่ต้องปกป้องคนที่ตัวเองรักด้วย และเมื่อภารกิจสำเร็จก็เป็นการพิสูจน์ใจผมเองว่าผมไม่อยากจะดูแลปกป้องเจ้าจ้อยในแค่ภารกิจ แต่อยากจะดูแลปกป้องไปตลอดชีวิตของผม”

ยุพราชอมยิ้ม...รู้ทันทีว่าพสุจะขอเจ้าจ้อยแต่งงาน เช่นเดียวกับเจ้าหลวงที่ถามยิ้มๆ

“แล้วมันเกี่ยวข้องกับภารกิจสำคัญที่หมวดจะมาบอกกับเฮาวันนี้อย่างไร”

“ภารกิจสำคัญของผมวันนี้ก็คืออยากจะขออนุญาตเจ้าหลวงจับจองเจ้าจ้อยเอาไว้ก่อน”

ทุกคนยิ้มกว้างดีใจ ขณะที่เจ้าจ้อยตะลึงหน้าแดง

“นี่น่ะหรือภารกิจสำคัญของหมวดที่เดินทางมาเมืองจายวันนี้”

“ครับ เป็นภารกิจสำคัญที่สุดในชีวิตของผมแล้ว แต่ภารกิจครั้งสำคัญของผมจะสำเร็จหรือว่าล้มเหลวขึ้นอยู่กับเจ้าหลวงแล้วครับ”

เจ้าหลวงหัวเราะเบาๆ ส่ายหน้ากับลีลาและคารมของพสุ มหาเทวีเห็นเจ้าหลวงส่ายหน้านึกว่าจะไม่อนุญาต แต่เจ้าหลวงบอกว่า

“ใจเย็นๆมหาเทวี ฟังเฮาพูดให้จบก่อน เฮากำลังจะบอกว่าภารกิจจะสำเร็จหรือไม่ไม่ได้ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเฮาหรอก แต่ขึ้นอยู่กับเจ้าจ้อยเอง”

“แปลว่าเจ้าหลวงอนุญาตใช่ไหม”

“แล้วมหาเทวีอนุญาตหรือไม่”

“เฮาอนุญาต” มหาเทวีตอบทันที

“ขอบคุณมากครับเจ้าหลวง มหาเทวี ที่ไว้ใจผม มอบชีวิตเจ้าจ้อยให้ผมดูแล”

“เดี๋ยวก่อน ถึงเฮาสองคนจะอนุญาต แต่ถ้าเจ้าตัวปฏิเสธ ภารกิจของหมวดก็ล้มเหลว”

พสุไม่รอช้าหยิบกล่องแหวนออกมาแล้วคุกเข่าตรงหน้าเจ้าจ้อยทันที “ที่ผ่านมาผู้ชายคนนี้คงพิสูจน์ให้เจ้าจ้อยเห็นแล้วว่าสามารถจะดูแลชีวิตของเจ้าหญิงได้ และวันนี้ผมคิดว่าผมพร้อมแล้วที่จะทำหน้าที่นั้นไปตลอดชีวิต เจ้าจ้อยล่ะครับ พร้อมจะแต่งงานกับผมไหมครับ”