ดวงใจขบถ

“ไม่อยากจะเหยียบงั้นเฮาก็จะอุ้มเจ้าหญิงไปเอง อุ้มให้ถึงเตียงนอนเลย” นายพลอังกูดึงเจ้าจ้อยเข้ามาโอบกอดโดยไม่สนว่าเธอจะปัดป้องขัดขืนสักแค่ไหน

ooooooo

อีกทาง เจ้ากุมปายนำทหารของตนยิงต่อสู้

กับทหารฝ่ายเจ้าหลวงและตำรวจไทย ส่วนพสุก็ยังรับมือกับอันโตนและจ่อเอ ขณะที่เจ้าอุ่นคำอยู่อีกเรือนกำลังจะเอาชีวิตมหาเทวี กล่าวหาเธอแย่งตำแหน่ง

มหาเทวีเมืองจายไปจากตน แล้วยังทำให้เจ้าขุนหาญฟ้าสวามีของตนต้องตรอมใจตายที่ไม่ได้เป็นเจ้าหลวง

“แล้วถ้าแกไม่ขัดขวางการแต่งงานระหว่างเจ้าขุนกับเจ้าจ้อย เรื่องวันนี้ก็คงไม่เกิด ถ้าเจ้าแสงไม่เอาไอ้พสุไอ้ทหารไทยเข้ามาในคุ้ม ฉันคงไม่มาถือปืนจ่อแกแบบนี้ ถ้าเจ้าจ้อยไม่ใฝ่ต่ำไปรักไอ้ทหารไทยคนนั้น ฉันก็คงไม่ต้องพานายพลอังกูมาฆ่าล้างบางพวกแก พวกแกสมควรตายให้หมด”

เจ้าอุ่นคำแผดเสียงเล็งปืนมือสั่นด้วยความโกรธแค้นสุดขั้วหัวใจ มหาเทวีตัดสินใจเข้าแย่งปืนพร้อมทั้งขอร้องเราอย่ามาฆ่ากันเอง ทำอย่างนี้แล้วคิดหรือว่าจะมีความสุข ถ้าฆ่าตนตาย เธอก็ต้องติดคุกถูกจองจำเหมือนนักโทษ

“ฆ่าพวกมึงแล้วกูก็หนีกลับเมืองจาย หมาที่ไหนมันจะไปตามจับกูได้”

“ไม่มีใครทำผิดแล้วหนีลอยนวลอยู่ได้หรอกเจ้าพี่ หยุดเถอะ เฮาขอร้อง”

“วันนี้ต่อให้มึงกราบตีนกู กูก็จะไม่ไว้ชีวิตมึง ปล่อย!” เจ้าอุ่นคำเหวี่ยงมหาเทวีเซแล้วตบซ้ำจนล้มลงมึนงง

ฝ่ายพสุที่โดนอันโตนกับจ่อเอรุม เขาสู้ทั้งมือเปล่าและอาวุธ ที่สุดอันโตนก็พลาดโดนพสุใช้มีดฟันคอแทบขาดนอนตายจมกองเลือด จ่อเอเห็นดังนั้นรีบวิ่งหลบออกไป

พวกเจ้ากุมปายผนึกกำลังกับพวกนายพลอังกู ยุพราชมาถึงทันเวลาเข้าช่วยพสุที่พยายามจะช่วยเจ้าจ้อย นายพลอังกูใช้ภูตพรายมาช่วย แต่ก็สู้แมลงภู่ดำของเจ้าหลวงไม่ได้ เมื่อเห็นว่าเป็นรอง นายพลอังกูจึงลากเจ้าจ้อยหนีไป พสุรีบตามโดยที่ยุพราชยิงคุ้มกันให้

ขณะเดียวกันเจ้าอุ่นคำเตรียมสังหารมหาเทวี แต่เปลี่ยนจากปืนเป็นยาพิษที่อยู่ในเข็มฉีดยา

“คราวที่แล้วกูวางยามึงด้วยการกิน มึงก็เลยโกงความตายรอดมาได้ แต่ครั้งนี้กูจะฉีดยาพิษให้เข้าเส้นมึงเลย ให้ยาพิษมันไหลเข้าไปในเส้นเลือดทั่วร่างของมึง ไหลขึ้นไปในสมอง ให้เลือดมึงเดือดจนทะลักออกมาทั้ง 7 ทวาร”

มหาเทวีฮึดสู้ด้วยแรงที่มีอยู่อย่างน้อยนิด จับมือเจ้าอุ่นคำที่กดเข็มลงมาที่อกซ้ายหมายให้ตรงหัวใจ

สองคนยื้อดันกันไปมาแต่แรงเจ้าอุ่นคำเยอะกว่ากดมือลงไปจนเข็มใกล้อกซ้ายเต็มที มหาเทวีพยายามดันและพลิกตัวพาเจ้าอุ่นคำกลิ้งไปด้วย ทั้งคู่บิดพลิกสู้ยื้อยุด

กันอยู่นาน และแล้วเข็มก็ปักฉึก!