ดวงใจขบถ

“หมดทุกข์หมดโศกเสียทีนะลูกนะ เคราะห์กรรมทำให้เราต้องพลัดบ้านพลัดเมือง ทำให้เราได้เห็นธาตุแท้ของคนชั่ว แต่เคราะห์กรรมก็ทำให้เราได้เจอกับที่พักพิงที่อบอุ่น ได้เจอกับคนที่มีน้ำใจ และที่สำคัญทำให้ลูกของแม่ได้เจอกับความรัก”

“แต่คงไม่มีความรักไหนยิ่งใหญ่ไปกว่าความรักชาติบ้านเมืองอีกแล้วเจ้าค่า รองลงมาก็เป็นความรักของเจ้าพ่อกับเจ้าแม่ที่มีให้ลูกเสมอ”

มหาเทวีปลาบปลื้มใจ สองแม่ลูกสวมกอดกัน และเมื่อถึงกำหนดเดินทางกลับเมืองจาย ที่คุ้มจันทราแทบจะกลายเป็นเรือนร้างเพราะทุกคนพากันกลับไปเพื่อฟื้นฟูหอคำให้กลับมาสวยงามดังเดิม โดยที่ชาวเมืองทั้งหลายต่างก็พากันมารอเข้าเฝ้าเจ้าหลวงและมหาเทวีด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มมีความสุข เปล่งเสียงพร้อมเพรียงกันว่า

“ทรงพระพลานามัยเจ้าค่า”

“เฮาขอบใจที่ทุกคนยังเชื่อมั่นและรอเฮากลับมาเป็นเจ้าหลวงของเมืองจายอีกครั้ง เฮาจะใช้การเสียเมืองครั้งนี้เป็นบทเรียนสำคัญในการดูแลปกป้องเมืองจายให้ดีที่สุด จะไม่ให้ผู้ใดล่วงล้ำอธิปไตยปล้นบ้านฮุบเมืองอันเป็นที่รักของเราไปได้อีก ขอให้เราทุกคนมาช่วยกันบูรณะเมืองจายให้กลับฟื้นขึ้นมาเป็นเมืองที่อุดมสมบูรณ์อีกครั้ง เรามาช่วยกันสร้างเมืองจายให้แข็งแกร่งเพื่อรุ่นลูกรุ่นหลานเหลนของเรา”

“พร้อมเราทุกคนพร้อมเจ้าค่า”

ooooooo

นอกจากบูรณะฟื้นฟูเมืองแล้ว อีกสิ่งที่เจ้าจ้อยให้ความสำคัญไม่น้อยไปกว่ากันก็คือสุขภาพของชาวเมืองจาย เจ้าจ้อยกับอ่อนคำและหมออาสาลงพื้นที่ตรวจและรักษาโรคให้ชาวบ้านอย่างใกล้ชิด

ยุพราชมาช่วยดูแลความเรียบร้อยและคอยป้วนเปี้ยนเอาใจอ่อนคำเป็นพิเศษ เมื่อมีโอกาสอยู่กันสองคนเขาก็ทวงถามผ้าพันคอที่รู้จากเจ้าจ้อยว่าอ่อนคำทำให้เขา

“เจ้าจะเอาไปทำไม เฮาปักไม่สวยหรอก”

“เพื่อนกันให้กันไม่ได้หรือ”

ได้ยินคำว่า “เพื่อน” อ่อนคำหน้างอทันที เดินหนีไปพร้อมเสียงบ่นว่า ใครอยากจะเป็นเพื่อนกับเจ้า...

เจ้าจ้อยนั่งอยู่ที่โต๊ะกรอกประวัติผู้มารับการตรวจก่อนส่งไปหาหมอ ชายคนหนึ่งโพกหัวและปิดหน้าตาแทบมิดเดินเข้ามานั่งตรงข้าม เจ้าจ้อยถามว่าเป็นอะไรมา เขาบอกว่าหัวใจตนไม่ค่อยปกติ

“แล้วกรอกใบประวัติหรือยัง”

“เฮากรอกเรียบร้อยแล้ว” เขายื่นใบประวัติที่ระบุอาการว่า “หัวใจของผมหาย” เจ้าจ้อยชะงักแปลกใจ

ที่แท้เขาคือพสุนั่นเอง เจ้าจ้อยยิ้มกว้างดีใจ พสุเผยหน้าตาเป็นจังหวะที่ยุพราชกับอ่อนคำเดินมาพอดี

“หัวใจผมหาย ผมเลยต้องมาตามหาหัวใจผม”

“ทำไมกว่าจะมาตามหา...ถึงช้านัก”

“เพราะผมมีภารกิจลับสำคัญต้องมาทำที่เมืองจาย ผมถึงต้องรอเวลาให้พร้อมเสียก่อน”