ดวงใจขบถ

จ่อเอหนีมารวมกับทหารของเจ้ากุมปายต่อสู้กับฝ่ายเจ้าหลวง แต่อีกไม่นานทุกคนก็อับจนโดนทหาร

เจ้าหลวงและตำรวจไทยควบคุมตัว ยุพราชเข้ามาช่วยปลดอาวุธ สั่งทุกคนยกมือเพื่อให้ทหารองครักษ์นำโดยอกานซิงห์เข้าคุมตัว

เจ้าขุนแสงเรืองที่หลบอยู่มุมหนึ่งเห็นยุพราช

ก็เล็งปืนใส่ แต่อ่อนคำตาไวเห็นพอดีจึงร้องเตือนพร้อมวิ่งออกไป ยุพราชปลอดภัยแต่อ่อนคำโดนยิงที่แขนเลือดโชก ส่วนเจ้าขุนแสงเรืองวิ่งเตลิดไปที่เรือนของเจ้าหลวง

ยุพราชอุ้มอ่อนคำจะพาไปหาหมอ แต่เธอขอร้องเขาให้ไปช่วยเจ้าจ้อย เธอไม่เป็นอะไรมาก ยุพราชจึงฝากทหารองครักษ์ให้ช่วยพาอ่อนคำไปโรงพยาบาลแทน แล้วเร่งรีบมาช่วยพสุตามตัวเจ้าจ้อยที่โดนนายพลอังกูพาไปทางหลังคุ้ม

เจ้าขุนแสงเรืองสติแตกกลับมาหาแม่ที่เรือน

เจ้าหลวงเพื่อบอกให้รู้ว่าพวกเจ้ากุมปายแพ้แล้วถูก

พวกเจ้าหลวงจับตัวไว้หมด แต่สิ่งที่เขามาเห็นคือแม่นอนอยู่กับพื้นมีเข็มยาพิษปักอก เนื้อตัวเขียวคล้ำแขนขาไม่มีแรงแม้แต่จะดึงเข็มออก ส่วนมหาเทวีนั่งหมดแรงอยู่ห่างๆ

เจ้าขุนแสงเรืองถลาไปประคองร่างเจ้าอุ่นคำและดึงเข็มยาพิษโยนทิ้ง ระหว่างนี้กลุ่มเจ้าหลวงเข้ามาพอดี มหาเทวียันตัวลุกขึ้นโผไปหาด้วยอาการหวาดกลัวที่ยังหลงเหลือ

“เกิดอะไรขึ้นคุณ”

“เจ้าพี่อุ่นคำพยายามแทงเฮาด้วยเข็มใส่ยาพิษ เราสู้กัน แล้วมันก็เป็นแบบนี้”

“แกจงใจฆ่าฉัน แกรอวันนี้มานานแล้วใช่ไหม”

“เจ้าพี่นั่นแหละพยายามฆ่าเฮา เฮาต้องป้องกันตัว”

“แกฆ่าฉัน นังสารเลว” เจ้าอุ่นคำพูดได้แค่นั้นก็กระอักเลือดออกมา เจ้าขุนแสงเรืองใจเสียร่ำร้องถามแม่ว่ายาถอนพิษอยู่ไหน แต่เจ้าอุ่นคำพูดกระท่อนกระแท่นว่าไม่มียาถอนพิษ

“ต้องมีสิ ไม่มีได้ยังไง ก็ท่านแม่เป็นคนปรุงยาพิษนี้ขึ้นมาด้วยมือของตัวเอง ท่านแม่ต้องทำยาถอนพิษด้วยสิ”

“แม่ตั้งใจปรุงยาพิษนี้ขึ้นมาเพื่อฆ่านังแมรี่แอนน์ มันต้องตายสถานเดียว แม่เลยไม่ได้ทำยาถอนพิษมาด้วย”

เจ้าอุ่นคำสั่นเทาร่างชักเกร็ง เจ้าขุนแสงเรืองร้องไห้โฮ ร่ำร้องว่าแม่ต้องไม่ตาย เจ้าอุ่นคำรู้ตัวว่าไม่รอดแน่จับมือลูกชาย พูดเสียงแผ่ว

“แม่ขอโทษนะเจ้าขุน ที่แม่เอาตำแหน่งเจ้าหลวงมาให้ลูกไม่สำเร็จ” แล้วก็หายใจติดขัดก่อนจะหมดลมตาเหลือกโพลงในอ้อมกอดลูกชาย

ooooooo

นายพลอังกูใช้ปืนจี้บังคับเจ้าจ้อยหนีมาในป่าหลังคุ้มโดยมีซาบีกับปาแปงตามติด ขณะที่พสุก็ยังตามไม่ลดละพร้อมตะโกนสั่งให้ปล่อยตัวเจ้าจ้อย