ชาติเสือพันธุ์มังกร

เม่งฮงเต้นผางเมื่อรู้วีรกรรมหลานชายคนเดียว “นี่ลื้อรู้มาตลอดเหรอ...โง่! ลื้อมันโง่ อั๊วฆ่าอาป๊าอาม้ามัน ยึดบ้านมันมา คิดเหรอว่าบุญคุณเล็กๆน้อยๆที่ลื้อมีให้กับมันจะทำให้มันเลิกจองเวรพวกเราได้ อ๋อ...ที่อีเด็กนี่ยั่วยวนลื้อจนลื้อหลงมันหัวปักหัวปําจนไม่เห็นหัวอั๊วก็คงเพราะอีต้องการล้างแค้นนี่เอง”

“อาจูไม่เคยยั่วอั๊วและถึงอาจูจะเกลียดอาเจ็กแต่อาจูก็ไม่เคยคิดร้ายกับอั๊วหรืออาซังเลย”

“อั๊วไม่เชื่อ! จากคุณหนูบ้านหกห้องต้องกลายเป็นเด็กขอทานมีเหรอมันจะไม่แค้น อั๊วจะฆ่ามันก่อนที่มันจะนำความพินาศมาสู่พวกเรา”

 “อั๊วยอมพินาศแต่อั๊วจะไม่มีวันยอมให้อาจูเป็นอันตรายเด็ดขาด!”

ทรงวาดตอกเสียงกร้าว เม่งฮงโมโหมากควักปืนจากลิ้นชักจะไปยิงปิ่นมุกที่โรงพยาบาล ทรงวาดถลาไปห้ามแถมต้องใช้กระบวนท่ากังฟูสกัดจนแย่งปืนมาได้

เม่งฮงหัวเสียท้าเสียงดัง “ยิงอั๊วเลยสิ ถ้าอยากจะปกป้องมันนักก็ฆ่าอั๊วเลย”

“อั๊วทำร้ายอาเจ็กไม่ได้หรอกครับอาเจ็กก็รู้ดี แต่อั๊วก็ยอมให้อาเจ็กทำร้ายอาจูไม่ได้เหมือนกัน”

“ลื้อหลงมันมากสินะอาโฮ่ว”

ทรงวาดเหนื่อยใจ พยายามอธิบายอย่างใจเย็น “อั๊วกับอาจูเผชิญความเป็นความตายมาด้วยกันหลายครั้ง มันเป็นความผูกพันที่มากกว่าเรื่องความรักหรือความหลงของผู้ชายผู้หญิงครับ”

“อั๊วไม่อยากฟังว่าลื้อรู้สึกกับอียังไง นักเลงอย่างอั๊วมีแค่สามคำ บุญคุณ ความแค้น และครอบครัว อั๊วต้องการปกป้องลื้อ ปกป้องพวกเราทุกคนจากอีเด็กนั่น แต่ในเมื่อลื้อไม่ต้องการก็เหลือแต่การชดใช้บุญคุณเท่านั้น...เอาบุญคุณที่ลื้อช่วยอั๊วช่วยอาเตี๋ยงคืนไป”

เสียงปืนทำให้ลี่เง็กกับทิเหล็งพังประตูห้องไปเห็นทรงวาดจับมือเม่งฮงเบนอีกทางไม่ให้ฆ่าตัวตาย!

“อั๊วจะฆ่ามันลื้อก็ไม่ยอม ให้ลื้อฆ่าอั๊วลื้อก็ไม่ทำ อั๊วจะฆ่าตัวตายก็ขัดขวางอีก ลื้อจะเอายังไง”

“เราต่างคนต่างอยู่ไม่ได้เหรอครับอาเจ็ก อั๊วรับรองว่าอาจูอีไม่เป็นพิษเป็นภัยกับอาเจ็กหรือใครทั้งนั้น”

“อั๊วไม่เชื่อ!”