ชาติเสือพันธุ์มังกร

รณชิตไม่ได้คิดเรื่องลี่เง็กอีกแต่เดินหน้าจีบปิ่นมุกอย่างที่ตั้งใจ ยิ่งรู้ว่าเธอย้ายออกจากบ้านทรงวาดยิ่งยินดีเพราะจะได้หาโอกาสใกล้ชิดเธอมากขึ้น อย่างเช่นวันนี้ที่เขาอาสามารับเธอที่ศาลเจ้าของแปะฮ้อ

แปะฮ้อเห็นมีหนุ่มๆเทียวไล้เทียวขื่อปิ่นมุกก็อดเย้าไม่ได้ โดยเฉพาะเรื่องระหว่างเธอกับทรงวาด

“อั๊วมันก็แค่เด็กข้างถนนที่เขาเลี้ยงเอาไว้ไถ่บาปเท่านั้นเอง”

“แสดงว่าผีเสื้อของลื้อยังไม่บินมาเกาะ”

“มันตายไปตั้งแต่เป็นดักแด้แล้ว! อั๊วไม่สนใจอะไรแล้วล่ะแปะ อย่างที่แปะเคยบอกถ้าผีเสื้อมันจะบินมาเกาะมันก็มาเอง แต่ถ้ามันจะไม่มาเพราะมีดอกไม้อื่นที่คู่ควรกว่าก็ช่างมัน อั๊วก็ยังต้องทำหน้าที่ของอั๊วต่อไป”

ปิ่นมุกตัดพ้องอนๆ แต่แปะฮ้อกลับไม่ถือสาแถมนึกเอ็นดู

“ลื้อเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก อั๊วหมดห่วงแล้ว”

แปะฮ้อไม่ห่วงปิ่นมุกที่ดูแลตัวเองได้ดีระดับหนึ่ง โดยไม่รู้เลยว่าคนน่าห่วงมากกว่าเวลานั้นคือรณชิตซึ่งถูกลี่เง็กส่งคนไปดักตีและล่อลวงไปติดกับ!

ลี่เง็กใช้ผงพิษบางอย่างสาดใส่ตาจนรณชิตปวดแสบปวดร้อนและมองไม่เห็นอะไรรอบตัว รณชิตพยายามดิ้นรนเอาตัวรอดแต่ก็ถูกพวกนักเลงที่ลี่เง็กจ้างไปซ้อมแทบลุกไม่ขึ้น

“เห็นอั๊วเงียบหายไปเป็นเดือนคงคิดว่าอั๊วไม่มีพิษสงอะไรแล้วล่ะสิ ว่าไง...อยากเห็นหน้าอั๊วชัดๆหน่อยไหม”

รณชิตสวนเสียงห้วน “นังหญิงชั่ว! ฉันไม่น่าเห็นแกเป็นเพื่อนเลย สันดานโจรขุดไม่ขึ้นจริงๆ”

“ปากดีนักนะมึง...ดูซิว่าจะปากเก่งได้แค่ไหน”

ลี่เง็กสั่งพวกนักเลงที่จ้างมาซ้อมรณชิตแล้วแบกไปโยนทิ้งลำคลอง โชคดีที่ปิ่นมุกกับก๊กไช้ซึ่งรอรณชิตเก้อที่ศาลเจ้าผ่านมาเจอเลยช่วยผายปอดและพาส่งโรงพยาบาลทันเวลา

เมื่อทรงวาดรู้เรื่องเพราะปิ่นมุกโทร.บอกก็โกรธจัดบุกบ้านเม่งฮงเพื่อเอาเรื่องลี่เง็กเพราะมีพยานรู้เห็นว่าเธอเป็นคนสั่งซ้อมรณชิตปางตาย เม่งฮงจับต้นชนปลายไม่ถูกหันไปคาดคั้นลูกสาวเสียงดัง

“นี่มันอะไรอาเง็ก ไหนลื้อบอกจ่ารณชิตเป็นคนรักลื้อจะพามากราบอั๊วไง แล้วทำไมลื้อถึงไปทำร้ายอีเกือบตาย”