ชาติเสือพันธุ์มังกร

เฮ้งเตี๋ยงหมั่นไส้ท่าอาเล้งอยากมีเรื่องเต็มแก่ พยายามกันทรงวาดออกห่าง

“เฮียโฮ่ว...อั๊วว่าเฮียอย่ายุ่งดีกว่า คนอยู่บ้านผู้ดีนานๆจะถูกแดดทีอย่างเฮียไม่รู้เรื่องอะไรด้วยหรอก”

สองหนุ่มตัวแทนแก๊งฮึดฮัดใส่กัน ทรงวาดต้องใช้ไม้แข็งท้าเสียงเข้ม

“ถ้าพวกลื้อไม่หยุดงั้นมาสู้กับอั๊ว ถ้าพวกลื้อชนะอยากทำอะไรก็ทำ แต่ถ้าแพ้ต้องแยกย้าย...ตกลงไหมล่ะ”

อาเล้งระแวง กลัวตุกติกเพราะได้ยินว่าเฮ้งเตี๋ยงคู่อริเป็นพี่น้องกับคนท้า ทรงวาดพอเดาได้ดักคอ

“การสู้ของพวกเราเป็นการประลองความกล้าไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบแล้วก็ซูเอี๋ยกันไม่ได้ด้วย”

เฮ้งเตี๋ยงนิ่วหน้าแต่ไม่ปฏิเสธ “ประลองความกล้า... เฮียจะเอายังไงก็ว่ามา”

“ง่ายๆ...อั๊วทำอะไรพวกลื้อก็ทำตาม ใครไม่กล้าทำถือว่าแพ้...ตกลงไหมล่ะ”

“คนอย่างเล้งหัวลำโพงมีไม่กล้าเหรอวะ ถามแมงดาอย่างไอ้เตี๋ยงดูดีกว่า”

“ไอ้หมาเล้ง! รอให้จบเรื่องเฮียโฮ่วก่อนเถอะตายคาตีนอั๊วแน่”

ทรงวาดกลัวมีเรื่องก่อนได้ประลองตัดบทเสียงเรียบ “เป็นอันว่าพวกลื้อตกลง งั้นเริ่มกันเลย...”

ooooooo

การประลองเปิดฉากด้วยความตกตะลึงของทุกคนเมื่อคนท้าอย่างทรงวาดหรือบุ่นโฮ่วใช้มีดในมือแทงขาตัวเองทันที ความเจ็บปวดแล่นพล่านทั่วร่าง เฮ้งเตี๋ยงเบิกตาโพลงตกใจสุดขีดที่ลูกพี่ลูกน้องทำร้ายตัวเอง

ทรงวาดขบกรามระงับความเจ็บปวด “ริจะเป็นนักเลง...กฎข้อแรกคือก่อนจะต่อยคนต้องทนโดนคนต่อยให้ได้ก่อน พวกลื้อเป็นหัวหน้าถ้าไม่มีความกล้าทำเรื่องแค่นี้ ดีแต่ใช้ลูกน้องให้ไปเจ็บตัวแทนก็เลิกเป็นนักเลงซะดีกว่า”

“เฮียมันบ้าแท้ๆ ทำเข้าไปได้ยังไงวะ”

“ลื้อไม่ทำลื้อก็แพ้...นักเลงถือเรื่องสัจจะสำคัญสุด อั๊วขอสั่งให้พาคนกลับหรือไม่ก็ทำอย่างที่อั๊วทำ”

ทั้งเฮ้งเตี๋ยงและอาเล้งมองหน้ากันอึ้งๆ สุดท้ายก็แยกย้ายคนละทางเพราะไม่มีใครใจถึงพอจะแทงขาตัวเองแบบทรงวาดทำ รณชิตเฝ้ามองเหตุการณ์ปะทะตั้งแต่ต้นจนจบหน้าเครียด อยากรู้ขึ้นมาทันทีว่าคนกลางที่มาขัดขวางการปะทะระหว่างสองแก๊งใหญ่แห่งเยาวราชเป็นใคร...

หลังวีรกรรมห้ามทัพอันบ้าระห่ำของทรงวาด ชื่อเสียงของเขาก็เป็นที่รู้จักในนามเถ้าแก่เสือ ไม่ใช่แค่ในฐานะหลานชายของลิ้มเม่งฮงแห่งแก๊งหกห้อง แต่ยังเป็นว่าที่เจ้าของโรงสีข้าวแห่งใหม่ที่กำลังจะเปิดตัวอีกไม่กี่วัน

เฮ้งเตี๋ยงก็เปลี่ยนความคิดที่มีต่อทรงวาด ความห้าวหาญของอีกฝ่ายทำให้เขาเลิกอคติเปลี่ยนเป็นนับถือใจ คงมีแค่ปิ่นมุกหรือลี้เตียงจู สาวน้อยในอุปการะของทรงวาดที่ไม่ปลื้มปีติกับวีรกรรมนั้น ลงไม้ลงมือทำแผลให้อย่างหนักมือ

“โอ๊ย...อั๊วเจ็บนะ เบามือหน่อยไม่ได้รึไงอาจู”