ชาติเสือพันธุ์มังกร

เฮ้งเตี๋ยงสบประมาทลูกพี่ลูกน้องหนุ่ม ทรงวาดไม่ถือสาและคาดคั้นจนรู้แหล่งกบดานของพวกแก๊งค้าผู้หญิงและตามไปช่วยปิ่นมุกได้ทันเวลา แลกกับบาดแผลฉกรรจ์ที่หน้าท้องซึ่งยังเป็นรอยแผลเป็นจนบัดนี้

ปิ่นมุกดึงตัวเองจากอดีต อารมณ์งอนๆจางหายกลายเป็นอมยิ้มเมื่อนึกถึงความใจดีและกล้าหาญของทรงวาด

“อั๊วไม่ได้เชื่อฟังเฮียหรอกนะ แค่ไม่มีอะไรทำ เท่านั้นแหละ”

พูดจบก็คว้าหนังสือเรียนมาอ่าน ตั้งใจจะสอบเข้าวิทยาลัยดีๆ เรียนสูงๆให้ผู้อุปการะอย่างทรงวาดพอใจให้ได้...

ooooooo

โรงสีโฮ่ว เฮง จั่น ของทรงวาดหรือเถ้าแก่เสือเปิดได้หนึ่งเดือน เช่นเดียวกับเหตุการณ์ลอบสังหารลิ้มเม่งฮงหัวหน้าแก๊งหกห้องที่ยังไม่มีความคืบหน้า รณชิตหัวเสียพาลไปลงกับทรงวาดที่ทำเป็นทองไม่รู้ร้อน

“ผ่านมาเดือนนึงแล้วนะเถ้าแก่ทำไมเงียบนักล่ะ หรือว่าไม่มีปัญญาหาตัวคนที่ลอบฆ่าอาตัวเอง”

“ก็ผมบอกแล้วไงครับว่าไม่มีอะไร แล้วจะให้ผมไปหาตัวใครล่ะครับ”

“ผมรู้ว่าพวกนักเลงมีวิธีแก้ปัญหาแบบของตัวเอง แต่คนอย่างผมก็ไม่ยอมให้ใครมาทำตัวเป็นศาลเตี้ยเด็ดขาด”

“ผมทราบครับ...หมู่เป็นคนตรง ไม่อย่างงั้นคงไม่ได้เลื่อนจากพลสำรองพิเศษเป็นสิบตำรวจตรีเร็วอย่างงี้หรอก”

“รู้ประวัติผมซะด้วย เป็นเกียรติจริงๆที่คนอย่างเถ้าแก่ให้ความสนใจผม”

รณชิตมองอย่างท้าทาย ทรงวาดไม่สะทกสะท้านแถมแกล้งขู่ตำรวจหนุ่มว่าน้ำชามียาพิษจนอีกฝ่ายสำลักแทบไม่ทันราวจะบอกว่าเขาทำอะไรได้มากกว่าที่คิดหากอยากทำ รณชิตเข้าใจความหมายแต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากผละไปดื้อๆ ทรงวาดมองตามนิ่งๆก่อนหันไปฟังรายงานจากสุเทพเสมียนหนุ่มประจำโรงสีเรื่องยอดสั่งข้าวที่มากจนถล่มทลาย

ฮุ่ยเซี้ยงไม่ละความพยายามเรื่องจับคู่ไต้เกียวหลานสาวคนสวยให้ทรงวาด หมั่นพามาหาถึงบ้านจนปิ่นมุกทนไม่ไหวต้องหนีไปสงบสติอารมณ์ในโรงสี ทรงวาดกับป่วยซังขัดไม่ได้จึงต้องนั่งกินข้าวฝีมือไต้เกียว

เม่งฮงไม่พลาดมาร่วมมื้ออาหาร ทรงวาดเลยได้รู้ว่าอาหนุ่มมีแผนขยายกิจการโรงน้ำชาและสร้างบ่อนใหม่โดยแบ่งให้เฮ้งเตี๋ยงกับลี่เง็กลูกชายกับลูกสาวดูแล ทรงวาดไม่เห็นด้วยไม่อยากให้ญาติทั้งสองข้องเกี่ยวธุรกิจสีเทาแต่ค้านอะไรไม่ได้เพราะเม่งฮงอาแท้ๆตัดสินใจแล้ว

ขณะที่ทรงวาดต้องเผชิญบรรยากาศจับคู่ชวนอึดอัด ปิ่นมุกก็นั่งกินหมั่นโถวเย็นๆในโรงสี ก๊กไช้หรือธีมาเพื่อนหนุ่มคนสนิทรู้อารมณ์เพื่อนสาวดีต้องปลอบให้ทำใจ

“อาเม่งฮงอีเป็นอาเจ็กแท้ๆของเถ้าแก่ มาเยี่ยมหลานบ้างจะแปลกอะไรล่ะอาจู”

“ทีเมื่อก่อนอั๊วไม่เห็นมันจะห่วงใยอะไรเฮียเลย พอเห็นเฮียเปิดโรงสีใหญ่โตเข้าหน่อยก็เลยนับญาติขึ้นมาล่ะสิ”