ชาติเสือพันธุ์มังกร
ตอนที่ 1
ทรงวาดไม่แสดงท่าทีตื่นตระหนกและเดินออกจากโรงพักอย่างสงบ วิสูตรซึ่งเพิ่งได้คำสั่งจากชาญยุทธให้มาดูแลน้องชายบุญธรรมปรี่มาดักหน้า
“คุณเสือเป็นยังไงบ้างครับ”
“พี่อ้ายรู้เรื่องแล้วเหรอ...รวดเร็วจริงๆนะ”
“คุณอ้ายเป็นห่วงคุณเสือน่ะครับเลยใช้ให้ผมมาเผื่อจะช่วยอะไรคุณเสือได้”
“ตำรวจทำตามหน้าที่ ฉันจัดการได้ บอกพี่อ้ายไม่ต้องห่วง แต่ไหนๆมาแล้วช่วยสืบประวัติสิบตรีรณชิตให้หน่อย”
“แค่หมู่เท่านั้นเองเหรอครับ ไม่น่ามีอะไรมั้งครับ”
“ถึงยศจะน้อยแต่ท่าทางไม่ธรรมดา...ฉันไม่อยากประมาท”
“ได้ครับ...ผมจะรีบจัดการให้”
ooooooo
ทรงวาดจัดการทุกอย่างเงียบเชียบจนแม้แต่คนในบ้านอย่างปิ่นมุกก็ไม่ระแคะระคาย ต่างจากคนนอกบ้านอย่างฮุ่ยหลิงหรืออรุณรุ่ง รุ่นพี่สาวคนสนิท ลูกสาวร้านทองที่คิดว่าสถานการณ์ในเยาวราชไม่ค่อยดี
“ไม่เห็นเฮียโฮ่วพูดอะไรเลย คงไม่มีอะไรหรอกแจ้หลิง”
“ไม่มีได้ยังไง เขารู้กันทั้งเยาวราชว่าลิ้มเม่งฮงเป็นระดับเจ้าพ่อ มีคนลอบฆ่าถึงในงานเลี้ยงใช่เรื่องเล็กๆเหรอ”
“ถึงจะมีก็ไม่เกี่ยวกับเฮียโฮ่วนี่ เสียดายอยู่อย่างเดียวที่ไอ้สารเลวนั่นไม่ตาย”
ปิ่นมุกหรือเตียงจูปักใจแต่เรื่องแก้แค้นเม่งฮงเลยไม่สนใจเรื่องอื่น ฮุ่ยหลิงต้องเตือนให้ตั้งสติ
“ลื้อก็คิดง่ายไปอาจู ขนาดอาป๊าอั๊วเป็นพ่อค้าทองยังบอกเลยว่าเรื่องคราวนี้อันตรายทั้งเยาวราช เผลอๆจะเป็นสงครามระหว่างแก๊งด้วยซ้ำ ไม่รู้จะมีคนโดนลูกหลงไปด้วยเท่าไหร่ แล้วเฮียโฮ่วของลื้อเป็นหลานชายแท้ๆของลิ้มเม่งฮง มีเหรอจะไม่เกี่ยว เผลอๆต้องไปยิงไปสู้กับเขาเหมือนคราวที่แล้วรึเปล่าก็ไม่รู้”
คำเตือนของฮุ่ยหลิงทำให้ปิ่นมุกฉุกใจคิดและตัดสินใจเปิดฉากถามทรงวาดในเย็นวันเดียวกัน
“จะมีสงครามระหว่างแก๊งจริงใช่ไหม”
“ดูหนังเรื่องอะไรมา”
ทรงวาดสวนแบบไม่จริงจัง แต่นั่นยิ่งทำให้ปิ่นมุกร้อนใจ
“เฮียอย่ามาทำไขสือ เขาลือกันทั่วแล้วว่าพวกนักเลงแถวนี้จะยกพวกตีกัน รู้ไหมเฮียว่าคนเขาเอือมระอาพวกญาติเฮียแค่ไหน ดีแต่สร้างเรื่องเดือดร้อนให้คนอื่นเขา ไม่เว้นแต่ละวัน”
“หยุดเพ้อเจ้อได้แล้วอาจู ยกพวกตีอะไรกัน เลือกได้ไม่มีใครอยากเลือดตกยางออกทั้งนั้นแหละ ไอ้คนพูดก็สนุกปาก รู้ไม่จริงสักคน ลื้อไปเชื่อได้ยังไง”
“งั้นเฮียสัญญาได้ไหมล่ะว่าถ้าเกิดอะไรขึ้น เฮียจะไม่ร่วมด้วย”
“ทำไมอั๊วต้องสัญญา ลื้อไม่ใช่อาม้าอั๊ว ไม่มีสิทธิ์มาขอให้อั๊วสันยงสัญญาอะไรทั้งนั้น”
“ถ้าอั๊วห่วงความปลอดภัยของเฮียไม่ได้แล้วเฮียจะเลี้ยงอั๊วไว้ทำไม”
ปิ่นมุกสวนอย่างเหลืออด ทรงวาดต้องปรามเสียงดุ
