สะใภ้อิมพอร์ต

เช้าวันต่อมา หลังจากพาลิซ่าไปเดินเล่นออกกำลังเล็กๆน้อยๆในสวนหย่อมของโรงพยาบาล ดลพาเธอกลับมาที่ห้องพักฟื้น เจอพิธานรอท่าอยู่ เขามาเพื่อสารภาพทุกอย่างตามคำแนะนำของลดา

ดลฟังจบเดินหน้าตาเอาเรื่องเข้าไปหา พิธานซึ่งถอยกรูดคิดว่าจะถูกต่อย ลิซ่าร้องห้ามสามีเสียงลั่น

“คุณดลอย่าทำอะไรคุณพินะคะ คุณพิรวบรวมความกล้ามาบอกคุณ ก็แสดงว่าคุณพิพร้อมจะสู้กับเสี่ยวิชัยและเราต้องช่วยคุณพิ”

“ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงอัดมันจนตายคาหมัดไปแล้ว แต่ตอนนี้...” ดลตบบ่าพิธาน “ฉันจะไม่มีวันทำแบบนั้นกับแกเพราะแกถูกทำร้ายมามากพอแล้ว...ที่แกจ้างคนมาถล่มร้านอาหารเป็นความคิดของไอ้เสี่ยใช่ไหม และที่แกกลับมาที่ฟาร์ม เล่นละครซะจนพวกเราเชื่อว่าแกกลับตัวก็เป็นความคิดของไอ้เสี่ยวิชัย รวมถึงเรื่องที่หลอกฉันเข้าป่าเพื่อไปให้ลูกน้องเสี่ยเก็บ” ดลเห็นพิธานพยักหน้ายอมรับก็พูดเพิ่มเติมอีกว่า

“แต่ตอนที่คุณลิซ่ากำลังจะโดนยิงแกคือคนที่ยิงลูกน้องเสี่ย และยิงปืนใส่พวกฉันเพื่อให้พวกฉันกลับเข้าไปในป่าจะได้ปลอดภัย อันนี้เป็นความคิดของแกเอง ถูกต้องไหม”

“อือ” พิธานรับคำ

“โอเค ฉันจะถือว่าการที่แกช่วยฉันกับคุณลิซ่า แกได้ชดใช้ในสิ่งที่แกทำมาทั้งหมด”

“หมายความว่าแกยกโทษให้ฉัน”

ดลรับคำ พิธานนิ่งอึ้งจนดลกับลิซ่าแปลกใจถามว่าทำไมเงียบไป เป็นอะไรหรือเปล่า

“การที่แกยกโทษให้ฉันง่ายๆมันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิดและโคตรเลว ที่ทำทุกอย่างลงไปโดยที่ไม่นึกถึงครอบครัว ฉัน...ฉันพูดไม่ออกเลยว่ะ ขอโทษ... ขอโทษจริงๆ” พิธานน้ำตาไหลพราก ดลมองเขาอย่างเห็นใจก่อนเดินเข้าไปกอด เขายิ่งร้องไห้หนักขึ้น

“ขอโทษนะเว้ย”

“เลิกขอโทษได้แล้ว ถึงเราจะไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน แต่ฉันเห็นแกเหมือนน้องชายมาตลอด จำไว้นะพิ ไม่มีครอบครัวไหนที่สมบูรณ์แบบ มันต้องมีทะเลาะกันเถียงกันแต่สุดท้ายครอบครัวก็ยังเป็นครอบครัวที่มีแต่ความรักให้กันเสมอ” ดลเห็นพิธานยังร้องไห้ไม่หยุด “จะร้องไห้อีกทำไม หยุดได้แล้ว”

ห้ามแต่คนอื่น ดลพานร้องไห้ไปกับพิธานด้วย ลิซ่าเองก็กลั้นน้ำตาไม่ไหวร้องไห้เช่นกัน

ooooooo

ขณะที่ดลกับพิธานปรับความเข้าใจกันได้ อรมองมือถือตัวเอง พลางนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนตอนได้ยินรตีแอบคุยโทรศัพท์กับใครบางคน

“ไม่ใช่แค่ตำรวจแต่ตอนนี้ทุกคนที่นี่ตื่นตัวกันมาก ระแวดระวังกันสุดๆ ถ้าจะทำอะไรคงจะยากแล้วล่ะค่ะ”

อรปรี่ไปกระชากมือถือจากรตีจะคุยเอง ยัยตัวแสบโวยวายมาเอามือถือของตนไปทำไม เธอยังไม่ทันได้คุยกับปลายสายปริศนา ทางนั้นวางสายไปเสียก่อน อาการโวยวายเกินเหตุของรตีทำให้อรมั่นใจว่า

สายปริศนานั้นต้องเป็นวิชัย พยายามนึกเบอร์โทร.ที่เห็นบนหน้าจอมือถือของรตี ครั้นนึกเบอร์โทร.ได้ครบทุกตัวก็ลองโทร.กลับไป รอลุ้นว่าจะใช่คนที่ตัวเองคิดหรือเปล่า ชายคนหนึ่งรับสาย เสียง “ฮัลโหล” ของเขาคุ้นหูอรมาก

“นั่นใคร”

ปลายสายวางทันที อรลองโทร.กลับไปอีกครั้งคราวนี้เขาปิดเครื่องไปเลย เธอไม่แน่ใจว่าเสียง “ฮัลโหล” เมื่อครู่จะใช่วิชัยหรือเปล่า อรมัวแต่ใจลอยคิดถึงเสียงของชายปริศนาไม่ได้ยินเสียงรินร้องเรียกจนเธอต้องเข้ามาสะกิด อรสะดุ้งโหยงหันขวับ

“โอ๊ย ยัยริน ตกใจหมด”...