สะใภ้อิมพอร์ต
ตอนที่ 13
วิชัยด่าพิธานทำไมปอดแหกแบบนี้ ไม่น่าเกิดมาเป็นไพรรักษา เขายอมรับว่าตัวเองปอดแหก กลัวไปหมดทุกอย่าง ความจริงแล้วเขาไม่ควรมาร่วมมือกับวิชัยตั้งแต่แรก วิชัยตะคอกใส่อย่ามาโทษกัน ถ้าเขาฉลาดกว่านี้เรื่องคงจบไปนานแล้ว ไม่ว่าจะอย่างไรเขาต้องกลับฟาร์ม พิธานยืนกรานไม่กลับ และจะไม่ทำตามวิชัยบอกอีกแล้ว วิชัยโกรธจัดต่อยเขาเต็มแรงปากแตกเลือดซิบ แล้วตามไปต่อยซ้ำจนเขาล้มไปกองกับพื้น
“ลืมไปหรือเปล่าว่าแม่กับน้องชายของแกอยู่ในกำมือฉัน” วิชัยขู่เสียงกร้าวทำให้พิธานไม่กล้าหืออีก
ooooooo
ดลวางสายจากโทร.สั่งคนงานในฟาร์มก็หันมาบอกลดาว่าสั่งให้ทุกคนช่วยกันตามหาพิธานแล้ว ขอให้เธอทำใจให้สบาย เธอทำแบบนั้นไม่ได้ตราบใดที่ยังไม่เจอตัวลูก
จังหวะนั้นพอลล่าวิ่งหน้าตื่นเข้ามารายงานว่าคุณพิธานกลับมาแล้ว ทุกคนดีใจมากแต่ต้องหุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อพนมกับโก้หิ้วปีกพิธานในสภาพถูกซ้อมหมดสติเข้ามานอนที่โซฟารับแขก ลดาถลาเข้าไปหาลูกด้วยความเป็นห่วง ดลซักพอลล่าไปเจอพิธานที่ไหน เธอเล่าว่าคนงานไปเจอเขานอนหมดสติอยู่ด้านหลังฟาร์ม
ไม่นานนักพิธานรู้สึกตัว ลดาซักเป็นการใหญ่ใครทำกับเขาแบบนี้ เขาโดนลูกน้องของวิชัยซ้อม เขาหนีพวกมันเข้าไปซ่อนอยู่ในป่าแต่พวกมันหาเขาเจอก็เลยรุมซ้อมเขา
“ไม่ต้องเล่าแล้วพี่พิ...แม่ครับผมว่าพาพี่พิไปโรงพยาบาลดีกว่านะครับ”
ลดาเห็นดีด้วย ดลรีบเข้าไปช่วยพัฒน์พยุงพิธานไปขึ้นรถโดยมีทุกคนตามไปติดๆ...
ขณะที่ดล รินกับอร ลดาและพัฒน์รีบพาพิธานไปโรงพยาบาล รตีแอบออกมาหาวิชัยซึ่งรอท่าอยู่ที่จุดนัดหมาย เขามองซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวังถามเธอแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ในฟาร์ม เธอพยักหน้า พวกมันแห่กันไปโรงพยาบาลเหลือแค่อีแก่นั่นคนเดียว เขาอยากรู้ว่ามันอยู่ไหน รตีนิ่วหน้าแปลกใจเขาถามทำไม
“ไม่ต้องถาม แค่ตอบมาว่ามันอยู่ไหน”
“ถ้าเสี่ยไม่ตอบ รตีก็ไม่บอก เสี่ยมีอะไรกับอีแก่นั่น”
วิชัยไม่พอใจที่รตีถามมากความ บีบหน้าเธออย่างแรงตะคอกใส่ทำไมถึงได้น่ารำคาญนัก เธอขอร้องให้ปล่อยเขาทำเธอเจ็บ เขาสวนทันทีถ้าไม่อยากเจ็บก็ตอบมาดีๆว่าทับทิมอยู่ไหน...
คุยสายกับดลเรื่องพิธานเสร็จ ทับทิมเดินมาที่ห้องรับแขกต้องแปลกใจเมื่อเห็นวิชัยนั่งอยู่ที่โซฟา ถามว่าเป็นใคร วิชัยย้อนถามจำเขาไม่ได้หรือ ทับทิมเพ่งมองเขาที่มองตอบด้วยสายตามุ่งร้ายและเคียดแค้น
พลันภาพในอดีตเมื่อหลายสามสิบกว่าปีก่อนผุดขึ้นมาในความคิดคำนึงของทับทิม ตอนนั้นท่านกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ในฟาร์ม แหวนวิ่งหน้าตื่นเข้ามารายงานว่ามีเด็กผู้ชายมาขอพบคุณสุเทพ อ้างว่าเป็นลูกชาย ทับทิมไม่ได้ตกใจหรือแปลกใจอะไรเพราะรู้มาก่อนหน้าแล้ว
เด็กชายวิชัย เดินกลับไปกลับมาอย่างร้อนใจอยู่หน้าฟาร์ม สักพักแหวนเดินออกมากับคนงานชายสองคน บอกกับเด็กน้อยว่าคุณสุเทพไม่อยู่ขอให้เขากลับไปอย่ามาที่นี่อีก เขาไม่ยอมกลับจะอยู่รอพ่อ และจะเข้าไปรอข้างใน คนงานขวางไว้ไม่ยอมให้เข้า เด็กน้อยพยายามดึงดันจะเข้าไปให้ได้แต่สู้แรงผู้ใหญ่ไม่ไหว ถูกคนงานลากตัวออกไป เด็กน้อยโวยวายให้ปล่อยตนจะไปหาพ่อ แหวนรำคาญมาก
“คุณท่านสั่งว่าอย่าให้เด็กคนนี้เข้ามาเหยียบที่ฟาร์มอีก”
เด็กน้อยไม่พอใจจ้องแหวนสายตากร้าว แหวนถึงกับเย็นสันหลังวาบไม่อยากยุ่งด้วยหันหลังเดินหนี วิชัยไม่ยอมไปไหนทั้งนั้นจะต้องเจอพ่อให้ได้ กัดแขนคนงานที่จับตัวเองจนคนงานร้องลั่นผลักเขาล้มก้นจ้ำเบ้า วิชัยเจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ หันไปเห็นทับทิมยืนมองอยู่ไม่ห่างกันนัก แววตาที่มองท่านเต็มไปด้วยความแค้น
ooooooo
แม้สายตาของเด็กน้อยที่จ้องมองทับทิม
