สะใภ้อิมพอร์ต

จะเหมือนกับสายตาของวิชัยที่จ้องมองท่านอยู่ในตอนนี้ แต่ท่านก็ไม่ได้เอะใจอะไร ได้แต่บอก เขาว่าไม่รู้จริงๆว่าเขาเป็นใคร จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเราเคยเจอกัน

“ไม่เป็นไร ผมจะช่วยฟื้นความทรงจำให้คุณเอง” วิชัยแสยะยิ้มน่ากลัว ทับทิมเริ่มไม่ไว้ใจ

“ฉันว่าคุณออกไปจากบ้านฉันดีกว่า ถ้าไม่อยากเดือดร้อน”

“ทำไมครับ คุณจะให้คนงานมาลากผมออกไปเหมือนเมื่อก่อนอย่างนั้นเหรอ ตอนนี้ผมไม่ได้อ่อนแออีกแล้ว คุณจะทำกับผมแบบนั้นไม่ได้อีก”

“คุณพูดอะไรฉันไม่เข้าใจ ถ้ายังไม่ยอมออกไปฉันจะแจ้งความ” ทับทิมหยิบมือถือจะโทร.หาตำรวจ

วิชัยแย่งมือถือจากทับทิมไปโยนทิ้ง เธอตกใจโวยวายลั่นนี่แกต้องการอะไรกันแน่ เขาแค่อยากได้สิ่งที่เป็นของเขาคืน ทั้งฟาร์ม ทั้งบ้านหลังนี้ซึ่งควรจะเป็นของเขากับแม่ไม่ใช่ของพวกเธอ

“มันจะเป็นของคุณได้ยังไง ในเมื่อคุณเป็นใครก็ไม่รู้”

“เป็นใครก็ไม่รู้งั้นเหรอ ฉันก็เป็นหนึ่งในไพร-รักษาเหมือนกัน ขนาดตายไปแล้วก็ยังทิ้งความเจ็บปวดไว้ให้ฉันกับแม่ ทำเหมือนพวกฉันไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้ ทั้งๆที่ฉันคือสายเลือดไพรรักษา”

ทับทิมยังงงๆเพราะจำวิชัยไม่ได้ เขาเดินไปหยิบรูปถ่ายครอบครัวไพรรักษาที่วางไว้บนตู้โชว์ขึ้นมาดูเป็นภาพสุเทพถ่ายกับลูกหลานก็ยิ่งเจ็บช้ำใจน้ำตาคลอ

“รูปครอบครัวที่แสนสุข ฮึ...ฉันกับแม่ควรอยู่ในรูปใบนี้ด้วยซ้ำ” วิชัยปารูปลงพื้นแตกกระจาย ทับทิมกลัวมากตะโกนโหวกเหวกให้ใครก็ได้มาช่วยตนด้วย

“ใครก็ช่วยแกไม่ได้ทั้งนั้น สามสิบห้าปีที่แล้วมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งมาตามหาพ่อ แต่เขาถูกกีดกันไม่ให้เข้ามา ซ้ำยังถูกไล่เหมือนหมูเหมือนหมา จากคนที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้” คำพูดของวิชัยทำให้ทับทิมจำได้ทันที วิชัยขยับเข้าหา ขณะที่ทับทิมถอยกรูด

“จำได้หรือยังว่าผมเป็นใคร ผมคือลูกของพ่อสุเทพ ลูกที่ไม่เคยอยู่ในสายตาของพวกคุณ ลูกที่พ่อไม่เคยคิดว่ามี ผมคือเด็กคนนั้น ผมปล่อยให้พวกคุณมีความสุขกันมานานแล้ว มันถึงเวลาของผมสักที เวลาที่ผมจะมาทวงทุกสิ่งทุกอย่างคืนจากพวกคุณ...พวกคุณอยู่กันสุขสบายมานานเกินไปแล้ว ถึงเวลาที่พวกคุณจะต้องไปจากที่นี่สักที” วิชัยมองทับทิมที่กลัวตัวสั่นน้ำตาไหลพราก แล้วหันไปเห็นแหวนยืนอยู่ก็จำได้

“กะ...แก ทำอะไรคุณท่าน”

วิชัยมองแหวนตากร้าวก่อนเดินจากไป แหวนถลาเข้าไปหาทับทิมจับมือไว้ถามว่าเป็นอะไรไหมทำไมมือเย็นแบบนี้ ท่านละล่ำละลักว่าแหวนจำเด็กคนนั้นได้ไหม คนที่มาหาคุณสุเทพ เด็กที่ท่านให้เธอไล่ออกจากบ้านเมื่อสามสิบกว่าปีก่อน แหวนนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง

“คุณท่านอย่าบอกนะคะว่าเด็กชายคนนั้นคือผู้ชายคนเมื่อครู่”

“ฉันคิดว่าเขาสองคนแม่ลูกหายสาบสูญไปแล้วซะอีก แต่ที่ไหนได้พวกเขารอเวลาที่จะมาเอาคืนพวกเรา”

แหวนแนะให้บอกเรื่องนี้กับดล ท่านส่ายหน้า นี่เป็นเรื่องระหว่างท่านกับวิชัย ท่านจะหาทางแก้ปัญหานี้เอง ไม่อยากให้ดลหรือลูกหลานคนไหนต้องมาเดือดร้อนเพราะเรื่องในอดีตที่ท่านกับคุณสุเทพเป็นคนสร้าง...

รตีที่ยืนกอดอกรออยู่หน้าบ้านเห็นวิชัยเดินออกมารีบเข้าไปหา ไม่แปลกใจอีกแล้วว่าทำไมเขาถึงอยากได้ฟาร์มนี้มากขนาดยอมทำทุกอย่าง แม้กระทั่งฆ่าดลซึ่งเป็นหลานแท้ๆของตัวเอง วิชัยสั่งให้เธอหุบปาก การที่เขาไว้ใจเธอไม่ได้แปลว่าเธอจะพูดหรือทำอะไรก็ได้ เขาเขี่ยเธอทิ้งได้ทุกเมื่อ แล้วสั่งให้จับตาดูอีแก่นั่นไว้ให้ดี มันรู้แล้วว่าเขาเป็นใครมันต้องคิดจะทำอะไรเพื่อปกป้องฟาร์ม สั่งเสร็จเดินจากไป รตีมองตามไม่พอใจ

“ดีแต่สั่งๆๆ ถ้าถึงวันที่ฉันทนไม่ไหว เสี่ยได้เข้าไปนอนในคุกแน่”

ooooooo

ทับทิมเก็บรูปถ่ายที่พื้นขึ้นมาดู เห็นภาพสุเทพ ก็น้ำตาคลอเบ้านึกถึงความหลังเมื่อหลายสิบปีก่อน