มาตุภูมิแห่งหัวใจ
ตอนที่ 6
เบนบอกว่าอาจจะจริงสำหรับครูแต่สำหรับตนมันไม่ใช่แล้ว ครูจันทราถามว่าทำไม เบนอึกอักตัดสินใจไม่พูด ตัดบทว่า
“ช่างมันเถอะครับครู ผมขออยู่อีกแค่สองวันแล้วผมจะไม่มากวนครูอีกเลย” พูดแล้วลุกเดินไปเลย ครูจันทรามองอย่างกังวลว่า หมายความว่าอย่างไร? จึงให้โขง อคิน อิสร์กับพัสกรช่วยกันดูแลอย่างใกล้ชิด
ooooooo
เมธัสเห็นเบนกอดร่างที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสของอิสริยะคิดว่าไม่น่าใช่ความรู้สึกระหว่างผู้บังคับ บัญชากับผู้ใต้บังคับบัญชา วันนี้จึงนัดอวัศยาไปพบที่ร้านกาแฟ ถามว่าเขาเป็นอะไรกันแน่ อวัศยายอมรับว่า
“พ่อกับลูก เจ้านายกับลูกน้อง หรือทั้งสองอย่าง” ย้ำว่า “ห้ามบอกใคร หมอกเชื่อในเกียรติตำรวจของธัสนะ”
เมธัสต่อว่าที่ปล่อยให้ตนเข้าใจผิดอยู่ตั้งนาน อวัศยาบอกว่า เพราะบิ๊กยะรู้ว่ามีสายของนายพลทุนอูแฝงอยู่
เมธัสแยกกับอวัศยาแล้ว เดินคิดถึงเหตุการณ์ต่างๆเกี่ยวกับพ่อที่รู้เรื่องเซฟเฮาส์ของทุนอูและสั่งห้ามเขายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ ปรามว่าถ้าเขาถูกจับได้ ตายสถานเดียว ย้ำว่าที่ให้ทำอย่างนี้เพื่อความปลอดภัยของทั้งตัวเขาและหมอกคิดถึงเรื่องที่พ่อรู้และควรรายงานเรื่องนี้กับแม่ทัพภาคด้วยตัวเองแต่พ่อก็ไม่ทำเพราะอะไร??
เมธัสสับสน พลุ่งพล่านกับพฤติกรรมของพ่อแต่ปลอบใจตัวเองว่า
“ไม่...ต้องไม่ใช่!”
ooooooo
วันนี้เบนกินข้าวกับครูจันทรา ป้านิดและเพื่อนๆ ทุกคนเอาอกเอาใจเบนตักโน่นนี่นั่นให้กิน ครูจันทราก็ตักหมูทอดของโปรดของเบนให้ แต่เบนไม่กิน ใครตักอะไรให้ก็ไม่เอา บอกว่าตนกินเองได้ แล้วขอตัวลุกไป
พัสกรตามไปเรียกเบนให้กลับไปกินข้าวเพราะครูจันทราอุตส่าห์ให้ป้านิดทำแต่อาหารที่เบนชอบทั้งนั้น เบนเสียงขุ่นว่า “กูยังไม่หิว” ย้อนถามพัสกรว่าทำไมไม่ไปทำงานกัน พูดอย่างขัดใจว่า
“กูมาที่นี่เพราะคิดว่าจะได้อยู่อย่างสงบๆ มีแค่ครูจันทรากับป้านิด ถ้ากูรู้ว่าพวกมึงอยู่ กูไม่มาหรอก”
พัสกรฉุนร้องอ้าว! โขงรีบเข้ากันบอกว่า “มึงไม่ต้อง” แล้วพุ่งเข้าไปหาเบน พูดใส่หน้าว่า
“พวกเราลาหยุดเพื่อจะไปหามึงที่เชียงใหม่ไง กูต้องฝากงานคนอื่น ไอ้อิสร์ต้องออกจากป่า ไอ้พัสต้องยกเลิกคลาสสอน ไอ้คินแคนเซิลบิน ทุกคนลางานกะทันหันก็เพราะเป็นห่วงมึง แล้วมึงมาพูดยังงี้เหรอวะ... ถ้ามึงต้องการความสงบ วันหลังมึงก็ไปวัดสิ มาที่นี่ทำไม”
เบนปัดมือโขงออกกระชากเสียงประชด
“เออ...กูขอโทษ กูผิดเอง กูผิดทุกอย่าง กูมันห่วย ไม่ได้เรื่อง พ่อกูถึงต้องตายไง เพราะกูมันห่วย!”
“เออ พูดออกมา รู้สึกยังไงพูดออกมาให้หมด เพราะมึงยังมีหน้าที่ต้องกลับไปทำงาน งานปราบปรามยาเสพติดยังรอมึงอยู่” พัสกรผลักอกเบนออกไป
“กูไม่กลับไปเป็นทหารอีกแล้ว” ทุกคนร้องหา! พูดอะไรนะ “กูจะไม่กลับไปเป็นทหารอีกแล้ว” เบนตอบย้ำแล้วเดินแยกไป พัสกรกับโขงช็อก มองหน้ากันว่าจะเอายังไงดี
