มาตุภูมิแห่งหัวใจ

ตำรวจเห็นเป็นเรื่องครอบครัวจึงวิ่งเลยไป อติศักดิ์พานิลาไปนั่งในรถแล้วถามว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ นิลาบอกว่าตนอยู่ที่แสนปุระไม่ได้แล้วเพราะเอาจุดพักยาให้เขา จึงหนีมาเรื่อยจนมาพบเขา ขอบคุณที่ช่วยตนเพราะถ้าพวกแสนปุระจับตัวไปได้พวกเขาต้องฆ่าตนแน่

นิลาขอลงเพราะนัดพ่อไว้ว่าถ้าพลัดหลงกันให้มาเจอกันที่นี่ แล้วนิลาก็ลงไปนั่งที่ขอบทาง ครู่เดียวผิ่วก็วิ่งมา พ่อลูกกอดกันด้วยความดีใจที่หนีรอดมาได้ แต่พอเห็นอติศักดิ์รู้ว่าเป็นทหารไทย ผิ่วก็แค้นท้าให้จับเลยเพราะตนไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว ไปไหนก็ถูกรังเกียจ ตนอยากกลับไปอยู่กับเจ้าแก้วอิน นิลาถามว่าแล้วตนล่ะ

ผิ่วบอกให้กลับไปด้วยกัน ถ้านิลาไม่ชอบสิ่งที่เจ้าแก้วอินทำก็อย่าไปยุ่ง แล้วเดินไป บอกว่าจะให้พวกทหารไทยจับส่งกลับบ้าน นิลาขอร้องพ่อว่าอย่าไป แต่ผิ่วเดินดุ่มไปแล้ว นิลาได้แต่ทรุดร้องไห้อยู่ตรงนั้น

อติศักดิ์สงสารนิลาและชื่นชมในความกล้าหาญของเธอ ถามว่าเธอจะทำอย่างไรต่อไป จะไปอยู่ที่ไหน

นิลานิ่งไปอึดใจ โพล่งถามว่า “ฉันไปอยู่ด้วย ได้ไหม” ทำเอาอติศักดิ์เหวอไปเลย

อวัศยารู้จากอติศักดิ์ว่าเบนไปอยู่บ้านครูจันทรา เธอไปหาเบนที่นั่น ขณะนั่งคุยกันอติศักดิ์โทร.หาอวัศยาและขอคุยกับเบน แต่เบนรับโทรศัพท์ไปกดทิ้ง บอกอวัศยาว่าถ้ามันโทร.มาอีกบอกว่าพี่ไม่อยากคุย

อวัศยาหว่านล้อมว่าอติศักดิ์อาจจะมีเรื่องภารกิจที่เบนจะต้องไปรับทราบ ก็ได้รับคำตอบที่ตกใจมากว่า

“พี่จะไม่กลับไปทำงานนั้นอีกแล้ว...พี่จะลาออกจากทหาร”

ครูจันทราก็เฝ้าลุ้นว่าอวัศยาจะทำให้เบนเปลี่ยนใจได้ไหม แต่อวัศยาก็ไม่สามารถเปลี่ยนใจเบนได้ ซ้ำเขายังบอกว่าไม่มีตนสักคนประเทศก็ไม่ล่มสลายหรอก เมื่อครูจันทรารู้ก็ปลอบใจอวัศยาว่า

“ไม่เป็นไร ให้เวลาเบนสักพัก แล้วครูจะลองคุยดู”

ooooooo

มงคลไปที่โรงไม้เจอทุนอูอยู่ที่นั่น ทุนอูบอกว่ารัฐบาลรู้เรื่องที่เขาช่วยแสนปุระกู้ชาติ โชคดีที่ตนหนีข้ามฝั่งมาได้และเจ้าของโรงไม้ที่ตนเคยช่วยเหลือให้หลบซ่อนตัวที่นี่ไปก่อน ส่วนเจ้าแก้วอินยังไม่ได้ข่าวอะไรเลย

“คุณควรรีบตามหาเจ้าแก้วอินให้เจอ หรือไม่ก็รีบหาทางขนส่งอาวุธกันในช่วงนี้ เพราะกองทัพไทยกำลังวุ่นวายกับเรื่องงานศพของบิ๊กยะและเบนก็ถอดใจที่จะเป็นทหารแล้ว...ไอ้เบนเป็นนายทหารฝีมือดีที่เชี่ยวชาญงานชายแดนแสนปุระที่สุดของกองทัพ ถ้าไม่มีมันสักคนก็เป็นโอกาสของเรา”

ทุนอูถามว่าแน่ใจได้อย่างไรว่าไม่ได้ถูกเบนหลอก มงคลถามว่าแล้วจะให้ตนทำยังไง ทุนอูพูดเป็นนัยว่าคนที่เรามั่นใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าไม่หลอกเราคือคนตาย จ้องหน้าถามว่า “จัดการให้หน่อยได้ไหม”