มาตุภูมิแห่งหัวใจ
ตอนที่ 6
ที่ลานหน้ากองทัพภาค เฮลิคอปเตอร์เตรียมลงจอดที่หน้ากองบัญชาการที่มีทหารกองเกียรติยศ นายกรัฐมนตรี ผบ.ทุกเหล่าทัพและข้าราชการมากมายรอรับการกลับมาของวีรบุรุษ
แต่ที่ห่างออกไปบริเวณที่ประชาชนทั่วไปแต่งชุดดำมารอรับวีรบุรุษ เตชินีเข็นรถเข็นพาเบนมารอรับวีรบุรุษเช่นกัน โดยมีอวัศยา อณิมา อันดามัน มาอยู่ใกล้ๆ เบนถามแม่ว่า
“แม่...ทำไมมายืนตรงนี้ครับ เราควรจะเข้าไปข้างในไม่ใช่เหรอ” เตชินีบอกว่าประชาชนทั่วไปเขาให้อยู่ได้แค่ตรงนี้ “ประชาชนทั่วไป...นี่เรา...นี่เราเป็นประชาชนทั่วไปงั้นเหรอ...”
“เบน...ภารกิจของลูกยังไม่จบ”
“เราทำได้แค่มองจากตรงนี้แล้วก็ให้...แม่ทัพภาคเป็นวีรบุรุษไม่มีญาติงั้นเหรอครับ” เบนเจ็บปวดทรมานใจมากกับความจริงที่เปิดเผยไม่ได้...
เบนนึกถึงวันที่พ่อส่งตนไปเรียนที่อเมริกา เขาถามว่าทำไมตนเรียนที่เมืองไทยไม่ได้ ทำไมต้องส่งตนไปอยู่อเมริกา
“เบน...อเมริกาจะทำให้ลูกมีโอกาสที่ดีกว่า ลูกจะได้เรียนได้ทำทุกอย่างที่อยากทำ ลูกต้องไปเพราะมันคืออนาคตของลูก”
เบนแย้งว่านั่นไม่ใช่เหตุผลที่แท้จริง บอกพ่อว่า
“ผมรู้ว่ามันเป็นเพราะงานของ...ท่านต่างหาก งานทำให้เราอยู่เป็นครอบครัวไม่ได้ ทำให้ผมต้องเรียกท่านว่าท่านแทนที่จะเรียกว่าพ่อเหมือนคนทั่วไป นี่ต่างหากเหตุผล ใช่ไหม”
“ถ้าเข้าใจเหตุผลแล้ว งั้นเตรียมตัวเดินทาง”
เบนบอกว่าถ้าส่งตนไปอเมริกา ท่านจะต้องเสียใจ อิสริยะสวนไปทันทีว่า “ถ้าไม่ส่งไปฉันคงเสียใจกว่า”
เตชินีโอบปลอบเบนพาไปที่รถ แต่เบนยังฉุนบ่นกับแม่ว่า
“ท่านทำงาน ท่านได้รับคำชม ได้หน้า ได้ผลงาน แล้วแม่กับผมได้อะไร!! ท่านทำสำเร็จ ได้เป็นฮีโร่แล้วผมกับแม่เป็นอะไร??”
“แกกับแม่ก็เป็นคนที่ฉันรักที่สุดไง”
เบนยิ้มเยาะไม่เชื่อคำพูดของพ่อ...
วันนี้...เบนมองทหารขบวนเกียรติยศที่เคลื่อนโลงศพที่มีธงชาติคลุม พึมพำน้ำตาไหล
“ผมเป็นคนที่พ่อรักที่สุด...ผมเชื่อแล้ว...เชื่อแล้ว...”
ooooooo
