มาตุภูมิแห่งหัวใจ
ตอนที่ 6
เตชินีโผกอดเบนแน่น เบนร้องไห้ในอ้อมกอดแม่ เตชินีบอกเบนว่า
“พ่อกับแม่รักลูกนะ รักและภูมิใจในตัวลูกเสมอ”
ทุกคนอึ้ง เงียบ ซาบซึ้ง เบนพูดต่อไปว่า
“ตอนที่เขียนเรียงความผมยังเด็ก มันก็เป็นความคิดตอนนั้น ถ้ามันทำให้แม่เสียใจ ผมขอโทษครับ”
เตชินีบอกว่าไม่เป็นไร แม่รู้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว เบนจึงรู้ว่าครูจันทราเอาเรียงความให้แม่อ่าน
เบนพูดกับเตชินีอย่างรู้สึกผิดว่า
“แม่ครับ ที่ผมเคยพูดว่าแม่ไม่เสียใจเลยที่พ่อเสีย ที่ผมพูดเหมือนกับแม่เย็นชา ไม่รักพ่อ ผมขอโทษครับ”
“ลูกอาจพูดถูกก็ได้”
“ไม่จริงครับ ผมรู้ว่าแม่รักผมมาก และแม่ก็เสียใจ แต่แม่ต้องอดทนไว้ เพราะแม่ไม่อยากให้งานของพ่อเสียหาย”
“ใช่...แม่คิดอย่างนั้น แม่เลยอยากขอร้องเบนให้ไปทำงานของพ่อต่อให้จบ ปล่อยให้แม่เก็บกดอัดอั้นนานๆ สักวันแม่อาจจะด้านชาไร้หัวใจจริงๆก็ได้ ลูกช่วยแม่ได้ไหม”
“ผมจะไม่ทำให้แม่ผิดหวังครับ...ไม่ให้พ่อผิดหวังด้วย” เบนฮึกเหิม มุ่งมั่น เตชินีมองอย่างภูมิใจ
อวัศยาได้รับโทรศัพท์จากอติศักดิ์ เธอรับสายด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดีนักว่าตนพยายามแล้วแต่ไม่สำเร็จ
“ฟังผมก่อนครับคุณหมอก ผมติดต่อเบนได้แล้ว คุณเตชินีเพิ่งโทร.มาบอกผมเมื่อกี้เองครับว่าเบนจะกลับมาทำหน้าที่ของเขาต่อให้เสร็จครับ” อวัศยาดีใจมาก ขอบคุณที่โทร.บอก
ที่มุมหนึ่งนอกร้านอัญมณีของอวัศยา ดีนอำพรางตัวเองพึมพำ “อวัศยา เธอจะต้องเป็นคนพาฉันไปเจอไอ้เบน”
ooooooo
