มาตุภูมิแห่งหัวใจ

วันนี้อณิมาจะพาอวัศยากลับบ้าน อวัศยาถามแม่ว่าตนจะไปได้ยังไงในเมื่อพี่เบนยังเจ็บอยู่ เรากลับตอนนี้น่าเกลียดตายเลย

อณิมาไม่สนใจโทษว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพราะเบน แม่ไม่อยากให้ลูกไปเสี่ยงด้วยแล้ว บอกอันดามันให้พาน้องไปพัก ตัวเองแยกไปพบเตชินี

เตชินีเพิ่งพาเบนกลับมาถึงโรงแรมบอกให้เบนกินข้าวก่อน เย็นๆเราค่อยไปงานที่วัดกัน พอดีเลขาถือแฟ้มเอกสารมาให้ เตชินีบอกให้เบนรอที่นี่แล้วแยกไปดูเอกสาร แต่เบนไม่อยู่ลุกเดินออกไปผ่านมุมนั่งเล่นได้ยินชายวัยกลางคนสามคนกำลังเล่นมือถือพลางคุยกันถึงเรื่องอิสริยะว่าอยากดังบ้าง โชว์เก๋าบ้าง เบนทนไม่ได้เข้าไปกระชากคอเสื้อมันตะคอก “พวกมึงไม่รู้อะไรก็หุบปากไป พวกมึงหัวเราะเยาะเขา เคยรู้ไหมว่าเขาทำอะไรเพื่อพวกมึงบ้าง เขาต้องเสียสละตัวเองแค่ไหนมึงรู้บ้างไหม”

ทั้งสามถามว่ามึงเกี่ยวอะไร จนจะมีเรื่องกัน อวัศยาเข้ามาจับแขนเบน เตชินีเข้ามาแสดงตัวเป็นผู้บริหารโรงแรมถามว่ามีเรื่องอะไรกัน เบนหงุดหงิดสะบัดเดินไป อวัศยารีบตาม

เตชินีพยายามบอกเบนให้เข้มแข็ง เบนเองก็เคยไม่เข้าใจพ่อ แต่วันนี้เบนก็ได้เห็นแล้ว คนที่มารอรับวีรบุรุษส่วนใหญ่เขาไม่รู้จักบิ๊กยะเป็นการส่วนตัว แค่นี้ยังไม่เพียงพออีกเหรอ พูดจนเบนเย็นลง แต่พอเตชินีอยู่กับตัวเองตามลำพังก็ร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น

เตชินีออกมาเห็นอวัศยายืนดูเบนอยู่ เตชินีก็ยิ้มให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วเดินแยกไปอีกทาง

นุนุบาดเจ็บถูกนำตัวมารักษาที่บ้านพักแสนปุระโดยมีทุนอูเฝ้าอยู่อย่างใกล้ชิด เมื่อรู้สึกตัว เธอถามถึงเจ้าแก้วอิน ทุนอูบอกว่าเจ้าแก้วอินหายตัวไปและจนถึงวันนี้ก็ยังไม่มีข่าว น่าจะหลบซ่อนอยู่ในป่าเพราะอันดามันจองเที่ยวบินกลับกรุงเทพฯไฟลท์สามทุ่ม อวัศยาบอกว่ายังมีเวลาตนจะไปหาเบน อันดามันติงว่าเขาเป็นเพลย์บอย เขาลากหมอกไปเกี่ยวข้องกับพวกค้ายาแล้วหมอกยังจะแคร์เขาอีกหรือ

“พี่เบนเป็นคนดีค่ะ หมอกบอกพี่ไม่ได้ว่าเพราะอะไร แต่หมอกรู้ว่าความจริงแล้วพี่เบนเป็นอะไร พี่ซีเชื่อใจหมอกนะคะ”

“หมอกรักเขาเหรอ” อันดามันมองหน้าน้องอย่างค้นหา อวัศยาตอบรับเต็มปากเต็มคำ อันดามันย้อนถาม “แล้วเขารักหมอกหรือเปล่า” อวัศยาได้แต่อึ้ง

เมื่อไปหาเบนในตอนเย็นเห็นเขายืนเหม่ออยู่ อวัศยาถามว่า “พี่เบนคิดอะไรอยู่คะ”

“พี่กำลังคิดว่า ที่เรื่องทุกอย่างมันเป็นอย่างนี้เพราะอะไร ใคร หรืออะไรที่เป็นต้นเหตุให้พ่อพี่...”