มาตุภูมิแห่งหัวใจ

ทุนอูกลับบ้านพักที่แสนปุระ นุนุถามทันทีว่าเจ้าพี่ปลอดภัยใช่ไหม

“อย่าดูถูกพี่ชายตัวเอง เขาคือผู้นำกองกำลังกู้ชาติรัฐแสนปุระ เขาต้องทำงานสำเร็จ ไม่พลาดง่ายๆหรอก”

นุนุภาวนาให้เป็นจริง ถ้าอิสรภาพของแสนปุระ ไม่มีวันเป็นจริงตนคงทนไม่ได้ ขอตายเสียดีกว่า

“ถ้าเธอตาย ฉันก็จะตายกับเธอ เธออยากมีอิสระฉันก็อยากมีเหมือนกัน” ทุนอูพูดแล้วเดินออกไปเลย

นุนุเดินตามมาถามว่าเขาต้องการอิสระอะไร เพราะเขาไม่ใช่คนแสนปุระ

ทุนอูบอกว่าเธอไม่ต้องรู้หรอก ขอให้เธอรู้ว่า ถ้าเธอตายตนก็ต้องตาย สารภาพว่า

“ตอนที่เธอถูกยิง ฉันรู้เลยว่าฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ...ฉันไม่รู้ว่าที่ฉันรู้สึกกับเธอมันคืออะไรแต่ถ้าเธอยังมองฉันด้วยสายตาเย็นชาเหมือนที่มองอยู่ตอนนี้ ฉันก็ไม่มีความสุข สายตาเธอทำให้ฉันรู้สึกถึงความผิดที่ฉันเคยทำกับครอบครัวเธอ กับคนแสนปุระ แต่ฉันไม่ได้อยากทำ! มันคือหน้าที่! ฉันแค่ทำตามหน้าที่!”

ทุนอูบอกว่าสายตาที่เธอมองมันเป็นการลงโทษตน นุนุบอกว่าตนไม่ได้อยากมองเขาด้วยสายตาแบบนี้

“ฉันรู้ ฉันถึงต้องช่วยแสนปุระ เพราะมันเป็นวิธีเดียวที่จะช่วยให้เรื่องเลวร้ายในอดีตที่มันปิดกั้นอยู่ระหว่างเธอกับฉัน มันจบสิ้น”

“ฉันก็อยากให้มันจบเหมือนกัน” นุนุมองทุนอูอย่างเข้าใจความรู้สึกของกันและกัน ต่างรู้ว่ารักกัน แต่มีปมลึกๆในใจที่เหมือนกำแพงกั้นกันไว้...

ooooooo

วันนี้อติศักดิ์มาหาเบนที่บ้าน พอเข้าไปในห้องนอนปรากฏว่าเบนไม่อยู่แล้วลืมกระเป๋าสตางค์กับมือถือไว้ด้วย อติศักดิ์ถามเตชินีว่ามีทางติดต่อเบนได้ไหม เตชินีบอกว่าไม่มี

“แต่ผมได้รับคำสั่งให้มาแจ้งเรื่องภารกิจของมัน ทางกองทัพต้องการให้มันทำภารกิจต่อจนกว่าจะจับเจ้าแก้วอินได้ และอยากให้มันเข้าไปร่วมวางแผนปฏิบัติการด่วนที่สุด”

เตชินีบอกว่าเวลานี้เบนคงต้องการเวลาทำใจ

อติศักดิ์ถามว่ามันจะไปทำใจกี่วัน เตชินีบอกว่าแม่ก็ไม่รู้

“แต่มันจะกลับมาทำหน้าที่ของมันต่อใช่ไหมครับแม่”

เตชินีอึ้ง เพราะตนก็กังวลใจเหมือนกัน

ที่แท้เบนไปที่บ้านครูจันทรา เจอโขง อคินกับอิสร์กำลังนั่งรถตู้จะไปสนามบินพอดี แต่เบนไม่สนใจใครเดินเข้าไปในบ้านสวัสดีครูจันทราแล้วไปนั่งเงียบๆที่มุมหนึ่ง ครูจันทรารู้ว่าเบนยังไม่พร้อมที่จะคุยจึงถือหนังสือไปนั่งอ่านใกล้ๆ รอจนกว่าเบนพร้อมจะคุย

จนพักใหญ่เบนถามครูจันทราว่าครูเคยคิดจะเลิกเป็นครูไหม ครูจันทราบอกว่าเคยคิดว่าจะเลิกตอนเกษียณ แต่ถ้าถามว่าเลิกได้ไหม ก็อย่างที่เห็น ทุกวันนี้เกษียณแล้วก็ยังอดไม่ได้ที่จะทำหน้าที่ครูอยู่ดี บอกว่า

“ความเป็นครูมันเป็นส่วนหนึ่งของตัวครูไปแล้ว” เบนเสริมว่าเพราะครูมีความสุขที่ได้ทำหน้าที่ครู “ครูมีความสุข เพราะได้ทำประโยชน์ให้กับคนอื่นต่างหาก เวลาที่ทำให้คนอื่นมีความสุข เราสุขยิ่งกว่า จริงไหม”