พรายสังคีต
ตอนที่ 15
“อีดวง...มึงกับกูจะอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้แล้ว”
สิ้นเสียงร่างราตรีก็มีไอดำแผ่ออกมาอย่างน่ากลัว
ต่อมาเทิดไปขุดศพผีตายโหงในสุสานเพื่อเอามาทำพรายสาปแช่งกล้ากับดวง แล้วจู่ๆก็มีมือศพโผล่ขึ้นมาจับเท้าเทิดไว้ เทิดพยายามสะบัดแต่ก็ไม่หลุด เทิดชักมีดออกมา ศพในสุสานลุกจากหลุมเข้ามาล้อมไว้ ขณะเข้าตาจนนั้น ราตรีเข้ามาจับไหล่เทิดจากข้างหลัง เทิดสะดุ้งเฮือกหันกลับไปแทงสุดแรง มีดหมอแทงเข้าที่ท้องราตรี บรรดาศพทั้งหลายก็หายไปในฉับพลัน
เทิดตกใจมากอุ้มราตรีวิ่งออกไปปากก็พร่ำบอก “อย่าเป็นอะไรนะคุณราตรี ฉันจะพาไปหาหมอ”
เทิดอุ้มราตรีวิ่งสะดุดก้อนหินล้มลง เทิดพลิกตัวเองรองรับร่างราตรีไว้พยายามจะลุกขึ้น ราตรี บอกว่าพอเถอะตนคงไม่รอดแล้ว เทิดร้องไห้บอกว่า
“คุณราตรีต้องไม่ตาย”
ราตรีเอามือแตะหน้าเทิดยิ้มเศร้า บอกเขาว่า
“ฟังฉันนะพี่ หลังฉันตายพี่จงเอาศพฉันไปเผาแล้วเอาเถ้ากระดูกฉันมาปั้นตุ๊กตาคุณไสย พี่จะได้ใช้ทำพิธีสาปแช่งหญิงชั่วชายโฉดพวกนั้นให้มัน
ต้องรับกรรมอย่างสาสมที่มันทำกับพี่ไว้”
“คุณราตรีทำเพื่อฉันขนาดนี้ ฉันกลับมองข้ามความดีของคุณ...ฉันขอโทษ”
“ฉันรักพี่เทิดนะ” สิ้นเสียงราตรีก็สิ้นใจในอ้อมกอดเทิด
เทิดช็อก แต่ก็ทำตามคำสั่งเสียของราตรี เมื่อเผาร่างราตรีจนเหลือแต่เถ้ากระดูกแล้ว เทิดเหมือนคนถูกคุณไสย หิ้วถังกอบเถ้ากระดูกออกไป เอาเถ้ากระดูกคลุกดินเหนียวผสมน้ำ ขยำปั้นจนเป็นก้อนแล้วเริ่มปั้นตุ๊กตาคุณไสยใส่อารมณ์แค้นดวงกับกล้าขณะปั้นอย่างดุดัน
เมื่อปั้นเสร็จเป็นรูปปั้นผอมที่นั่งกอดเข่าเศร้าสร้อยดูอัปลักษณ์ เทิดอุ้มรูปปั้นยิ้มน่ากลัวพึมพำ
“ไอ้กล้า...อีดวง...พวกมึงถึงฆาตแล้ว!”
รูปปั้นอัปลักษณ์มีเลือดไหลออกจากทวารทั้ง 5 เวลาเดียวกันราตรีก็ดิ้น เลือดออกจากทวารทั้ง 5 อยู่ในห้องเทิดที่เรือนเล็ก เทิดกลับมาที่ห้อง ราตรีร้องอย่างดีใจ “พี่เทิด...พี่มาหาฉันแล้ว” เทิดมองราตรีพูดอย่างเสียใจ
“อยู่ด้วยกันมาเป็นร้อยปีไม่เคยรู้สักนิดว่า
คุณราตรีคือไสยดำ”
ราตรีสารภาพว่าตนผิดเองที่ปกปิดสร้าง
ตัวตนขึ้นมาใหม่เพราะกลัวเขาจะโกรธเกลียด เทิดประคองราตรีขึ้นมาพูดอย่างอ่อนโยน...
“ฉันไม่เคยเกลียดคุณ แต่ที่ฉันรักคุณไม่ได้ก็เพราะรักเป็นเรื่องของหัวใจ สำหรับฉัน...คุณราตรีคือเพื่อนคู่คิด ไม่ใช่คนรัก ความเป็นเพื่อนมันยืนยาวกว่าคนรักไม่ใช่รึ”
ราตรีเข้าใจ บอกว่าชาตินี้ตนทำกรรมบาปหนาคงตกนรก ไม่ได้ผุดได้เกิด ตนกลัวเหลือเกิน
“อย่าได้กลัวไปเลย ฉันเองก็ทำบาปไว้ไม่น้อยเลย...คุณไปก่อนนะ ไว้ถึงเวลาแล้วฉันจะตามไป” เทิดจับมือราตรี ราตรียิ้ม เอ่ยอย่างมีความหวัง
“อโหสิกรรมนะ” เทิดก็เอ่ย “ขออโหสิกรรม” พลันตุ๊กตาอัปลักษณ์ก็ร้าวหักเป็นสองท่อน วิญญาณราตรีสลายกลายเป็นเถ้าลอยว่อนไป วิญญาณเทิดก็ถูกดูดกลับไปที่มิติมืดตามเดิม...
ฟ้าผ่าลงมาที่ปากอุโมงค์ วิญญาณทั้งสามที่เฝ้าอยู่กระเด็นเป็นอากาศธาตุไปทันที อุโมงค์ที่คุมขังก็แตกสลาย ทำให้เห็นร่างดวงนั่งงงอยู่ เมื่อเทิดสวดคาถาจบลมฟ้าก็สงบ ดวงเห็นเทิดยืนอยู่
ร้องเรียกอย่างตื้นตันใจ “พี่เทิด...” เทิดวิ่งเข้าไปกอดดวง น้ำตาไหลเรียก “แม่ดวง...”
ทั้งสองกอดกันร้องไห้ ดีใจมาก...
