พรายสังคีต

หลายปีผ่านไป...

ที่โรงเรียนอนุบาลที่เด็กชายกุลเรียนอยู่ เลิกเรียนผู้ปกครองมารับเด็กกลับไปเกือบหมดแล้ว แต่เด็กชายกุล ยังวิ่งเล่นรอพ่อแม่มารับอยู่ที่สนามเด็กเล่น

กุลวิ่งเล่นและล้มแต่ก็ลุกขึ้นมาปัดเศษผงแล้วจะวิ่งต่อ

“ไม่เจ็บรึ” เสียงเทิดถามขึ้น

กุลหันมองเห็นเทิดนุ่งโจงกระเบนเสื้อคอปิดแขนยาวสีขาวสวมหมวกกะโล่รองเท้าหนังหุ้มส้นสีดำ กุลมองการแต่งตัวของเทิดอย่างแปลกใจแต่ก็ตอบฉะฉานว่าไม่เจ็บครับคุณปู่ เทิดชมว่าเอ็งนี่เก่งเหมือนพ่อไม่มีผิด

เทิดคุยกับกุลอย่างถูกคอจนรู้ว่าพ่อแม่กุลมีร้านขายเครื่องดนตรีไทยต้องรอให้ปิดร้านก่อนค่อยมารับ

เทิดถามว่าพ่อแม่มีร้านขายเครื่องดนตรีไทยแล้วเอ็งเล่นดนตรีเป็นสักชิ้นไหมล่ะ

กุลคุยจ้อว่าตนอยากตีระนาดแต่พ่อบอกว่าไว้โตกว่านี้แล้วจะพาไปเรียน

เทิดบอกว่ากุลชอบเหมือนตน พอกุลรู้ว่าที่บ้านคุณปู่มีระนาดเอกก็จะขอไปเที่ยว เทิดบอกว่าไม่ได้หรอกเพราะตนกำลังจะย้ายบ้านไปอยู่ที่ไกลมาก

พอดีปกรณ์กับอิงอรมารับ เทิดจึงฝากกุลบอกพ่อกับแม่ด้วยว่า

“ข้ามาลา”

ปกรณ์กับอิงอรมารับกุล พอกุลเล่าเรื่องได้พบคุณปู่ที่แต่งตัวประหลาดและคุยสนุกบอกว่าคุณปู่บอกว่ารู้จักพ่อและฝากบอกพ่อด้วยว่ามาลาเพราะกำลังจะย้ายบ้าน

ปกรณ์ฟังกุลเล่าแล้วจอดรถทันที หันมองไปสนามเด็กเล่นก็ไม่เห็นอะไรแล้วจึงขับรถออกไป

แต่ที่แท้เทิดยังอยู่ที่เดิม มองตามรถปกรณ์แล้วร่างก็ค่อยจางหายไป

เรือนเล็กกลายเป็นโรงเรียนสอนดนตรีไทยให้เด็กๆ โดยมีครูยชญ์กับครูเมเป็นคนสอน

วันนี้เมมาสายถูกยชญ์ขู่ว่าจะตัดเงินเดือนเพราะมาสายทุกวัน เมรีบบอกว่านับแต่พรุ่งนี้จะมาไม่ให้เลตเลยแม้แต่วินาทีเดียว

“แต่ฉันว่าเธอควรจะหยุดเทียวไปเทียวมาแบบนี้ได้แล้ว”