พรายสังคีต

“โยมพุกพูดถูกแล้ว” เสียงหลวงพ่อแทรกเข้ามา

เทิดกับพุกหันมอง เห็นหลวงพ่ออยู่ตรงหน้าต่างดีใจมาก รีบเข้าไปกราบ หลวงพ่อมองอย่างเมตตา

“จงฟังคำของอาตมาให้ดี คาถาบทนี้จะใช้ถอนคำสาปแช่งจากอาคมไสยดำที่โยมได้เคยเป็นผู้นำมันมาใช้สาปแช่งโยมดวง”

เทิดดีใจมาก เต็มไปด้วยความหวัง คืนนี้เองเทิดไปปรากฏร่างขึ้นที่หน้าอุโมงค์คุมขัง ถูกวิญญาณทั้งสามเคลื่อนเข้าจะเล่นงาน เทิดรีบนั่งสมาธิอย่างแน่วแน่ ตะโกนด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด

“ข้าเทิด วิจิตรวาทิน ขออ้างเอาพระพุทธเจ้า พระธรรมเจ้า พระสังฆเจ้า แม่พระธรณี แม่พระคงคา แม่พระเพลิง แม่พระพาย และเทวดาทั้งหลายทั้งปวงมาเป็นพยาน”

เวลาเดียวกันนั้นราตรีอยู่ที่เรือนเล็กผงะเพราะเจ็บจี๊ดที่หัวใจ เทิดยังคงตะโกนต่ออย่างแน่วแน่

“ข้าขอถอนคำอธิษฐาน ถอนคำสาปแช่งที่ข้าพเจ้าได้ลั่นวาจาไว้ด้วยโทสะ ด้วยโมหะ ด้วยกิเลส ด้วยตันหา ด้วยมิจฉาทิฐิ เพื่อความพยาบาท สร้างเวรสร้างกรรม สาปแช่งไว้ต่อวิญญาณของแม่ดวงเมียของข้า บัดนี้ข้าขอถอนคำสาปแช่งเหล่านั้นให้หมดสิ้นไป ณ กาลบัดนี้ด้วยเถิด”

เทิดหลับตาพึมพำคาถาถอนคำสาปแช่งที่หลวงพ่อบอกด้วยจิตมุ่งมั่น

ตลอดเวลาที่เทิดพึมพำคาถาถอนคำสาปแช่งนั้น ราตรีเจ็บปวดทุรนทุรายสั่งสินให้พาไปห้องทำพิธี ตรงไปที่รูปปั้นอัปลักษณ์จ้องตาวาว

“ฉันไม่ยอม...ฉันไม่ยอม...พี่เทิดจะต้องอยู่กับฉัน จะไม่มีใครพรากพี่เทิดไปจากฉัน”

ราตรีสวดบริกรรมคาถาสาปแช่งสู้กับเทิดด้วยจิตใจที่เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น

เวลาเดียวกันที่หน้าอุโมงค์ก็เกิดฟ้าฝนโหมกระหน่ำ ฟ้าร้องฟ้าผ่าเปรี้ยงปร้างเกิดแสงสว่างขึ้นในอุโมงค์

“เกิดอะไรขึ้น” ดวงตกใจมาก

เวลาเดียวกันนั้นที่กลางป่า หลวงพ่อนั่งสมาธิอยู่ในกลดท่ามกลางพายุฝนกระหน่ำ ปกรณ์กับพุกนั่งมองเข้าไปในกลดเห็นหลวงพ่อยังนิ่งสงบอยู่ในสมาธิอย่างแน่วแน่ เทิดอยู่หน้าอุโมงค์ก็ยังพึมพำท่องคาถาถอนคำสาปอย่างแน่วแน่

ที่เรือนเล็ก วิญญาณสินแหลกสลายไปแล้ว ราตรีกรีดร้องอย่างเจ็บปวดดิ้นทุรนทุราย คร่ำครวญ

“พี่เทิด ฉันอุตส่าห์ยอมสละชีวิตเพื่อพี่ ทำไมพี่ถึงทำกับฉันแบบนี้...”

ราตรีฟุบร้องไห้อย่างเจ็บปวด หวนคิดถึงอดีตที่นำพาให้เธอกลายเป็นพรายสังคีต...

คืนนั้น...เทิดที่กินเหล้าเมามายอย่างหมด อาลัยตายอยากหลังจากที่ดวงกับกล้าหนีไปแล้ว เมื่อยกไหเหล้ากรอกปากจนหมดก็โยนไหทิ้งโวยวาย “ใครอยู่แถวนี้ เอาเหล้ามาให้กูอีก”

สินรีบยกไหเหล้าไปให้ เทิดยกไหกรอกเหล้าทั้งเข้าปากและหกรดตัวเปียก เทิดหมดสภาพเพราะฤทธิ์เหล้า ราตรียืนมองอยู่ ส่ายหน้าสั่งสิน “ไปตักน้ำมา กูจะเช็ดตัวให้พี่เทิด”

เมื่อสินยกชามใส่น้ำพร้อมผ้าเข้ามา ราตรีแกะกระดุมเสื้อเทิด สินเห็นดังนั้นรีบคลานออกไปอย่างรู้หน้าที่

“ฉันเตือนพี่แล้วว่าผู้หญิงคนนั้นมันชั่ว พี่ก็ไม่เคยเชื่อฉัน” ราตรีเอ่ยพลางเช็ดตัวให้เทิด

“นังหญิงแพศยา กูแค้นนัก กูน่าจะฆ่ามันให้ตายเสีย มันจะได้ไม่เป็นเสี้ยนหนามตำใจกู” เทิดน้ำตาไหล

“ลืมมันไปซะเถอะพี่ ผู้หญิงอย่างมันไม่คู่ควรกับพี่เลยสักนิด ใครไม่รักพี่ก็ช่าง...แต่ฉันรักพี่เสมอนะจ๊ะ”

เทิดชะงักมองหน้าราตรี เธอยิ้มหวานและจูบเทิดดูดดื่ม เทิดลืมตัวเพราะเมาหนัก ถูกราตรีดันตัวให้นอนกับพื้นแล้วขึ้นคร่อม “ฉันจะทำให้พี่ลืมมันเอง”

เทิดกำลังจะเคลิ้ม พลันก็ได้สติดันตัวราตรีออกแล้วลุกเดินหนีบอกตัวเองว่า “ไม่...ฉันทำไม่ได้” แล้วเดินเข้าห้องไป

ราตรีกรีดร้องอย่างเจ็บแค้น จากนั้นก็ฝึกคาถาไสยดำในห้องที่เต็มไปด้วยซากสัตว์น่าสยอง ไม่เพียงเท่านั้น ยังจับไก่เชือดเอาเลือดทาหน้าและดื่ม แล้วบริกรรมคาถาทั้งที่เลือดไก่อยู่เต็มปาก!